Η μεγαλύτερη πρόκληση για μένα αυτή την εποχή είναι να κάνω σύμμαχο και βοηθό μου τον φόβο. Ναι, αυτό το συναίσθημα που θα προτιμούσα να αποφύγω αλλά τρυπώνει ακάλεστο με την πρώτη ευκαιρία και μου χαλάει τη στιγμή. Και έχει και την καταπληκτική ιδιότητα,  έτσι και εμφανιστεί και σε βρει ανυποψίαστο, να διαχέεται παντού σε χρόνο – ρεκόρ. Και εκεί που φοβόσουν, ας πούμε, μήπως  χάσεις τη δουλειά σου, αρχίζεις να φοβάσαι ταυτόχρονα και για χιλιάδες άλλα σημαντικά ή μη: μήπως αρρωστήσεις, μήπως χάσεις μια προθεσμία, μήπως  καεί το φαγητό, μήπως φύγει το λεωφορείο κοκ….Ουφ!

Ε, λοιπόν, όχι! Αποφάσισα να τα βρω με το  φίλο μου το φόβο. Να τον αξιοποιήσω και όχι να τον αφήσω να καταλάβει το νου και τη ζωή μου. Να τι κάνω: Εντοπίζω την αρχική  – και συνήθως περιοδικά επαναλαμβανόμενη – σκέψη φόβου  και αμέσως μετά προχωράω στη δημιουργική δράση. Αν, για παράδειγμα, πιάνω τον εαυτό μου να φοβάται την ανημπόρια και την περιορισμένη κινητικότητα που αντιμετωπίζουν κάποιοι ηλικιωμένοι, φροντίζω να υιοθετήσω έναν τρόπο ζωής, με σωστή διατροφή και άσκηση, που θα περιορίσει σοβαρά το ενδεχόμενο να βρεθώ στη θέση που φοβάμαι. Αν φοβάμαι ότι δεν θα μπορώ να αποπληρώσω τα χρέη μου, καταστρώνω με κοινή λογική και σωστή πληροφόρηση ένα πρόγραμμα αποπληρωμών, ερευνώ τις δυνατότητες που υπάρχουν, ζητάω βοήθεια από ανθρώπους που γνωρίζουν κοκ.

Το ζήτημα είναι να μην αφήνω το φόβο να με ακινητοποιήσει, αλλά να τον χρησιμοποιήσω σαν πυξίδα για δημιουργική δράση, όσο κι αν είναι συχνά είναι μεγάλος ο πειρασμός να πέσω στην παγίδα της μιζέριας και της αυτο-θυματοποίησης. 

Ας κάνουμε το φόβο σύμμαχό μας. Ας αναδείξουμε τις ευκαιρίες που μας προσφέρει για να κινητοποιήσουμε την πιο ευρηματική μας πτυχή, αυτή που πάντα βρίσκει την άκρη στις δυσκολίες! Ας μην ξεχνάμε πως  τίποτα δημιουργικό δεν γεννιέται χωρίς κάποια υποκίνηση από τον φίλο μας τον φόβο!