«Αφουγκράσου αυτό που ήδη γνωρίζεις και όχι αυτό που φοβάσαι» – Richard Bach
Η μεγαλύτερη πρόκληση για μένα αυτή την εποχή είναι να κάνω σύμμαχο και βοηθό μου τον φόβο. Ναι, αυτό το βασανιστικό συναίσθημα που θα προτιμούσα να αποφύγω, αλλά τρυπώνει ακάλεστο με την πρώτη ευκαιρία και μου χαλάει τη στιγμή. Και έχει και την καταπληκτική ιδιότητα, έτσι και εμφανιστεί και σε βρει ανυποψίαστο, να διαχέεται παντού σε χρόνο – ρεκόρ. Και εκεί που φοβόσουν, ας πούμε, μήπως χάσεις τη δουλειά σου, αρχίζεις να φοβάσαι ταυτόχρονα και για χιλιάδες άλλα σημαντικά ή μη: μήπως αρρωστήσει το παιδί σου, μήπως χάσεις μια προθεσμία, μήπως καεί το φαγητό, μήπως φύγει το λεωφορείο, μήπως ξηλωθεί το στρίφωμα… κοκ….Ουφ!
"Βubble flower" από την αγαπημένη μας ζωγράφο Josephine Wall
Ε, λοιπόν, όχι! Αποφάσισα να τα βρω με το φίλο μου το φόβο. Να τον αξιοποιήσω και όχι να τον αφήσω να καταλάβει το νου και τη ζωή μου. Να τι κάνω: Εντοπίζω την αρχική – και συνήθως περιοδικά επαναλαμβανόμενη – σκέψη φόβου και αμέσως μετά προχωράω στη δημιουργική δράση.
- Αν, για παράδειγμα, πιάνω τον εαυτό μου να φοβάται την ανημπόρια και την περιορισμένη κινητικότητα που αντιμετωπίζουν κάποιοι ηλικιωμένοι, φροντίζω να υιοθετήσω έναν τρόπο ζωής με αυξημένη φυσική δραστηριότητα, που θα περιορίσει σοβαρά το ενδεχόμενο να βρεθώ στη θέση που φοβάμαι.
- Αν φοβάμαι ότι δεν θα μπορώ να αποπληρώσω τα χρέη μου, καταστρώνω με κοινή λογική και σωστή πληροφόρηση ένα πρόγραμμα αποπληρωμών, ερευνώ τις δυνατότητες που υπάρχουν, ζητάω βοήθεια από ανθρώπους που γνωρίζουν κοκ.
- Αν φοβάμαι ότι το παιδί μου θα αρρωστήσει, φροντίζω να το κατευθύνω, μαζί με όλη την οικογένεια, σε επιλογές που προάγουν τη σωματική και πνευματική υγεία: σωστή διατροφή, άσκηση, περισσότερο γέλιο, δημιουργική συζήτηση και επικοινωνία για να αποφορτίζονται οι εντάσεις.
"Flight of wonders" από την Josephine Wall
Το ζήτημα είναι να μην αφήνουμε το φόβο να μας ακινητοποιήσει, αλλά να τον χρησιμοποιήσουμε σαν πυξίδα για δημιουργική δράση, όσο κι αν συχνά είναι μεγάλος ο πειρασμός να πέσουμε στην παγίδα της μιζέριας και της αυτο-θυματοποίησης. Ετσι λοιπόν, συνειδητά, ας επιχειρήσουμε να κάνουμε το φόβο σύμμαχό μας! Αντί να παραδοθούμε αμαχητί στα πλοκάμια του, ας αναδείξουμε τις ευκαιρίες που προσφέρει για να κινητοποιήσουμε την πιο ευρηματική μας πτυχή, αυτή που πάντα βρίσκει την άκρη στις δυσκολίες! Στο κάτω-κάτω, τίποτα καινούργιο δεν γεννιέται χωρίς κάποια υποκίνηση από τον φίλο μας τον φόβο!
Πηγές: 1. http://en.wikipedia.org/wiki/Richard_Bach, 2. Louise Hay, Overcoming fears audiobook (Hay House, 2004)
Newagemama.com 
αυτά που γράφεις είναι πολύ χρήσιμα και λογικά… αλλά έχω κι εγώ μία δοκιμασμένη πρόταση, για εκείνους τους φόβους που δεν κατευνάζονται με δημιουργική δράση (ή, τουλάχιστον, δεν πτοούνται και πολύ, ότι κι αν κάνουμε): εάν «μείνουμε» με τον φόβο, και δεν του αντισταθούμε, και απλά καθίσουμε να τον παρατηρήσουμε, τότε μεταμορφώνεται… σε τι; άλλοτε σε θλίψη, άλλοτε σε βαθύτερη επίγνωση, άλλοτε σε…
Εχεις δίκιο Ελενα. Ισως αυτό που γράφεις να είναι πολύ πιο ισχυρό «εργαλείο» για να ξεμπλοκάρουμε και μετά να πάμε στη δημιουργική δράση. Θα το λάβω υπόψη!
Δεν ήταν τυχαίο που ο Φόβος κατά τους αρχαίους Έλληνες ήταν ο γιος της Αφροδίτης και του Άρη. Η μίξη δηλαδή του ωραίου, που στο διάβα του χρόνου χάνεται και ως εκ τούτου πάντα υπάρχει μέσα μας η αγωνία για να μην το απωλέσουμε και του πολέμου που όταν εμφανίζεται προκαλεί δυσάρεστα συναισθήματα. Όμως τόσο το μεγάλο και το ωραίο όσο και ο πόλεμος, η σύγκρουση αν θες, μας κινητοποιεί και μας κάνει ενεργούς και δραστήριους. Πράγματι, όπως λες, τίποτα δεν γεννιέται χωρίς την υποκίνηση από το φόβο.
Εξαιρετική η σύνδεση σου, τίποτα δεν είναι τυχαίο!
Ο φόβος πιστεύω μπορεί να πάρει πολλές μορφές …όπως το άγχος για κάθε τι άγνωστο και καινούριο …Σε ενα βαθμό ειναι επιθυμητό και ειναι μάλιστα και κινητήριος μοχλός για να δραστηριοποιούμαστε
αλλα τι γίνεται όταν ξεπεράσει τα όρια…και φτάσει να γίνει παθολογικό? Νομίζω εκει ταιριάζει αυτό που λέει η ελενα γκώγκου στο παραπάνω σχόλιο…χρειάζεται αντίσταση και μάλλον θα έλεγα ομοιοπαθητικη…να μην αποφεύγεις δλδ αυτο που φοβάσαι!!
Αυτό προσπαθώ να κάνω και εγώ…δεν είναι ευκολο 🙂
Σίγουρα δεν είναι εύκολο! Το εύκολο είναι να βουλιάζουμε στη μιζέρια και να κατηγορούμε τους άλλους για ό,τι μας συμβαίνει. Η κινητοποίηση – μέσα από την πρόσεγγιση της Ελενας ή μέσα από τη δημιουργική δράση ή και με τα δύο ή , τέλος πάντων, με κάποιον τρόπο – είναι αυτή που μας βγάζει έξω από το φόβο, όσο κι αν τρομάζουμε!
χειροκρότημα newage μάνα! 🙂
για μια πολύ μεταφυσική θεώρηση του φόβου, δες το
http://www.yper-eleutheria.blogspot.com
έχει πολύ ενδιαφέρον
Eυχαριστώ, θα το δω!