Κάθε χρονιά, με αφορμή τη γιορτή της μητέρας, γράφονται διάφοροι «ύμνοι αγάπης» και όμορφα λόγια για την «προσφορά της μάνας» στην οικογένεια και στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο. Κατά τη γνώμη μου, ακόμα και σήμερα, υπερτονίζεται η πλευρά της αυτοθυσίας και της αυταπάρνησης που χαρακτηρίζει τον παραδοσιακό ρόλο της μάνας. Εξυμνείται υπέρμετρα ως αρετή ο παραμερισμός των αναγκών της ίδιας της μητέρας προς όφελος των παιδιών.

 Μόνο που έτσι η μάνα καταλήγει σε μια φιγούρα κενή, ένα «πουκάμισο αδειανό», ένας μηχανισμός προσφοράς χωρίς απολαβές. Λες και μπορείς να δώσεις στους άλλους αν δεν έχεις πρώτα ένα κομπόδεμα από μόνη σου. Αν είσαι – και το πιο πιθανό είναι πως είσαι – και εργαζόμενη, καλείσαι να επιδοθείς σε ένα …ρεσιτάλ προσφοράς σε όλους. Και στη δουλειά και στο σπίτι, ένας βράχος που δίνει χωρίς απαραίτητα να έχει απαιτήσεις.

 Καιρός είναι να πέσουν οι μάσκες. Πρώτα – πρώτα κάθε μία από μας να πετάξει τη δικιά της μάσκα. Ας απενοχοποιηθούμε  για τις ανάγκες μας και , ναι, να πούμε όχι στις ανάγκες των παιδιών μας. Να παραδεχτούμε ότι υπάρχουν φορές που δεν μπορούμε να τις ικανοποιήσουμε. Και να μη θέλουμε κιόλας. Ετσι απλά.