Nιώθω την καρδιά μου να ξεχειλίζει από χαρά. Χτυπάει γρήγορα και φουσκώνει, φουσκώνει σαν κόκκινο μπαλόνι σε παιδικό πάρτυ. Ναι, μεταμορφώνομαι σε παιδί που μπαίνει τρέχοντας στο νηπιαγωγείο και κάθεται με φόρα στο κόκκινο καρεκλάκι ανάμεσα στην Αθηνά και την Αρτεμη κι απέναντι από την Αννα.

Γελάω δυνατά και χτυπάω τα πόδια μου στο γιαλιστερό πάτωμα. Μεμιάς, σαν να δόθηκε το σύνθημα, αρχίζουμε και οι τέσσερις φίλες το ρυθμικό χτύπημα των ποδιών που συμπαρασύρει και τα υπόλοιπα παιδιά της τάξης σ΄ έναν ιδιόμορφο πρωϊνό χορό, σαν επίδειξη της αστείρευτης δύναμης που έχει κανείς στην ηλικία των πέντε ετών. Και μετά το κερασάκι στην τούρτα: η ομαδική τσιρίδα που γεμίζει τα πνευμόνια μας δύναμη και την καρδιά μας αγαλλίαση.

O ενθουσιασμός είναι μεταδοτικός και σαν κεραυνός χτυπάει τις δύο νηπιαγωγούς που, αντί να λιποθυμήσουν από την τσιρίδα 40 νηπίων, αρχίζουν να γελάνε δυνατά. Το γέλιο τις κατακλύζει, κοκκινίζει τα μάγουλα, φέρνει δάκρυα στα μάτια, διπλώνει τα κορμιά, γλυκαίνει τις καρδιές.

Κανείς δεν μπορεί να αντισταθεί σε μια έκρηξη χαράς.