Αφιερωμένο στην Τάνια Ρ., που μου έμαθε πως ακόμα και οι πιο δραστικές αλλαγές στη ζωή έρχονται γλυκά όταν έχεις πίστη και αγάπη για τον  προορισμό σου

Πριν από μερικά χρόνια απέφευγα συστηματικά τους αποχαιρετισμούς κάθε είδους. Ενιωθα ένα αφόρητο μίγμα συναισθημάτων (από αμηχανία και θλίψη μέχρι θυμό και ανακούφιση), που προτιμούσα να μην πάω στο αποχαιρετιστήριο πάρτι μιας φίλης που μετακόμιζε στο εξωτερικό, στην κηδεία ενός αγαπημένου συγγενή ή στην τελευταία συνάντηση των συναδέλφων σε μια δουλειά που έκλεινε, πιστεύοντας – λανθασμένα – ότι έτσι έκανα πιο εύκολα τα πράγματα για μένα.

Αλλά, ποιος μπορεί να γλιτώσει από τη δοκιμασία των αποχαιρετισμών στην πορεία της ζωής? Στην πραγματικότητα οι αποχαιρετισμοί – αποχωρισμοί μάς επισκέπτονται με πολλές και διαφορετικές μορφές: πουλάμε το σπίτι μας για να αγοράσουμε κάτι μεγαλύτερο, το παιδί μας φεύγει για σπουδές σε άλλη πόλη, αγαπημένοι συνάδελφοι μετακινούνται σε άλλη υπηρεσία, αλλάζουμε δουλειά…., ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό.

Κάποιους αποχαιρετισμούς τους επιδιώκουμε, κάποιοι μας επιβάλλονται, άλλοτε πάλι απλώς συμβαίνουν χωρίς καλά καλά να το καταλάβουμε. Όπως και να΄ ναι, για το θέμα αυτό έχω καταλήξει σε τρία σημεία που θέλω να μοιραστώ μαζί σας:

"Φτερωτό άλογο" από την Blue Jane

1. Ο αποχαιρετισμός είναι διαδικασία, όχι γεγονός

• Είτε πρόκειται για μια ερωτική σχέση που τελείωσε είτε για την πολυπόθητη προαγωγή που σε οδήγησε σ΄ ένα καλύτερο εργασιακό περιβάλλον, χρειάζεται χρόνος για να αναγνωρίσεις και να αποδεχτείς ό,τι συνέβη. Στην πραγματικότητα δεν αποχαιρετάς απλώς έναν άνθρωπο, μια δουλειά, ένα σπίτι ή μια κατάσταση, αλλά μια σειρά από εμπειρίες, μαθήματα ζωής, προσδοκίες και όνειρα που συνδέονται μ΄ αυτό. Τα συναισθήματα που πηγάζουν από την αλλαγή – επιθυμητή ή μη δεν έχει σημασία –  θα έρχονται για καιρό στο προσκήνιο για να τα αντιμετωπίσεις και να τα αγκαλιάσεις.

2. Το συνειδητό «αντίο» ανοίγει το δρόμο

• Δημιουργείς τις προϋποθέσεις για ένα αληθινά νέο ξεκίνημα όταν συμμετέχεις με ανοιχτή καρδιά στο «κλείσιμο» της προηγούμενης κατάστασης. Απελευθερώνεις έτσι ό,τι δεν χρειάζεσαι πια και βάζεις θεμέλια στο καινούργιο που χτίζεις στη θέση του παλιού. Δεν θα ξεχάσω ποτέ πόσο εντυπωσιάστηκα ευχάριστα όταν το παλιό μου διαμερισματάκι πουλήθηκε με τους καλύτερους δυνατούς όρους, μία μόλις μέρα μετά την αυτοσχέδια «τελετή αποχαιρετισμού» που είχαμε σκαρώσει με την αδελφή μου προς τιμήν των ανέμελων χρόνων που ζήσαμε εκεί σαν φοιτήτριες. Η «τελετή» ήταν απλά ένα δίωρο πέρασμα από το άδειο σπίτι, όπου θυμηθήκαμε διάφορα περιστατικά της κοινής μας ζωής, νιώθοντας πόσο όμορφη και σημαντική υπήρξε για μας η παλιά μας «φωλιά».

3. Η θλίψη είναι φίλη

• Στον πολιτισμό μας ξοδεύουμε τεράστια ποσότητα ενέργειας (συναισθηματικής και οικονομικής) για να αποφύγουμε τη θλίψη και τον πόνο, λες και δεν είναι φυσιολογικό να υπάρχουν στη ζωή ενός ανθρώπου. Όταν καταπιέζεις τη θλίψη και τον πόνο οδηγείς τον εαυτό σου στην αναισθησία και δεν μπορείς να νιώσεις ούτε τη χαρά όταν έλθει με τη σειρά της. Αφησε λοιπόν τον εαυτό σου να παραδοθεί  στη θλίψη που συνοδεύει κάθε αποχαιρετισμό, χωρίς να προσπαθείς να τον πείσεις  να νιώσει αναγκαστικά κάτι διαφορετικό.

Τι μπορείς να κάνεις

Αυτό το Σαββατοκύριακο αποχαιρέτησε με αγάπη κάποιον ή κάτι που τελείωσε στη ζωή σου. Ισως να ανάψεις ένα κερί για έναν φίλο που έφυγε απ΄ αυτόν τον κόσμο, ίσως να πετάξεις τα χαρτιά που ακόμα κρατάς από μια παλιά δουλειά, ίσως να δώσεις σε κάποια οικογένεια τα μωρουδιακά του παιδιού σου που πάει πια στο Δημοτικό, ίσως να ξεκαθαρίσεις τις φωτογραφίες από τον πρώτο σου γάμο, ίσως να γράψεις ένα αποχαιρετιστήριο γράμμα σε μια συμμαθήτρια από το Γυμνάσιο που τη σκέφτεσαι με νοσταλγία….
Ό,τι κι αν κάνεις, τίμησέ το με όλη σου τη συνειδητότητα. Όταν τιμάς τη ζωή που έζησες, θα έλθει κι αυτή με τη σειρά της να σε τιμήσει.