«Ολοι μας γεννηθήκαμε με μια σπίθα τρέλλας μέσα μας. Κι αλίμονό μας αν τη χάσουμε!».

Oταν είχα διαβάσει σε ανύποπτο χρόνο τα  λόγια αυτά του κωμικού Robin Williams, δεν άντεξα να μην χαμογελάσω. Εχει απόλυτο δίκιο. Ένα εξασκημένο και καλοπροαίρετο μάτι μπορεί εύκολα να διακρίνει την ομορφιά της μοναδικότητας σε πολλούς «ιδιαίτερους» ανθρώπους, γύρω μας. Αυτούς που αναζητούν λύσεις έξω από την πεπατημένη, που παντρεύουν τα ετερώνυμα, που έχουν το θάρρος να προτείνουν και να υλοποιήσουν το διαφορετικό.

Στην πραγματικότητα όλοι μας έτσι είμαστε, χάρη στην προσωπική «σπίθα τρέλλας» που κουβαλάμε στα κύτταρά μας από τη στιγμή της σύλληψής μας ακόμα. Κι είναι αυτή που μας προσφέρει την αυθεντικότητα της ύπαρξής μας και τη χαρά της ζωής. Μόνο που συχνά η σπίθα ξεθυμαίνει, μόλις αναλάβουν δράση το εκπαιδευτικό σύστημα, οι  επιταγές και τα στερεότυπα του πολιτισμού μας.

Γι΄ αυτό, λοιπόν,  προτείνω από σήμερα μια συνειδητή, προσωπική, προσπάθεια για αναζωπύρωση της σπίθας στις καρδιές και τις ζωές μας. Ο καλύτερος βοηθός μας θα είναι τα παιδιά, τα πιο αυθεντικά και ζωντανά πλάσματα, που έχουν ακόμα άμεση επαφή με τη δημιουργική φλόγα της ζωής.

Από τη Δευτέρα θα επανέλθω στο θέμα, αναζητώντας τρόπους καθημερινής δράσης. Για να μη χάσουμε τη «σπίθα τρέλλας» και μαζί μ΄ αυτή και τον ίδιο μας τον εαυτό…