Eνα απρόσμενο διήμερο ρεπό από οικογένεια και δουλειά ήταν για μένα πραγματική αποκάλυψη. Μετά από πολλούς μήνες συνεχούς δραστηριότητας σε γραφείο και σπίτι, όπου ακόμα και ο υποτιθέμενος ελεύθερος χρόνος καλύπτονταν βάσει προγραμματισμού κυρίως σύμφωνα με τις ανάγκες των παιδιών, βρέθηκα απροσδόκητα χωρίς να έχω κάτι να κάνω.

Και ενώ νόμιζα πως απλώς θα απολάμβανα επιτέλους τον ελεύθερο χρόνο και χώρο μου… ένιωσα να πλήττω αφόρητα! Αισθανόμουν άχρηστη και βαρετή, σαν μια ηλεκτρική συσκευή όταν έχει διακοπή ρεύματος. Στην αρχή τρόμαξα με το κενό. Συνειδητοποίησα πως όταν κρατάς τον εαυτό σου μόνιμα απασχολημένο, στο τέλος μπορεί και να τον χάσεις κιόλας, όπως χάνεις την επαφή με έναν αγαπημένο φίλο που έχεις καιρό να συναντήσεις. Όταν επιτέλους τον ξαναδείς, χρειάζεται χρόνος για να σπάσει ο πάγος και να νιώσεις τη σύνδεση και την αγάπη να ζωντανεύουν.

Μου πήρε 48 σχεδόν μαρτυρικές ώρες για να αρχίσω να είμαι «εγώ», ο εαυτός μου που είχα ξεχάσει ότι υπήρχε. Κατάλαβα ότι οι περισσότερες γυναίκες – και ειδικά οι μαμάδες αλλά σίγουρα όχι μόνο εμείς – έχουμε πέσει με τα μούτρα στην παγίδα της υπεραπασχόλησης. Κι έχουμε εθιστεί σ΄ αυτήν.

Αν αφαιρέσεις τις δεκάδες μικρές και μεγάλες δραστηριότητες από την καθημερινότητα (όλα τα «πρέπει», «έχω να κάνω» κλπ) δημιουργείται ένα κενό. Εκεί βρίσκουν την ευκαιρία να ξεπηδήσουν όλα τα συναισθήματα πόνου, φόβου και απογοήτευσης για τον εαυτό σου και τους άλλους. Προφανώς είναι προτιμότερο να γεμίζεις το κενό με μια δουλειά για να αποφύγεις το επώδυνο φορτίο των μαζεμένων συναισθημάτων. Όταν όμως σταματήσεις να αποφεύγεις την αλήθεια και αντιμετωπίσεις το φόβο και τον πόνο, τότε αρχίζεις να νιώθεις τη δύναμή σου. Όταν περιορίσεις την υπεραπασχόληση μπορείς να αξιολογήσεις τι είναι πραγματικά σημαντικό και τι όχι.

Σε προσκαλώ να δώσεις μια ευκαιρία στον εαυτό σου. Τι θα συμβεί αν αφήσεις να μαζευτούν τα άπλυτα, αν δεν σιδερώσεις τις πετσέτες ή αν δεν σηκώσεις το τηλέφωνο και αφιερώσεις κάποιο χρόνο σε σένα χωρίς να κάνεις τίποτα? Τίποτα.
Ισως ανακαλύψεις ό,τι κι εγώ. Η ιερότητα του εαυτού σου, η δική σου μοναδική φωνή, σε περιμένει υπομονετικά εκεί. Στο κενό.

Η γυναικεία μορφή είναι έργο της Eddie Art, μιας από της αγαπημένες ζωγράφους του newagemama.