Μια παράσταση της θεατρικής ομάδας του σχολείου που συμμετέχει η κόρη μου μού έδωσε μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να παρακολουθήσω τη «σπίθα της τρέλλας» εν δράσει…Και να συνειδητοποιήσω ότι συχνά χρειαζόμαστε υποστήριξη για να τη συντηρήσουμε και να της επιτρέψουμε να έχει τη δική της φωνή στη ζωή μας.

Δύο ημέρες πριν από την παράσταση η 6χρονη κόρη μου κλείστηκε στον εαυτό της και άρχισε τα «δεν θέλω να πάω, ντρέπομαι». Κι ενώ η προσωπική της «σπίθα» λαχταρούσε να λάμψει, ο φόβος και η ανασφάλεια κινδύνευαν να την ακινητοποιήσουν.

Ευτυχώς ως γονείς δεν «τσιμπήσαμε» στο δράμα της ντροπαλής κορασίδος και αποφύγαμε τη δραματοποίηση της κατάστασης. Της εξηγήσαμε απλά ότι είναι φυσικό να νιώθει ντροπή, αλλά σίγουρα είναι ικανή να κάνει ό,τι χρειάζεται για να βιώσει την υπέροχη εμπειρία της παράστασης. Πήγαμε στο θέατρο νωρίτερα, παρακολουθήσαμε όλοι μαζί την προηγούμενη παράσταση από τα παιδιά των μεγάλων τάξεων και – όταν ήλθε η ώρα, παρά τους δισταγμούς και τις ντροπές – ακολούθησε την υπόλοιπη θεατρική ομάδα και ανέβηκε στη σκηνή.

Και …βέβαια η «σπίθα» όλων των παιδιών έλαμψε! Και η αναζωπύρωση ήταν μεταδοτική και στους μεγάλους, που συντονίστηκαν μ΄ αυτή την πανίσχυρη φλόγα που μόλις λίγο δυναμώσει γεμίζει ελπίδα την καρδιά και δίνει φτερά στην ψυχή.

Η σπίθα του παιδιού ήταν εκεί. Χρειαζόταν όμως το νοιάξιμο και η ενθάρρυνση του γονιού για να λάμψει. Και να πιστέψει στο δικαίωμα «για μια θέση στον ήλιο».