Οι πρώτες μέρες των διακοπών κυλούσαν ήρεμα, σχεδόν προβλέψιμα, με βόλτες και μπάνιο. Κι όμως είχα συνέχεια μέσα μου μια αίσθηση αναμονής. Σαν να περίμενα κάτι να συμβεί. Τι όμως; Σαν να περίμενα κάποιον να έλθει. Ποιον όμως;

Αναρωτήθηκα αν πίσω από την αίσθηση αναμονής κρυβόταν η επιθυμία μου να κάνω κάτι διαφορετικό. Είχα ξαναβρεθεί στο Πήλιο και, ίσως, η χαρά της γνώριμης ομορφιάς να μην ήταν αρκετή για να χορτάσει τη λαχτάρα του ξεχωριστού που προσδοκούσα να νιώσω στις διακοπές μου. Ο,τι κι αν έκανα το συναίσθημά μου ήταν επίμονα εκεί και εξελισσόταν μέρα με τη μέρα.

Σαν τα διαδοχικά στρώματα του κρεμμυδιού που χρειάζεται να ξεφλουδίσεις για να αποκαλύψεις το χρήσιμο περιεχόμενο, έτσι κι εγώ πήρα τελικά την απάντησή μου: Ενα ζεστό αυγουστιάτικο απομεσήμερο ένιωσα δίπλα μου να πάλλεται «εκείνη». Ηταν απλά εκεί. Ηλθε μόνη από το πουθενά μετά από μήνες απουσίας. Ζωηρή και πρόσχαρη. Ευλύγιστη και στοιβαρή μαζί.

Δυνατή σαν το βουνό. Ευέλικτη σαν τον άνεμο.

Ξένοιαστη; Οχι, εξάλλου ποτέ δεν ήταν αληθινά ξένοιαστη. Αυτό που την κινητοποιούσε δεν ήταν η ανεμελιά της ηλικίας της, αλλά οι ανοιχτοί ορίζοντες, η προσδοκία και αναζήτηση  του αναπάντεχου, η  ξαφνική ομορφιά μέσα στην καθημερινότητα,  ο συντονισμός με τα κρυμμένα μυστικά σε γνώριμους κι άγνωστους τόπους…

«Εκείνη» έχει όνομα, έχει μορφή. Είναι εγώ η ίδια, η πλευρά του εαυτού μου που έχω προ πολλού χάσει μέσα στην καθημερινή αγωνία μου  «να προλάβω να κάνω ό,τι χρειάζεται». Είναι το κομμάτι μου που έχει καταπατηθεί  από τα «πρέπει» και τα «όχι τώρα», από τις δεσμεύσεις και τις υποχρεώσεις, εσωτερικές και εξωτερικές,  που το κάλυψαν όπως η σκόνη σκεπάζει τα όμορφα έπιπλα σε μια εγκατελειμμένη σοφίτα.

«Εκείνη» έχει τη μορφή μου των 18-20 χρόνων, μ΄ όλη την εκρηκτική ενέργεια της νιότης, που ορμάει στη ζωή χωρίς καμία αίσθηση περιορισμού: Ολοι οι δρόμοι ανοιχτοί, όλα τα σενάρια πιθανά, όλες οι πραγματικότητες εφικτές.

Η νεανική ορμή της ηλικίας αυτής, των 18-20 ετών, είναι για μένα η πηγή που όταν καταφέρνω να φτάσω, από καιρό σε καιρό, ενεργοποιούμαι και ξαναβρίσκω τη μαχητικότητά μου  που ξεθυμαίνει μέσα  στην καθημερινότητα. Ο συντονισμός  μ΄ αυτή την ενέργεια της νιότης μού  χρειάζεται για να θυμάμαι να συνεχίζω, να αποτινάσσω την πλαδαρότητα, να πάλλομαι με τη νεανική καρδιά  που ο καθένας κρύβει μέσα του αλλά ξεχνάει να τιμήσει και να αφουγκραστεί.

«Εκείνη» είμαι εγώ. Χωρίs νωθρότητα, χωρίς περιορισμούς, χωρίς σύνορα. Με ορμή, με πάθος, με σφρίγγος  και σκοπό.

Ενιωσα υπέροχα  που τη συνάντησα στις διακοπές μου. Και μου είναι απολύτως ξεκάθαρο πως η μεγαλύτερη πρόκληση γι΄ αυτό το χειμώνα είναι να μη χάσω την επαφή μαζί της. Κι αν τη χάσω να είμαι σε θέση να την ξαναβρίσκω για να μπορώ να ζω:

Δυνατή σαν το βουνό. Ευέλικτη σαν τον άνεμο.