«Σ’ αγαπώ μη γνωρίζοντας πώς, από πού και πότε,
σ’ αγαπώ στα ίσια δίχως πρόβλημα ή περηφάνια:
σ’ αγαπώ έτσι γιατί δεν ξέρω μ’ άλλον τρόπο…» – Πάμπλο Νερούδα
Τον τελευταίο καιρό μ΄απασχολεί πολύ το θέμα των σχέσεων. Βλέπω ολοένα και πιο συχνά γύρω μου τους ανθρώπους να κλείνονται ερμητικά στο μικρόκοσμό τους, τη ίδια στιγμή που λαχταρούν να εισπράξουν ενδιαφέρον και νοιάξιμο. Σαν να θέλουν να κερδίσουν την πιο όμορφη φιλική, ερωτική ή συναδελφική σχέση χωρίς όμως να χάσουν τίποτα από τη βολή τους, χωρίς να παραχωρήσουν χιλιοστό από το ζωτικό τους χώρο, χωρίς να επιτρέπουν ούτε μια ρωγμή στο προσωπείο που διάλεξαν να τους αντιπροσωπεύει στον έξω κόσμο.
Κάποτε αυτό θα με πλήγωνε, τώρα πια αρχίζω να αποδέχομαι πως οι αληθινές σχέσεις – αυτές που για χάρη τους βάζεις το χέρι σου στη φωτιά – είναι λιγοστές. Κατέγραψα εδώ ό,τι έχω προσωπικά αντιληφθεί για το θέμα των σχέσεων, προσπαθώντας να ξεκαθαρίσω τις προτεραιότητές μου και να βεβαιωθώ πως αφήνω χώρο στις σχέσεις που αξίζουν να εξελιχθούν και ν΄ανθίσουν:
Artist: Ιtsaworkofart
1. Κάποιες σχέσεις είναι ευλογία ενώ κάποιες είναι μαθήματα ζωής. Οι άνθρωποι που περνούν από τη ζωή σου άλλοτε σε στηρίζουν, άλλοτε σε δοκιμάζουν, άλλοτε σε χρησιμοποιούν και άλλοτε σε ωθούν να βγάλεις τον καλύτερο (ή χειρότερο εαυτό σου). Ολ΄αυτά είναι πολύτιμες εμπειρίες που σε ωριμάζουν και σ’ αναγκάζουν να πάρεις θέση για το τι λογής σχέσεις θέλεις τελικά να έχεις στη ζωή σου.
2. Οταν η ζωή σού φέρνει αλλαγές – ακόμα και προς το καλύτερο – κάποιοι άνθρωποι απομακρύνονται από κοντά σου. Ισως γιατί η προηγούμενη φάση σου τούς πήγαινε περισσότερο, ίσως γιατί ο νέος τρόπος ζωής σου δεν τους ταιριάζει πια, ίσως γιατί πατιούνται κουμπιά που πονάνε…, πάντως είναι κάτι που συμβαίνει και χρειάζεται να το αποδεχτείς, όσο δυσάρεστο κι αν είναι.
3. Οταν είσαι σε δύσκολη θέση και νιώθεις την ανάγκη για υποστήριξη, ποιος παραμένει δίπλα σου; Ποιος αφιερώνει χρόνο και ενέργεια για σένα; Οι άνθρωποι αυτοί είναι οι αληθινοί σου φίλοι. Μαζί στη χαρά και στη λύπη, στα εύκολα και στα δύσκολα.
4. Οι άνθρωποι σου φέρονται με τον τρόπο που τους επιτρέπεις. Εσύ βάζεις τον πήχυ ψηλά ή χαμηλά, εσύ θέτεις τα όρια. Σίγουρα δεν μπορείς να ελέγξεις τη συμπεριφορά τους, είσαι σε θέση όμως να ελέγχεις το τι θα δεχτείς και τι όχι.
5. Ενα λάθος μπορεί να είναι τυχαίο. Τα απανωτά ψέματα και οι δόλιες συμπεριφορές δεν είναι τυχαία. Αν είσαι αποδέκτης τέτοιων συμπεριφορών συστηματικά, και με ένα «συγγνώμη» υποχωρείς και παραμένεις στη σχέση, τότε κρύβεσαι πίσω από το δάχτυλό σου και ξεγελάς τον ίδιο σου τον εαυτό.
Artist: Κim Mailhot
6. Βεβαιώσου πως αναγνωρίζεις τις σχέσεις που αξίζουν πραγματικά. Μήπως έχεις γίνει ο εγωπαθής που παραπονιέται γιατί ο κόσμος δεν ασχολείται αδιάλειπτα με την ευτυχία του; Αυτό που ζητάς από τους αγαπημένους σου το προσφέρεις εσύ ο ίδιος; Καμιά φορά ο φίλος που πονάει ίσως σου πει «μην ανησυχείς, είμαι καλά», αλλά αυτό που χρειάζεται στ’ αλήθεια είναι να τον κοιτάξεις στα μάτια και να του πεις «όχι, ξέρω πως δεν είσαι καλά. Μίλησέ μου, είμαι δίπλα σου».
7. Οι «βαριές» κουβέντες πληγώνουν περισσότερο από τον φυσικό πόνο. Εχε το νου σου μήπως, θεωρώντας δεδομένους τους δικούς σου ανθρώπους, ξεφορτώνεις άθελά σου πάνω τους τα καταπιεσμένα συναισθήματα από σχέσεις που σε πόνεσαν και τις κουβαλάς ακόμα. Οι άλλοι, όσο κι αν μας αγαπούν, δεν είναι τα συναισθηματικά μας υποζύγια.
8. Οι πράξεις μετράνε, όχι τα λόγια. Συνήθως όσοι αγαπούν δεν το διατυμπανίζουν, αρκούνται στο να το δείχνουν με μικρές ή μεγάλες κινήσεις μέσα στην καθημερινότητα. Μην παρασύρεσαι από τα μεγάλα λόγια, άφησε τις συμπεριφορές να μιλήσουν για την αλήθεια.
9. Κανείς δεν μπορεί να σου προσφέρει την ευτυχία, ούτε να ανακαλύψει το σκοπό της ζωής για λογαριασμό σου. Μην κάνεις το λάθος να περιμένεις τους άλλους να σου ανοίξουν το δρόμο στην προσωπική σου ολοκλήρωση. Ο μόνος που μπορεί είσαι εσύ ο ίδιος.
10. Η γνήσια αγάπη σε μια σχέση ανθίζει όταν εξαλείφονται οι παντός είδους «χειρισμοί». Οταν αποδέχεσαι τον άνθρωπο που είναι δίπλα σου γι΄αυτό που είναι κι όχι γι’ αυτό που θα μπορούσε να είναι. Οταν έχεις τη δυνατότητα να αποκαλύψεις πόσο ευάλωτος κι ανασφαλής νιώθεις. Κι όλο αυτό κερδίζεται όταν βάζουν πλάτη και οι δύο, με αφοσίωση και ακεραιότητα. Διαφορετικά απλώς δεν γίνεται να συμβεί.
Κλείνω αυτή την ανάρτηση με τη σημείωση πως δεν έχω την πρόθεση να δώσω συμβουλές σε κανένα. Γράφω μόνο τις σκέψεις μου, που ίσως να είναι και αφελείς και εκτός πραγματικότητας. Πολύ θα το ήθελα οι σχέσεις μας να έχουν όλες χάπι-εντ, μάλλον όμως αυτό δεν συμβαίνει. Ο χορός της ζωής έχει τους δικούς του ρυθμούς κι εμείς μαθαίνουμε αδιάκοπα τα βήματα που ολοένα αλλάζουν καθώς κυλάει ο καιρός… Πολύ θα ήθελα να διαβάσω τα σχόλιά σας. Αναρωτιέμαι αν όλα τα παραπάνω είναι δική μου αίσθηση ή υπάρχουν κι άλλοι που έχουν την ίδια γνώμη με μένα.
Newagemama.com 
ειναι πολυπλευρη η αναρτηση σου, τοσο που θα χρεαζοταν να συζηταμε μερες και παλι ακρη δεν θα βγαζαμε
πολυπλευρο το θεμα των σχεσεων, πολυ μεγαλο
θα σου πω τι εχω καταλαβει
οι φιλοι εχουν ημερομηνια ληξης, αυτο δε σημαινει οτι οσο ηταν διπλα μας δεν ηταν αξιοι της φιλιας μας
ειναι πολυ σημαντικο να βαζουμε το σωστο ταμπελακι στον καθε ανθρωπο
αλλο φιλος, αλλο γνωστος και αλλο κολλητος, δε μπορει ολοι να ειναι εν δυναμει φιλοι, εννοειται οτι θα απογοητευτουμε
οχι, δε πληγωνομαι πια, ισως γιατι δε ζηταω αλλα και δε δινω, εχω σχηματισει ορια, κι οσο τραβηξει, μ ενδιαφερει η ποιοτητα και το βαθος αλλα ξερω πως αυριο ισως να εχουμε διαφορετικες αναγκες τοσο οσο να μη θελουμε να μυρισουμε ο ενας τον αλλο
🙂
καλο βραδυ
Πολύ ξεκάθαρη και υγιής η θέση σου. Μεγάλη κουβέντα αυτό το «πληγώνομαι πια», Εγώ πληγώνομαι αν και αντιλαμβάνομαι τι συμβαίνει. Θα ήθελα να υπάρχει μια διάρκεια και σταθερότητα στις σχέσεις που – εκ των πραγμάτων – η ζωή δεν μπορεί να την προσφέρει…
Εγώ πάλι έχω το εξής θέμα: ενώ θέλω να κάνω φίλες δε τα καταφέρνω (με τους άντρες μου φαίνεται πιο εύκολο ενίοτε γιατί είναι απλοί), βλέπω άτομα να με συμπαθούν αλλά είμαι κάπως κλειστή, συνεχώς ψάχνω θέματα για να ανοιχτώ, αναρωτιέμαι πως με βλέπουν κ τι σκέφτονται για μένα. Κι ενώ μου λένε ότι έχω χιούμορ κ προσόντα, πάντα νιώθω κάπου απέξω… λέω είναι ζήτημα χημείας αλλά ίσως δε δείχνω τόσο προσιτή ή κοινωνική και θαρρετή.. Αυτή τη στιγμή φίλος μου πραγματικός είναι ο σύντροφός μου, εξ άλλου αρχικά γνωριστήκαμε σαν φίλοι… αλλά με τις γυναίκες δυσκολεύομαι συχνά, δε ξέρω γιατί. Ξέρω ότι κάνουμε συνήθως δεύτερες σκέψεις κ με φοβίζει λίγο αυτό στο φύλο μας. Προτιμάω φίλες έξυπνες, ευαίσθητες, καλλιεργημένες και αστείες. Μιλάω με κάποιες γνωστές κ άτομα του κύκλου μου… Να φταίει που μ’ αρέσει να μιλάω για πολιτικά;; :Ρ
Πολύ σωστα τα λες αγαπητη μου.Πρεπει να θέτουμε τα ορια μας.Δεν υπαρχει κανενα συμβολαιο που μπορει να προδικαζει την ψυχη και τα συναισθηματα βαση των αναγκων των αλλων.Οι χειριστικοι ανθρωποι δεν μπορουν να δινουν γιατι απλα εμαθαν μονο να περνουν αγαπη και φροντιδα για να τονωσουν τον εγωπαθει εως σχιζωειδη εαυτο τους.Και σ’αυτο ευθυνεται η ανεκτικοτητα που επιδυκνειεται από το ατομο που είναι διπλα τους που στην προσπαθεια του να βοηθησει πεφτει σ’ενα λακκο αρνητικων συναισθηματων και ενοχων που του δημιουργει η εγωπαθεια του ώστε να μην μπορει να απεγκλοβηστει μεχρι καταρρακώσεως της προσωπικότητας του σ’ενα αβουλο πλασμα,φοβισμενο,και κλεισμενο στον εαυτο του.Ειναι η χειροτερη μορφη βιας που μπορει να βιωσει ανθρωπος μεσω σχεσεων.Φυγετε οσο είναι καιρος..!!
Παναγιώτα μου για μένα η ζωή είναι σχέσεις, σχέσεις με τα παιδιά μου, με τους γονείς μου, με τα αδέλφια μου, με τον σύντροφο μου, με τους φίλους μου και δεν τις ξεχωρίζω…
Η ζωή μου έχει διδάξει πως οι σχέσεις θέλουν φροντίδα και πάνω απ’ όλα ανοιχτή καρδιά…
Το πιο σημαντικό είναι όταν αγαπάς να μη βάζεις τον εγωισμό σου μπροστά γιατί οι περισσότεροι αυτό κάνουμε και έτσι οι σχέσεις μας καταλήγουν ανταγωνιστικές, κτητικές, απαιτητικές…
Μου αρέσει να συσχετίζω τις σχέσεις μ’ ένα πουλάκι που έχει πέσει από την φωλιά του και το κρατώ στη χούφτα μου…ούτε το σφίγγω, ούτε το αφήνω να πετάξει… το φροντίζω τρυφερά….
ΑΦιλάκια και να έχουμε ένα καλό μήνα! 🙂
Μαγισσούλα, πολύ τρυφερή η συσχέτιση με το πουλάκι στη χούφτα. Η αλήθεια είναι ότι μαθαίνουμε καθώς προχωράμε στη ζωή. Ενα από τα πιο απαιτητικά μαθήματα ζωής είναι η ποιότητα και η διάρκεια στις σχέσεις μας….
Πολλά φιλιά κι από μένα!
Πολύ ώριμη απάντηση. Μάθημα σε όλους μας..
Παναγιωτα μου αυτο που εχω καταλαβει εγω μεχρι τωρα,ειναι οτι οι σχεσεις μας με τους γυρω μας αντιστοιχουν με τη σχεση που εχει ο καθε ενας μας με τον ευατο του και με τα μαθηματα που εχει ή δεν εχει παρει ακομα στη ζωη του.
Αν εχεις μαθει να αφηνεσαι στη ροη της ζωης,βλεποντας τα παντα γυρω σου ως εμπειριες κ μαθηματα (είτε ευχαριστα,είτε δυσαρεστα),τοτε μπορεις να αφεθεις και στις σχεσεις σου με τους γυρω σου ανεξαρτητα αν ειναι φιλοι,γνωστοι,οικογενεια….
Μπορεις να απλωσεις το χερι στο διπλανο σου και να αφησεις ανοιχτη την καρδια σου χωρις φοβο,γιατι θα ξερεις πώς οτι ερθει ΤΕΛΙΚΑ θα ειναι καλο για σενα
Μου αρεσε πολυ το αρθρο σου και πολυ θα ηθελα να μπορουσαμε να λεγαμε περισσοτερα,αλλα αυτες οι συζητησεις απαιτουν (κατ’εμε) και την προσωπικη παρουσια των ανθρωπων ,αφου τα ματια και το σωμα λενε τις περισσοτερες φορες πολυ περισσοτερα απο το στομα…
Σε αναμονη…
Εχεις δίκιο Αγγελική, άλλο η προσωπική επαφή άλλο η δικτυακή επικοινωνία. Είναι όμως κάτι κι αυτό έτσι πολυάσχολη που έχει γίνει η ζωή μας.
Με άγγιξε αυτό που έγραψες για την «ανοιχτή καρδιά». Η εμπιστοσύνη πως ό,τι συμβαίνει είναι για καλό είναι μια σπουδαία εσωτερική «κατάκτηση»…
θα συμφωνήσω με όσα έγραψες Παναγιώτα. Οι σχέσεις είναι ένα θέμα, πως νιώθουμε όταν τελειώνουν είναι ένα άλλο, πόσο ζουν μαζί μας: γύρω μας και μέσα μας ένα άλλο. Να είμαστε τυχεροί και να ζούμε μέσα σε θετικές για την ανάπτυξη μας σχέσεις!
Φιλιά
Μακάρι να είμαστε έτσι τυχεροί! Ομως, μέσα από τις κάθε λογής απώλειες μαθαίνουμε να αναγνωρίζουμε και το αληθινό και ουσιαστικό, έτσι δεν είναι;
Εγω παλι πιστευω πως αυτοι που απομακρυνονται απο κοντα μας,ισως να μην τους ειχαμε ποτε στην ουσια φιλους μας!Ας ζουμε λοιπον τις στιγμες οπως μας ερχονται,χωρις πολλες αναλυσεις,γιατι αυτο ειναι που κοστιζει ψυχικα περισσοτερο!
Είναι κι αυτό μια άποψη. Σίγουρα οι πολλές αναλύσεις δεν χρειάζονται, γιατί είναι του μυαλού κατασκευάσματα. Και στις σχέσεις αυτό που μιλά είναι η καρδιά!
καλημερα καλο μηνα σε ολο το ομορφο παρεακι Συμφωνώ 1000%
Συμφωνώ 1000% και αναδημοσιεύω !!!
Συμφωνω και εγω.ετσι ακριβως ειναι τα πραγματα.!!ομως απο ολους που ερχονται στην ζωη μας παιρνουμε κατι.εξαλλου απο τα λαθη μας μαθαινουμε.
<>
Είναι του μυαλού κατασκευάσματα; Μιλάει η καρδιά; Πες μου λίγο πώς ορίζεις την καρδιά;
V3e1ta5, καλώς ήρθες!
Αν ρωτάς αν είναι του μυαλού κατασκευάσματα όσα γράφω, φυσικά και είναι του μυαλού. Το μυαλό αναλογίστηκε τα παθήματα-μαθήματα της καρδιάς και κατέληξε κάπου.
Φυσικά η καρδιά έχει το δικό της δρόμο. Για μένα οι στίχοι του Νερούδα, που έβαλα στην αρχή της ανάρτησης, τα λένε όλα: “Σ’ αγαπώ μη γνωρίζοντας πώς, από πού και πότε, σ’ αγαπώ στα ίσια δίχως πρόβλημα ή περηφάνια, σ’ αγαπώ έτσι γιατί δεν ξέρω μ’ άλλον τρόπο…”
Οταν η καρδιά και το μυαλό δεν συμφωνούν τι γίνεται; Ο,τι κι αν επιλέγουμε – γιατί πάντα υπάρχει το στοιχείο της επιλογής – πιστεύω πως η ουσία είναι να είμαστε συνειδητοί σ΄αυτό. Να το ζούμε και να έχουμε επίγνωση της επιλογής, αυτό είναι εν τέλει και η ίδια η ζωή…
Παναγιωτα μου,στις σχεσεις μιλα η ανοιχτη καρδια και η εμπιστοσυνη στο οτι δεν εισαι μονος σου σε αυτη τη ζωη.Αν πιστευεις οτι ολα πρεπει να τα κανεις μονος σου,τοτε δεν μπορεις να εισαι χαλαρος και να δεχεσαι τις βοηθειες που σου ερχονται απο παντου.
Ειναι αναγκαιο να καταλαβουμε οτι ειμαστε ενα με το συμπαν και οτι υπαρχουν μεσα μας ‘μαγικες’ δυναμεις που μπορουν να αλλαξουν τη ζωη μας,αν βεβαιως το επιλεξουμε.Αρκει να αφιερωνουμε χρονο στο τί θελουμε και να νιωθουμε τη χαρα σα να το εχουμε,απο το να αναλωνομαστε στο πώς θα το πετυχουμε.Μπορει να ακουγεται δυσκολο αλλα τελικα ειναι το πιο απλο που μπορεις να κανεις σε ενα κοσμο που γινετα ιολοενακαι πιο παρανοικος!
Θελουμε πάντα να μας αγαπανε και να μας σεβονται … και ψάχνουμε τους κατάλληλους ανθρωπους…σκεφτήκαμε πότε αν ήμαστε εμείς οι κατάλληλοι και αν έχουμε δείξει στοιχεία αξια σεβασμού κ εμπιστοσύνης? το αναφερω γιατί όλοι παραπονιόμαστε. ποιος πληγώνει ποιον τελικά? ο καλός τον κακό? η ο κακός έγινε κακός επειδή ο καλός δε πίστευε ότι μπορεί να πληγώσει κάποιον? ελπίζω να μην σας μπέρδεψα πολύ.
Αναρωτήθηκες Newagemama στις 30/9/2012 τελειώνοντας τις 10 αλήθειες που πονάνε για τις ανθρώπινες σχέσεις, αν τα παραπάνω είναι δική σου αίσθηση ή υπάρχουν κι άλλοι που έχουν την ίδια γνώμη μ’ εσένα. Η απάντηση είναι βεβαίως και συχνά βρίσκονται στη διπλανή πόρτα. Σήμερα πλέον δεν χρειάζεται κοπιώδης αναζήτηση, αλλά λίγη συμπαντική συνωμοσία και ένα κλικ (gnothisafton.wordpress.com, email: gnothisafton.wordpress@gmail.com). Οι επιλογές σου ακολουθούν το ένστικτο και την τέχνη της μέλισσας και η ποιητική γραφή σου είναι λυρική. Συγχαίρουμε διαβάζοντάς σε.
Πραγματικά συμπαντική συνωμοσία να κάνω κλικ στην ψηφιακή σου «αυλή» και να βλέπω τη γέφυρα του Πολυφύτου που με οδηγεί κατευθείαν στο Βελβεντό των παιδικών και εφηβικών μου χρόνων.
Σας ευχαριστώ πολύ, θα χαρώ πολύ, όταν ο δρόμος με φέρει πίσω στα παλιά μου λημέρια – ίσως το καλοκαιράκι – να γνωριστούμε.
Το δυσκολο δεν ειναι να αγαπας , το δυσκολο ειναι να αγαπας χωρις να σε αγαπανε.
Εγω προσωπικα νιωθω χαμενος πλεον , αγαπαω τους παντες αλλα εφτασε ο καιρος που κουραστηκα , οχι που κουραστηκα να αγαπαω αλλα να μην με αγαπανε.
Μισω την αγαπη γιατι δεν μπορω να ζησω χωρις αυτην.
Δημήτρη πολύ ωραίο αυτό που έγραψες και θα συμφωνήσω μαζί σου…
Το δύσκολο είναι να αγαπάς και να μην αγαπιέσαι!
Και γ…κουραστηκα να μην αγαπιεμαι. Το αξιζω αλλα πως; οταν ολοι απομακρυνονται οι καν δεν πλησιαζουν,πως; νιωθω μια συναισθηματικη τωχεια.Οσα αποσιωπητικα κι αν βαλλω στη ζωη μου η ζωη μου φωναζει ΑΠΕΤΥΧΕΣ!
εχω πληγωθει και ερωτικα και φιλικα..και ελεγα μα ειμαι καλο παιδι κατανοητικος γουσταρω να δινω αγαπη και συνεχεια επαιρνα ενα τιποτα…με μια φραση που διαβασα τα καταλαβα ολα…και ποιος σου ειπε οτι η ζωη ειναι δικαιη? σε αυτη την ζωη μην στηριζεσαι σε κανεναν ποτε γιατι ακομα και η σκια σου σε εγκαταλειπει μολις βρεθεις στο σκοταδι
Πολύ ωραίο άρθρο! Για μένα η χρυσή περίοδος των σχέσεων, αυτή που διαρκεί ακόμα εδώ και χρόνια, ήταν όταν κατάλαβα ότι συχνά οι άνθρωποι δεν διαθέτουν τη δυνατότητα ανταπόκρισης σε θετικά συναισθήματα, τουλάχιστον όχι όλοι εξίσου. Αυτή η λέξη μου άλλαξε οπτική, τη συνάντησα τυχαία στο βιβλίο ενός ψυχολόγου, ο οποίος εξηγούσε ότι όσοι δεν εισπράττουν ανταπόκριση στο επίπεδο όσων δίνουν, ας μην το παίρνουν προσωπικά, γιατί το ότι εκείνοι είναι σε θέση να δώσουν δε σημαίνει ότι οι άλλοι είναι επίσης. Άρχισα λοιπόν να αντιλαμβάνομαι τη μη ανταπόκριση όχι ως απόρριψη, αλλά περισσότερο σα δυσκολία του άλλου, ανάλογα φυσικά με την περίπτωση.
Πάντως οι σχέσεις είναι η πεμπτουσία της ζωής και όταν βαδίζεις άφοβα στους άλλους ανθρώπους και ανοίγεσαι, παρά τις φορές που μπορεί να πληγώθηκες ή να έπεσες έξω, πάντα κάτι κερδίζεις 🙂
Πολύ μου αρεσε αυτή σου η προσεγγιση,το θεμα είναι να μην γινεις ερμαιο χειριστικων ανθρωπων.Οτι χειροτερο μπορει να σου συμβει.Ψαξε το λιγο..!!
Μιλώντας για ερωτικές σχέσεις…. όταν ο άλλος είναι προσγειωμένος και ξέρει τα αντικειμενικά προβλήματα μιας σχέσης (δεν εργάζεται και σκέφτεται να φύγει εξωτερικό), στην αρχή κορόιδευε το ενδεχόμενο να φύγουμε μαζί, αλλά μετά το ανέφερε χαριτωλογόντας «στην τάδε χώρα θα ταν καλά για μας»… επίσης λέει και ότι είσαι ότι καλύτερο θα μπορούσε να βρει και τα δέιχνουν και οι πράξεις του όλα αυτά… τότε γιατί φωνάζει σε όλους εγώ δεν παντρεύομαι και δεν μπορώ να συγκατοικίσω με γυναίκα και πολλά τέτοια του ίδιου στιλ??? πείτε μου ρε παιδιά… γιατί νομίζω η αλήθεια θα με πονέσει!!!!!
Την ξέρεις την αλήθεια και μόνη σου, Κατερίνα, απαντώ στο ρε παιδιά¨» (!)ί πριν τη Παναγιώτα γιατί έτυχε αυτή τη βδομάδα να έχω μια σχετική ανάρτηση…
Ναι, η αλήθεια πονά! ❤
αγαπαω βαθεια και ειλικρινα οποιον γνωρισω και τον βαλω στη ζωη μου.Δεν καταλαβαινω ενα πραγμα οταν δινει τοση τοση τοση πολυ αγαπη καποιος γιατι ο αλλοσ φευγει? Εχω αυτογνωσια και ξερω πωσ η αγαπη που προσφερω ποτε δεν ηταν ενα κλουβι μα παντα η ελευθερια και για τουσ δυο ανθρωπουσ που βρισκονται στη σχεση.ΠΟΝΑΕΙ η ριμαδα για αγαπη… και δυστυχως δεν εχω μαθει να βαζω σε καλουπι τα συναισθηματα μου και να συμβιβαζομαι,.Ας μην βρω ποτε τον ανθρωπο που θα με κοιταζει και θα νιωθει και εκεινος πραγματα που σε απογειωνουν δεν με νοιαζει παντα και οσο ζω θα προσφερω σε ολο το κοσμο και δεν με νοιαζει πλεον αν θα φυγουν γιατι παντα γυριζουν να παρουν αυτο που εδινες χωρις σεσουλα και παντα θα τουσ ανοιγω την πορτα , γιατι καποιοσ πρεπει να τουσ μαθει πωσ δεν υπαρχουν δεσμα στην αγαπη δεν υπαρχει φυλακη και ειμαι σιγουρη πωσ σε καποια φαση θα το συνειδιτοποιησουν πωσ η ουσια ολη κρυβεται στο ανυπερβλιτο αυτο σθναισθημα . Αυτη ειναι προσωπικη ευτυχια η ααγααπη .. και αυτο που θελω να σασ ρωτησω ειναι αγαπατε ανιδιοτελως? ξερω πως ο κοσμοσ δεν ειναι ιδανικος ομως προσ τι η υπαρξη της λεξης εξελιξης.?αυτο ειναι κομματι της αγαπης εξελιξη αφοσιωση στοργη δημιουργια. ανθρωποι μη σταματησετε να αγαπατε ποτε και αν μπορειτε μυηστε τον ευτο σας σε ενα εργο αυθυποβολησ να μαθετε να αγαπατε ανιδιοτελωσ εγω αυτο ξεκινησα να κανω εδω και καιρο και ειναι οτι πιο δυσκολο να κοιτας τον αλλον στα ματια και να μην νιωθει την εντονη αγαπη σου να τον περιβαλλει πιο σκληρο να λεει πως σ’αγαπα και να βαζει μετρο.
δεν μπορείς να διεκδικησης μια ανευ όρων προσέγγιση απο ανθρώπους που δεν έχουν κατα κάποιο τρόπο αντιστοιχη συναισθηματική ωριμότητα … είναι απλως θέμα διάκρισης.. :)…αλλίως θα καταληξεις στην ζωή σου ,να εξηγείς στους άλλους γιατι «η ζωη» σου δεν δουλεύει
Υ.Γ
Ενα μεγάλο ποσοστο έχουν επιλέξει να ζουν μια ..εφεδρική ζωή
Καλη χρονιά και ..όμορφες χοροδιαδρομές εύχομαι σε όλους
Ας μην κλεινουμε την κρδι μας σε κλουβι , ας την αφηνουμε να πεταει με τα φτερα τ αετου .Εκεινη ξερει καλυτερα απο εμας, που θ αβρει απαγγιο για να κατσει.
O κάθε άνθρωπος ξέρει να αγαπά με τον δικό του τρόπο.Η επιτυχία σε μια σχέση(ερωτική /συγγενικη/φιλική),είναι η αγάπη που λαμβάνεις να μοιάζειμε την αγάπη που θες να λαμβάνεις.Πολλοί,νομίζουν πως αγαπούν ,αλλά μόνο αγαπη δεν είναι αυτό που δίνουν.
Ασπάζομαι τις πολυ ομορφα και απαλά διατυπωμένες σκέψεις αυτής της ανάρτησης. Νομίζω οι περισσότεροι που εχουμε κατι να σχολιάσουμε εδω εχουμε καταλαβει, τωρα που η ‘κριση’ μας εσπρωξε στην ενδοσκοπηση αφου δεν εχουμε πια τοσο πλεονασμα χρηματων γιανα ξοδευουμε μουδιάζωντας την νοητική μας κριση, πως ο ανθρωπος πρεπει να ειναι πανω απ’ολα και φυσικά τιποτα υλικο πανω απο αυτον. Με αφορμη και ενα ορθοδοξο βιβλιο που διαβασα τυχαια τελευταια (τα πάθη και η καταθλιψη τι ειναι και πως θεραπευονται ) καθως ειχα βουτηχτει εδω και εναμιση χρονο στην καταθλιψη μετα απο εναν χωρισμο με εναν ανθρωπο που αγαπησα πολυ και συζησαμε πανω απο μια δεκαετια μαζι, καταλαβα πως οτι παραπονο εχουμε για τον αλλο (φιλο, γειτονα, γνωστο, συζυγο, μητερα, πατερα, αδελφο, συναδελφο κλπ) ξεκινανε απο το εγω μας- που κανει πολυ καλα την δουλεια του και κρυβεται επιμελως οταν το εξεταζουμε- και απο την μεγαλη ή εστω λίγο ανωτερη ιδεα που τρεφουμε για τον εαυτο μας σε σχεση παντα με τον διπλανο μας. καθε ελαττωμα που μας ενοχλει στους αλλους ειναι γιατι ειναι ενας μικρος καθρεφτης μας. Δεν μπορω ισως να μεταφερω το μυνημα σωστα ομως το διδαγμα ζωης που πηρα ‘ελευθερωνοντας’ πρωτη εναν ανθρωπο με τον οποιο ηθελα παντοτε να μοιραστω ολη μου τη ζωη μαζι – και ζουσαμε πολυ αγαπημενοι απλα ειχαμε θεματα με εξωτερικες τριβες που χρόνισαν- ειναι οτι δεν πρεπει να εχουμε καμια απαιτηση απο κανεναν ανθρωπο γυρω μας ουτε να μας αγαπαει, ουτε να μας σεβεται, ουτε να μας συμπαραστεκεται, ουτε να μας ανταποδιδει. Αν θελει καποιος να το κανει ειναι ευπροσδεκτος, και αν θελω εγω να δωσω σε καποιον θα το κανω γιατι θα νιωσω εγω καλα και οχι γιατι περιμενω ανταποκριση, αναγνωριση ή ανταποδοση. Αυτα ειναι ‘χειρισμοι’ και παιχνιδια δυναμης για να ελεγχουμε (ασυναισθητα) τους αλλους. Η προσφορα ειναι τροφη της καρδιας , ολα τα υπολοιπα ειναι τροφη του εγωισμου. Καμια απαιτηση δεν πρεπει να σκλαβωνει την σκεψη μας και οταν αυτο ερθει σαν φυσικη σταση ζωης εντελει βρισκεις μια πολυ ομορφη ηρεμια καθως οτι και αν σου κανει καποιος στην καθημερινοτητα το αντιμετωπιζεις σαν αναμενομενο- απο μια φύση οχι κατωτερη απο σενα αλλα ευαλωτη και τυφλη απο το εγω που δεν ανακάλυψε ακόμα και τον ταλαιπωρει χωρις και αυτος να ξερει »τι του συμβαινει ωρες ωρες»- και οτι προσφερεις το προσφερεις γιατι θελεις και οχι γιατι πρεπει. Στο τελος δεν μπορεις να νιωσεις στεναχωρια και πικρα για τις ‘δυσκολες ή δυαλυμενες ανθρωπινες σχέσεις’ παρα μονο να συμπονεσεις τους αλλους που ταλαιπωρουνται ακομα απο το εγω τους και βλεπεις σε αυτους τον προηγουμενο εαυτο σου και πραγματικα απορεις πως ζουσες χωρις να καταλαβαινεις που ηταν το λαθος. Βεβαια αυτο θελει κοπο και υπομονη, θα πω και προσευχη για τους πιστευοντες, και κυριως ειναι ενα βιωμα που ερχεται μεσα απο τον πονο και την απωλεια ισως. Φυσικα δεν γραφω για να δωσω συμβουλες οπως λεει και η συντακτρια πιο πανω, ομως παλευω εδω και καιρο προς αυτον τον δρομο και εχω δει επιτελους καποιους καρπους ουσιαστικης γαληνης που εστω και στιγμιαια οταν σε επισκεπτεται , οτι κι αν συμβαινει, σου δινει θαρρος οτι ισως εισαι σε καλο δρομο. Ειναι αυτο που λεει σαν επικεφαλιδα ενα γνωστο site » γινε η αλλαγη που θελεις να δεις στον κοσμο».
!!!!!
Ίσως ό,τι καλύτερο, έχω διαβάσει για πολύ καιρό! Σε ευχαριστώ που μοιράστηκες μια τόσο ποιοτική, αληθινή αλλά και συνάμα επιστημονική σκέψη…Ως ψυχολόγος, θα ήθελα σε παρακαλώ να μου επιτρέψεις να χρησιμοποιήσω την τοποθέτηση σου στην πρακτική εφαρμογή του επαγγέλματος μου! Και πάλι σε ευχαριστώ. Γιάννης Χριστόπουλος.
Αυτο του έψαχνα να διαβάσω τώρα που είμαι μπερδεμένη!
#5. Ενα λάθος μπορεί να είναι τυχαίο. Τα απανωτά ψέματα και οι δόλιες συμπεριφορές δεν είναι τυχαία. Αν είσαι αποδέκτης τέτοιων συμπεριφορών συστηματικά, και με ένα «συγγνώμη» υποχωρείς και παραμένεις στη σχέση, τότε κρύβεσαι πίσω από το δάχτυλό σου και ξεγελάς τον ίδιο σου τον εαυτό.
Αυτή η παράγραφος φωτογραφίζει τη σχέση μου με τους γονείς μου ….
Πως αντιμετωπίζεται μια σχέση μεταξύ γονέων & παιδιού … στην περίπτωση που οι γονείς αδικούνε το ένα παιδί κατάφορα και επανελημένα και του καταστρέφουν τη ζωή?
Δεν μπορείς να αρνηθείς τους γονείς σου … όπως και να είναι καλοί η κακοί … αλλά μια τέτοια καταστροφική σχέση πως την διαχειρίζεσαι???
Καλησπερα!
θα μπορουσα να πω οτι εχω μια ιδεα απο το θεμα που σε απασχολει.Δεν ειναι προσωπικη μου εμπειρια ομως μια πολυ καλη μου φιλη αντιμετωπιζει το ιδιο ακριβως προβλημα με την οικογενεια της.Θα σου πω λοιπον ακριβως οτι ειπα και σε εκεινη.Οι γονεις μας ειναι αυτοι που ειναι και σιγουρα οπως ανεφερες και ο ιδιος ειναι αδυνατον να τους αρνηθεις.Ειναι οι ανθρωποι τους οποιους χρειαζομαστε για να μας δινουν κουραγιο και να μας στηριζουν.Παρολα αυτα σε καποιες περιπτωσεις αυτο δεν συμβαινει διοτι κακα τα ψεμματα δεν ειναι παντα σε θεση να μας κατανοησουν οσο και εμεις το θελουμε.Συχνα μαλιστα επιθυμουν αλλα πραγματα για μας και μας πιεζουν ωστε να τους υπακουσουμε.Εαν αυτο δεν συμβει μας μειωνουν.Αυτο που πρεπει εσυ να ξερεις ειναι οτι δεν κανεις κατι λαθος και γιαυτο οι γονεις σου σου φερονται μαυτον τον τροπο.Ειναι ανθρωποι και κανουν λαθη αλλα σιγουρα σαγαπανε οπως καθε γονεας το παιδι του.Το μονο πραγμα που μπορεις να κανεις οσο δυσκολο και αν ακουγεται ειναι να αγνοησεις την κατασταση(ειναι σιγουρο οτι δεν θα καταλαβουν το σκεπτικο σου)ωστε να μην πληγωθει η σχεση σας ανεπανορθωτα.Μπορεις επισης να κρατησεις τις αποστασεις σου αν θεωρεις οτι η συμπεριφορα τους σε επηρεαζει αρνητικα και δεν σου επιτρεπει να εξελιχθεις σαν ανθρωπος.Ειναι πολυ δυσκολη κατασταση διοτι δεν προκειται για μια φιλικη η ερωτικη σχεση απο την οποια μπορεις να αποδεσμευτεις οποτε θελεις ομως εαν κρατησεις στο μυαλο σου το γεγονος οτι οι ανθρωποι αυτοι παρα τη λαθος σταση τους νοιαζονται για σενα ισως να μπορεσεις να τους συγχωρεσεις κ το κυριοτερο να σταματησει αυτη η κατασταση να επηρεαζει εσενα σαν ανθρωπο.
Ελπιζω να σε βοηθησα..
Ναι εχετε απόλυτο δίκιο, τα λόγια σας σαν φάρμακο που έψαχνα να βρω. Να βρω μια απάντηση σε αυτά που μου συμβαίνουν. Ερωτεύτηκα και νόμιζα δεν θα τελειώσει ποτέ Ηταν τρελλά ερωτευμένος μαζί μου, δεν ξέρω τι έγινε και όλα τέλειωσαν πολύ ξαφνικά χωρίς εξηγήσεις. Και ρωτάω γιατί και έχω έναν πόνο που θέλω να πεθάνω, να εξαφανιστώ απο παντού. Δεν μπορεί να μην είχε αυτός συναισθήματα. Αν μπορείτε να μου απαντήσετε 4 μήνες έρωτα δεν ήταν τίποτα; Ενα παιχνίδι μόνο; Σας ευχαριστώ θα περιμένω να μου πείτε κατι που να με ηρεμήσει.
Λυπάμαι που πληγωθηκες, κανείς δεν αξίζει κατι τέτοιο. Αλλά συμβαίνει συχνά να μας πληγώνουν οι άλλοι. Γιατί θέλουν να περάσουν καλά κ δεν τους νοιάζει αν προκαλούν πονο. Ξέρω ακούγεται σκληρό αλλά προσπαθησε να τον ξεχάσεις. Αν πραγματικα ήταν τοσο ερωτευμένος κ σε ήθελε πολύ οιξδεν θα τέλειωνε. Του άρεσες πέρασε καλά κ πάμε για άλλα. Ο καλύτερος τρόπος για να σου περάσει είναι να τον απομυθοποιησεις. Κ να σου πω κάτι βγες κ γλεντα τη ζωή σου. Γνωρισε κοσμο.Κανείς δεν αξίζει να χαλάμε την καρδιά μας κ την ψυχολογία μας γι αυτόν. Κ ειδικά ενας τέτοιος άνθρωπος. Δεστο σαν μια εμπειρία που σου διδαξε κάτι. Η ζωή είναι μικρή για στεναχωριες. Απολαυσε την
Κι εγώ σαν άντρας προσπαθώ να μην πληγώνω αλλά με πληγώνουν.Στο ίδιο έργο θεατές,διαφορετικά καθίσματα.Μπορεί και να βρεθούμε κάπου…χαχαχα…
Εγω είμαι χαρακτηρας που συνηθως οι άλλοι επιδιώκουν να εχουν φιλια μαζι μου, αρκετες φορές με πλησιάζουν απο συμφέρον, δεν με ενδιαφέρει , τσεκάρω και κρατάω ο, τι αξίζει , οσους φερονται με ειλικρίνεια ανιδιοτέλεια και με τα θετικά τους με πάνε παρα πέρα , δηλαδή με κάνουν καλύτερη. Δυστυχώς οι σωστοι είναι πάρα πολύ λίγοι, ολοι με σημαία το συμφέρον λειτουργούν.
Μου ειναι αδύνατον επειδή η κατάσταση είναι δύσκολη να κλειστώ στον εαυτο μου, διότι πιστεύω η ζωη ειναι επικοινωνία.
ΣΕ κάποιο βιβλιο διάβασα το παρακάτω: Ανθρωπε που υπάρχεις στο ανθισμα των λουλουδιών στο κιτρίνισμα των φύλλων στην χλωμή ανεμώνη χαμογέλα, ανθρωπε ανεμοδαρμένε ξεχασμένε διαβάτη , μην παιρνεις άλλο δρομο , τράβα ολοισια στο δίκιο και την αλήθεια και οσο τραβάς ισια , ασε τον κόσμο να είναι κοσμος
Εχεις απόλυτο δίκιο και χάρη σ’ εσένα καταλαβαίνω πόσο καλή φίλη έχω δίπλα μου
τωρα τελευταια παρατηρω την ωρα που ειμαι στο λεωφορειο….οταν περιμενω στη σταση κ γενικοτερα οταν κυκλοφορω στον δρομο ποσο μελαγχολικα φορτισμενα κ πολλες φορες θλιμμενα προσωπα κυκλοφορουν…..δεν λεω οτι ειμαι σε καλυτερη κατασταση η εστω σε καλυτερη φαση…αλλα εχω πιασει πολλες φορες τον εαυτο μου να σκεφτεται αν δεν μπορουμε εμεις οι ιδιοι να χαμογελασουμε να πιουμε εναν καφε στον δρομο κ να τον απολαυσουμε την ωρα που πηγαινουμε στην δουλεια μας στη σχολη μας η οπουδηποτε αλλου….αν δεν μπορουμε πανω απ ολα να βασιστουμε στον εαυτο μας…..παρα σε μισολογα συμπεριφορες δηθεν αποδεκτες….αν ρουτινιαζουμε εμεις οι ιδιοι τον εαυτο μας κ τη ζωη μας….πως περιμενουμε να εχουμε σχεσεις?πως πειμενουμε να δωσουμε πραγματα στην σχεση μας?πως περιμενουμε να παρουμε με χαρα πραγματα απο τη σχεση μας?μιλαω κ για ερωτικη και για φιλικη σχεση.πως πειμενουμε να ζησουμε δυνατα μια σχεση?οταν δεν ζουμε δυνατα με τον εαυτο μας?…..
πολύ όμορφο το άρθρο σας αλλά δυστυχώς σας το παίρνουν σάιτς τα οποία δεν σας αναφέρουν καθολου ως πηγη http://erevoktonos.blogspot.gr/2015/12/blog-post_995.html
Σύμφωνω απόλυτα με ΟΛΑ!
Simfono apolitos ta les poli sosta
Εξαιρετικά εύστοχο άρθρο, αντικατοπτρίζει και αναλύει την πραγματικότητα. Εγώ πιστεύω ότι ο δεκτικός και ανοικτός άνθρωπος κατά ένα μεγάλο ποσοστό γεννιέται και κατά ένα μικρότερο διαμορφώνετε. Στην ζωή μας αναπόφευκτα συναντούμε ανθρώπους με όλες τις παραπάνω συμπεριφορές. Ο καθένας από αυτούς αφήνει πληγές πάνω στην ψυχή μας τις οποίες γιατρεύοντάς τες, και αργότερα κοιτώντας τις ουλές που σου έχουν αφήσει, θυμάσαι και είσαι πιο προσεκτικός όχι τόσο πολύ για εσένα, αλλά για την οικογένειά σου. Ο δοτικός δηλαδή και θετικός άνθρωπος δεν παύει ποτέ να είναι δοτικός και να βλέπει κάθε καινούργια σχέση (κοινωνική, εργασιακή, ερωτική) με αισιοδοξία για κάτι αξιόλογο. Πιστεύει πάντα σε κάθε σχέση ότι ίσως ανακάλυψε εναν κρυμμένο θησαυρό άσχετα με το αποτέλεσμα που θα επακολουθήσει.
Σας ευχαριστώ
Πόσο ποσο μα ποσο συμφωνώ..
Δε μπορω να σου περιγράψω το συναίσθημα που μου δημιούργησες!
Και να «σημειώσω» πως αυτο μου το έστειλε ενα άτομο απο αυτα τα λίγα,τα πολυ αγαπημένα,τα αληθινά..
Ισως κατι να εχω πετύχει τελικα
Διπλό το συναίσθημα!!
Εγω συμφωνω απολυτα με το «πραξεις και οχι λογια». Καθε φορα που μου ζηταει καποιος συγνωμη η απαντηση μου ειναι παντα: θελω να δω τη συγγνωμη με πραξεις, οχι πια με λογια, και για αυτο στο λεω γιατι ενιωσα πολυ ταυτισμενη. Ακομα ολο αυτα που ειπες ηταν πολυ σωστα… Μπραβο σου καλη δουλεια!
Η πιο σημαντική σχέση για να πετυχουν όλες οι άλλες ειναι η σχέση που έχεις με τον εαυτό σου. Ένα πετύχει αυτή πιστεύω θα έχει κάποιος πολύ σημαντικές σχέσεις στην ζωή του με τρίτους .
Ωραιος ο παίχτης!! Ωραια δοσμένο άρθρο με αρκετες αλήθειες και στοχευμενο χώρις περιττές αναλύσεις !!!
Συμφωνώ 1000% καλο μηνα σε ολο το παρεακι
Ειναι μια αναρτηση με μεγαλη συζητηση!Καθε παραγραφος ειναι μια ιστορια ζωης του καθενος απο εμας!!!10 μεγαλες αληθειες που οντως πονανε γιατι απλως χρειαζετε να πονεσεις για να μπορεις να τις καταλαβεις και να τις κατανοησεις!!Ποιος ανθρωπος αραγε θελει να ποναει? κανεις βεβαια!!Ομως δυστυχως μονο το περασμα μεσα απο αυτες ξανα και ξανα σου δινει την σοφια να τις καταλαβεις και αυτο το περασμα σιγουρα δεν ειναι αναιμακτο!!!!Χρειαζονται χιλιαδες ωρες συζητησης με τον εαυτο μας για να μπορεσουμε να καταλαβουμε καποια πραγματα!!!Μεσα σε αυτους τους τρελλους καιρους ποιος το κανει?Ελαχιστοι!!!Και ετσι τα χασματα και τα κενα μεγαλωνουν καθε μερα και πιο πολυ,ωσπου στο τελος ειναι αδυνατον να τα προλαβουμε!!Και ετσι φτανουμε σ ενα σημειο ανακοινωνουμε στον εαυτο μας μυστικα ετσι ειμαι και συνεχιζουμε!!!!Ετσι λοιπον φτασαμε να εχουμε ενα κοσμο γεματους ετσι ειμαι!!!Για να προχωραει ομως η ζωη θελει καθημερινο αγωνα και οχι στασιμοτητα!!!Χρειαζετε οσες φορες και αν πεσεις να πρεπει να ξανασηκωθεις!!Εξαλλου η σοφια ερχετε μεσα απο την εμπειρια!!!
Καθε σχεση που απέτυχε αφήνει πισω της ενα μάθημα μοναδικό. Καλο βεβαια ειναι να ειμαστε ικανοί να κρίνουμε αντικειμενικά γιατι απέτυχε. Διοτι μια σχεση δεν ειναι ενα τρίτο πρόσωπο στην κουβέντα μας. Αφορά παντα και τους 2. Οποτε δεν «απέτυχε» η σχεση, αποτυχαμε και οι 2. Το βρίσκετε απίθανο αυτο να συμβαινει για 2 ανθρωπους που δεν γνωρίζονται και πολυ καλα; Εδω ανθρωποι παντρεμένοι 20 χρονια και δεν ξέρουν ο ενας τον αλλο. Ας σκεφτόμαστε οσο εχουμε κατι στην ζωη μας ποσο πολύτιμο ειναι, τι κανουμε για αυτο και οχι οταν φευγει. Στις περισσοτερες περιπτωσεις αποτυχημενων σχέσεων η ερωτηση ειναι: » γιατι φέρθηκε ετσι στο τελος;». Εμείς πως φερθηκαμε. Γιατι οκ παιζει να ειναι έτσι ο αλλος , αλλα μήπως κι εμείς του πετάξαμε κανα μαργαριτάρι και δεν το πήραμε χαμπάρι;. Ας δωσουμε το ακριβές νοημα επιτελους των όσων ζούμε, μπας και επιτελους βρούμε μεσα μας την χαρα περιτρυγυρισμενοι απο ανθρωπους μη τόξικους που θελουμε στη ζωη μας και που μας πανε ενα βήμα πιο μπροστα. Ο μαγικός αριθμός παντως για τις «σχεσουλες» ειναι το 4. Για τις σχεσεις ζωης δεν ειναι νουμερο, ειναι φραση: » για παντα οτι και να γινει».
Συμφωνώ σε ότι λες.Προσωπικα,περνάω μία πολύ δύσκολη φάση,είμαι φοιτητής και μένω μόνος μου.Πλεον δεν ανοίγομαι εύκολα σε κανέναν,νιώθω μόνος μου και πλέον προσπαθώ να ζήσω και να δώσω ότι έχω και δεν έχω γιατί το οφείλω σε μένα.Ειναι δύσκολο.Δεν υπάρχει δικαιοσύνη σε αυτό τον κόσμο,σίγουρα για τα άτομα που πιστεύουμε,αγαπαμε λάθος άτομα και μας αγαπάνε άτομα που δεν νιώθουμε το ίδιο,από το τελευταίο βλέπουμε ότι η και άλλοι πονά νε εξαιτίας μας.Οσο άδικα και αν φαίνονται τα πράγματα να θυμόμαστε υπάρχουν χειρότερα και απλά πρέπει να κάνουμε το καλό όσο και αν φαίνεται ανούσιο.Η ζωή είναι σκληρή άμα πάρεις τα πράγματα όπως είναι απλά μείνετε στα άτομα που σας αγαπάνε στην οικογένεια.Να τους αγαπάμε γιατί,μου περνάνε ιδέες πως θα είμαι άμα χάσω και αυτούς.Ολοι οι άλλοι προσωπικά απλά που αναπτύσσουμε συναισθήματα και μόνο όταν μας λυπούνται μας δείχνουν ενδιαφέρον,δεν μας αγάπησαν πραγματικά.Να αγαπάτε τον εαυτό σας.οσο δύσκολα και αν ειναι.Να μάθετε να ζητεί ευτυχισμένοι και μόνοι σας.Σας το λέει ένα άτομο που ήθελε να βάλει τέλος στην.ζωη του.Εξαλλου δεν ζούμε για πάντα.Ας φροντίσουμε να προσπαθήσουμε για το καλυτερο.παρα να δώσουμε τελος.
Πάρε σειρά πίσω απο μένα Γρηγόρη…άστα.Τέσπα,όσο πιό συναισθηματικά νοήμων ( EQ )είσαι , τόσο θα σκέφτεσαι έτσι.Ξεκόλλα ,είμαι 32 και ακόμα ταλαιπωριέμαι…2-3 είναι που θα το πιάσουν το νόημα.Οι άλλοι πιάνουν…τόπο.Τους τελευταίους εκμεταλλεύσου τους να περνάς την ώρα σου ( καφέ,βόλτα κ.τ.λ. ).Και έχεις πολύ δίκιο για αυτά που γράφεις.Και να ξέρεις και σε άλλους περνούν σκοτεινές σκέψεις…Και τα γράφω για να τα διαβάζω κι εγώ χαχαχα.Μην δίνεις σημασία σε πολλά,εμπιστεύσου και κυρίως δάμασε το ένστικτό σου για να μην σε καταβάλλει/αποσυντονίζει.
Καλημέρα σας! Νομίζω πως τα σχόλια σας είναι σωστα.. Το θέμα που αναλύετε με απασχολεί εδώ και πολλή καιρό ..Το τελευταίο διαστημα βίωσα και βιώνω περιπτώσεις από φιλους που με έκαναν να προσγειώθω απότομα και Τλκ να καταλήξω στο συμπέρασμα πως οι πραγματικοί φίλοι είναι λιγοστοί έως και ελάχιστοι.. Αυτό που είδα είναι πως όσο είσαι συναινετική με τα δικά τους θέλω είναι όλα οκ.. Όταν όμως προβάλεις τις δικές σου ανάγκες εκεί αλλάζει το πράγμα..Κατάλαβα πως από την αρχή μια φιλίας και σχέσης πρέπει να θέτεις τα όρια σου.. Δεν το έκανα..Θεώρησα όμως πως πια μεγάλωσα αρκετα και πρέπει να αλλάξω .. Εκεί εχασα πολλές φιλίες που μάλλον δεν ήταν… Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι η κακή συμπεριφορά και έλλειψη σεβασμού… Δεν λέω πως είμαι τέλεια αλλά θεωρώ πως δυσκολα θα μιλήσω άσχημα σε ένα φίλο και εάν ναι θα το συζητήσω θα το λύσω και εάν χρειαστεί θα ζητήσω συγνώμη.. Αυτό που παρατηρώ λοιπόν είναι πολύ άσχημες συμπεριφορές.. Άσχημες συμπεριφορές χωρίς λόγο συνήθως.. Είναι λυπηρό γτ φέρονται άσχημα μετά δεν ενδιαφέρονται καν να το συζητήσουν δεν παραδέχονται τπτ και το πιο παράλογο απολα κάνουν σαν να μην συμβαίνει τπτ.. Και η ζωή συνεχίζεται…Χαχαχα .Αυτό λοιπόν που προσπαθώ να καταλάβω είναι εάν είμαι άτυχη στις φιλίες μου η εάν εγώ προκαλώ αυτές τις αντιδράσεις…Μου άρεσε το άρθρο σας και θα χαρώ να πάρω απαντηση
Είσαι τυχερή γιατί ξεκαθαρίζεις εύκολα και σε ποσότητα! Είμαι ομοιοπαθής.Ότι έγραψες ένα και το αυτό για μένα,ειδικά απο το Είναι λυπηρό…και κάτω.Βρίζω ,αναθεματίζω κάποιες φορές ,αλλά…για σκέψου να κουβαλάς για χρόνια τα βαρίδια μαζί με τις αρνητικές τους σκέψεις…Είμαστε τυχεροί…απλά προσωπικά ακόμα εκπαιδεύω την φάση όρια.ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΠΑΙΝΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ.-
Συνφωνω απολυτα ! τελειο !
den grafo sta ellinika giati den ksero toso kala na ta grafo. Elpizo na min iparxi problima. Zo sto eksoteriko apo tote pou genithika…Eimai 38 xronon kai afto pou exo katalabi gia tis anthropines sxesis einai to eksis. Exume oli tosa apothimena, problimata, anasfalies, exume apogoiteuti apo anthropous exume apogoiteusi anthropous kai sinexizume na to kanume xoris na kanume ena kai simantiko Den prospathume na ta brume me ton eafto mas prota. Ean ta brume me ton eafto mas pisteuo pos borume na exume armonikes sxesis me tous anthropous giro mas. Ksero oti den skeftonte oli to idio kai oti einai polu diskolo na ta brume me emas se aftin tin kinonia pou zume alla pos zitame apo tous giro mas na mas agapane otan emis oi idii den agapame ton eafto mas? Poso egoistiko einai afto? To theoro polu egoistiko na min agapao ton eafto mou alla apo enan kseno na to zitao kai otan den to kani na ton krino. Oles oi anthropines sxesis thelun kai aptis dio pleures polu megali prospathia. Kai isos enas aptous dio na einai pio adinamos kai na prepi na ton boithisume ligo. Ego gia mena exo katalabi oti otan bgazume apo mesa mas kalosini kai kanume ipomoni tote borume na ftiaksume omorfes sxesis. Einai toso omorfo na agapas kai na agapiese. Bori afta pou leo na akugonte blakies omos afto pisteuo para polu . Kalo sas bradi
5 έτη ago but very true.. Από οποία μεριά και να το πιάσεις το ίδιο αποτέλεσμα θα βγάλεις. Δύσκολη η άτιμη η ζωή. Η μόνη παρηγοριά από ότι φαίνεται είναι, » πως υπάρχουν άνθρωποι που περνάν ακόμη πιο δύσκολο!»
Οι περισσότεροι δεν ξέρουν να εκτιμούν καν άλο, το παραμικρό. Ζητάνε τα πολλά και χάνουν τα λίγα. Πετάνε ψηλά και πετούν άσχημα. Κτλ. Αυτά τα λίγα για να σου πω και μέρα 5 χρόνια, ότι δεν έχει αλλάξει τίποτα, αλλά ούτε καν θα αλλάξει. Ξεχνάει ο άνθρωπος να εκτιμά, να σέβεται, να είναι ευγνώμων και πολλά άλλα, που κάνει δεν φτάνει ο χρόνος να τα γράψω. Σου εύχομαι η ζωή σου να έχει γίνει ευχάριστη, να βρήκες τον για ‘ σενα ηδανικό δρόμο και να σε ευτυχείς. Σου εύχομαι όμορφες , με αγάπη γεμάτες γιορτές, άνθρωποι που σε αγαπάνε και τους αγαπάς. Υγεία, αγάπη και μόνο χαρές 😀 🍀
Straight to the point!!! Μαζί σου
Είμαι τόσα χρόνια με τον άντρα μου. Του έλεγα ότι τον αγαπουσα τόσο. Είμουν δικη του . Δεν πρόσεχα καθόλου κανενα άλλο. Αυτός ενώ στο σπίτι ήταν πολύ καλός όταν έβγαινε έξω μεταμορωνόταν σε κάτι άλλο. Ψαχνόταν να βρει κάποια στο να ανταποκριθεί στα ερωτοκοιταγματα και άρχιζε καθόλη την διάρκεια της εξόδου μας να ερωτοτροπεί. Αρκετές φορές τότε εθελοτυφλούσα. Αυτό όμως παρόλο που του το έλεγα ότι με στεναχωρούσε ,το συνέχιζε. Τώρα είμαι 55 χρονών είναι σαν να με έκαψε , είναι τόσες οι πληγές που όσο και να τον αγαπώ δεν μπορώ να τον συγχωρήσω. Δεν ξέρω κατα πόσο εμείς οι γυναίκες να παντρευόμαστε αφού σε όλες θα μας τα κάνουν αυτά και πολύ περισσότερα. Έχω να συμβουλέψω σε όλες εσάς αν δείτε τέτοιες συμπεριφορές σε αυτόν που πρόκειται να δεσμευτείτε τρέξετε φύγετε. Τρέξετε να σωθείτε. Θα σας καταστρέψουν τη ζωή σας. Θα διαμαρτύρονται ότι δεν έχουν καμει τίποτα.θα έχετε φάει τα καλύτερα σας χρόνια ενώ αυτοί θα εχουν κάμει τα σόδομα και γόμορα. Πρέπει οι γυναίκες να μη αφοσιονόμαστε σε ένα άντρα. Δεν τους αξίζει.Αφήστε κάτι και για σας.
Για φιλες που ξερουν περισσοτερα για εσενα αλλα για εκεινες εσυ ξερεις οσα σε αφηνουν τι εχετε να σχολιασετε?Ανθρωπους που οταν βολευτηκαν με τη ζωη τους απλα σταματησαν την επικοινωνια μαζι σου.Γνωριζομασταν 20 χρονια λεγαμε απο μικρες πως οποια παντρευτει καποια πρωτη τοτε η αλλη θα τη παντρεψει…Μετα το πηρε πισω για οικονομικους λογους,απολυτα κατανοητο μα εξαφανηστηκε.Δν ενδιαφερθηκε να μαθει τι κανω εστω και αν χρειαζομαι βοηθεια με τις προετοιμασιες, οταν τις ελεγα αν μπορουσε να με φιλοξενησει με τον συντροφο μου για δουλειες που ειχα στην Αθηνα μιας κ εκει εμενα τα τελευταια χρονια απλα παντα κατι προεκυπτε…Ωσπου εβλεπα φωτο της στη σελιδα της στο facebook με τον συντροφο της που εγω δν γνωριζα γιατι δν μοιραζοταν πραγματα μαζι μου…Μου ελεγε πως οτι χρειαζομαι να την παιρνω τηλεφωνο αλλα ποτε δν το σηκωνε ή δν εβλεπε τα μηνυματα λεγοντας διαφορες δικαιολογιες…Εγω συνεχιζα να κραταω επαφη επειδη ειμασταν τοσα χρονια φιλες αλλα απ´οτι φαινεται μονο εγω και κουραστηκα και απογοητευτικα κσι νιωθω τοσο χαζη γιατι αρνιομουν να δω τα σημαδια μεχρι τελευταια που ενω ξερει πως θα παντρευτω και ηθελα να μοιραστω τη χαρα μου μαζι της αυτη μαλλον δν ηθελα απλα δν μου ξεκαθαρισε ποτε τιποτα και απλα με αδειασε κι ας με αποκαλουσε αδερφη της…Σκεφτομαι πως την ημερα του γαμου μου μπορει και να μν ερθει και με στεναχωρει παρα μα παρα πολυ,ξερω απο τωρα και τι θα πει…λογω αποστασης δηλαδη αυτη Θεσσαλονικη κ εγω Πατρα δν θα καταφερει να ερθει…Γιατι αλλαζουν ετσι οι ανθρωποι?