Αυτό το δωμάτιο αισθάνομαι πως μ΄ αγκαλιάζει σαν απαλή κουβέρτα. Είναι το κουκούλι μου, το καταφύγιό μου. Βαμμένο στο ίδιο ροζ χρώμα όπως τότε που ήμουν 11 ετών. Εκτοτε, κάθε δυο-τρία χρόνια το φρεσκάρω και το ίδιο τρυφερό  μπομπονιερί ροζ παραμένει στους τοίχους για να με παρηγορεί και να με ανακουφίζει.

 Οποτε τα βρίσκω σκούρα, αφήνω για λίγες ώρες  διαμέρισμα, άντρα και παιδιά κι έρχομαι εδώ, στο πατρικό, για να χωθώ στο εφηβικό μου καταφύγιο, στα πολύτιμα δέκα τετραγωνικά αποκλειστικά προσωπικού χώρου, που παραμένει ίδιος κι απαράλλαχτος από τις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου.

"Ροζ τριαντάφυλλο", φωτογραφία του Fred Seghetti, Flickr

Το γραφειάκι μου είναι μπροστά στο παράθυρο. Για να κάθομαι και να βλέπω έξω, να γράφω και να με λούζει το μεσημεριανό φως, το πιο γλυκό φως της μέρας. Για ν΄ ανεμίζουν οι κουρτίνες στο πρόσωπό μου όταν ανοίγω το παράθυρο. Φαίνεται παλιό και δουλεμένο, αλλά εμένα μ΄ αρέσει. Στα συρτάρια του το ημερολόγιο, τετράδια με σημειώσεις, φωτογραφίες. Πραγματικός θησαυρός από αναμνήσεις. Βγάζω το ημερολόγιό μου κι αραδιάζω στο χαρτί ό,τι μου κατεβαίνει στο μυαλό. Αδειάζω. Τι παράξενο… Στο σπίτι μου δεν έχω έναν χώρο για να γράφω, τα πάντα είναι κατειλημμένα από τα παιδιά.

 Στο τοίχους φωτογραφίες από τις εκδρομές του σχολείου με την παλιοπαρέα. Ξενοιασιά και όλες οι δυνατότητες της ζωής μπροστά μας σαν στρωμένο κόκκινο χαλί. Στα ράφια βιβλία και λούτρινα. Σκόνη πουθενά. Όλα καθαρά και φροντισμένα από τα ακούραστα χέρια της μάνας. Καμιά φορά μου φαίνεται πως η μάνα έχει πιο πολύ ανάγκη αυτό το δωμάτιο από μένα. Τη γυρίζει πίσω στο χρόνο, στην εποχή που τα παιδιά της ήταν μικρά και εκείνη  νέα και «μάχιμη».

 Το κρεβάτι μου με ουρανό από λευκή γάζα, το όνειρο κάθε έφηβης. Κουρνιάζω στη γωνιά πάνω σ΄ ένα σωρό από ροζ μαξιλαράκια. Τα μυρίζω κι αφήνω αυτή τη γλυκιά πιπεράτη μυρωδιά να με διαποτίσει…Ουφ! Ηδη νιώθω καλύτερα, αυτό το βάρος στο στήθος σαν να έχει μειωθεί…

 Ο πατέρας μου θέλει να κάνει ξενώνα το δωματιάκι μου, για να φιλοξενεί τους συγγενείς του όταν έρχονται στην Αθήνα, αλλά εγώ (και η μάνα) δεν τον αφήνουμε. Θέλουμε το καταφύγιό μου να είναι για πάντα εδώ, στο πατρικό μου και να με περιμένει. Όταν με κουράζουν τα δικά μου παιδιά, όταν με βαραίνει η δουλειά, όταν κάτι μου φταίει και δεν ξέρω τι, να ΄ρχομαι εδώ. Εδώ είμαι μόνο εγώ και ο εαυτός μου. Εξω πιέζομαι να δείχνω αυτάρκης  και να φροντίζω τους άλλους. Εδώ μέσα φροντίζω εμένα. Σε πέντε λεπτά  συντονίζομαι με τον εαυτό μου και αποκλείω τον  θόρυβο του έξω κόσμου. Τρωτή και προστατευμένη μαζί. Μέσα στο ροζ μπομπονιερί κάστρο μου.