Μία από τις πιο κλασσικές και χιλιοφορεμένες θεωρίες για την υποκίνηση και την αύξηση της παραγωγικότητας είναι αυτή του «καρότου και του μαστίγιου». Ότι δηλαδή ο άνθρωπος βάζει τα δυνατά του με την ελπίδα να  φάει το καρότο (κέρδος) και να αποφύγει το μαστίγιο (τιμωρία).

 Η προσέγγιση αυτή θεωρείται πια απολύτως ξεπερασμένη, σύμφωνα με το συγγραφέα και προβεβλημένο ως νέο γκουρού του μάνατζμεντ Daniel Pink. Στο νέο του βιβλίο Drive: The surprising truth about what motivates us ο συγγραφέας – ερευνητής, βασιζόμενος σε μελέτες που πραγματοποιήθηκαν σε επιχειρηματικό περιβάλλον, καταλήγει με βεβαιότητα σ΄ αυτό που σίγουρα όλοι μέσα μας γνωρίζουμε πολύ καλά: δίνουμε τον καλύτερό μας εαυτό όταν μας αρέσει αυτό που κάνουμε, όταν υπηρετεί κάποιον ανώτερο σκοπό και όταν ενισχύει την προσωπική μας ανάπτυξη μέσα από την αίσθηση του επιτεύγματος και τη βελτίωση των ικανοτήτων μας.

 Τώρα, γιατί η προσέγγιση αυτή θεωρείται πρωτοποριακή, από διάφορους βιβλιο-κριτικούς στις διεθνείς ιστοσελίδες, δεν έχω καταλάβει. Εμένα μου φαίνεται απλώς κοινή λογική. Αντιλαμβάνομαι μάλλον είτε ότι το μάνατζμεντ «ανακαλύπτει» το αυτονόητο είτε ότι ο κόσμος της οικονομίας και των επιχειρήσεων είχε ξεχάσει ότι τη δουλειά τη βγάζουν άνθρωποι και όχι ρομπότ.