«Η σοφία δεν έχει καμία αντιστοιχία με τις γνώσεις ενός ανθρώπου. Στην πραγματικότητα, σοφία είναι όλα εκείνα που μένουν από τις γνώσεις κάποιου, όταν ο ίδιος αποποιείται όλα αυτά που έχει μάθει» – Χόρχε Μπουκάϊ

Ανοιξιάτικος οίστρος από την Jo-Ann Stokes, flickr

 Μάλλον  μ΄ έπιασε η άνοιξη για τα καλά, γιατί να συμμαζέψω τα μυαλά μου δεν μπορώ. Ηθελα να γράψω κάτι για τον οίστρο που πιάνει τα παιδιά τέτοια εποχή, όταν τα ξαμολήσεις μέσα στη φύση, σ΄ένα λιβάδι με αγριολούλουδα ας πούμε..΄Η όταν τ΄αφήσεις να σκαρφαλώσουν σ΄ένα ανθισμένο δέντρο και δεις στο φωτεινό μουτράκι τους την αίσθηση του θριάμβου που τα κάταφεραν…Πώς όλα αυτά τα όμορφα συναισθήματα γίνονται ακόμα πιο βαθιά την άνοιξη; Ισως γιατί η μαγική αυτή εποχή μάς συντονίζει με την αίσθηση της αναγέννησης, το μυστήριο του έρωτα και της ζωής, με τη σοφία της φύσης που υπερβαίνει τη μικρότητα του μίζερου τρόπου που έχουμε εφεύρει για να μετράμε τη γνώση, μέσα από πτυχία και πιστοποιήσεις κάθε λογής…

Δυο άνθρωποι, μια καρδιά. Εργο της S. Breillat

Κι ύστερα είναι κι αυτός ο έρωτας…Θέλεις – δεν θέλεις, πραλαβαίνεις – δεν προλαβαίνεις, έρχεται κάθε Απρίλη και σου χτυπάει την πόρτα, σε βαράει στο κεφάλι με τις μυρωδιές και τ΄αρώματα, σε τυλίγει με τον ενθουσιασμό και την ενέργεια αυτής της αρχέγονης υπέροχης αίσθησης πως είσαι ζωντανός και , ναι, είσαι εδώ και το παλεύεις, κι ανοίγεις την αγκαλιά στον άνθρωπό σου και σε κατακλύζει ένα μεγαλείο αληθινό και δεν έχει τίποτα άλλο σημασία πέρα από το «μαζί». Ναι, «μαζί» κι ας με κουρδίζουν ώρες ώρες οι διαφορές μας, ναι «μαζί»  κι ας έχουμε ράμματα για τις γούνες μας, ναι «μαζί» κι ας είναι τόσες φορές δύσκολη η καθημερινότητα, ναι «μαζί» κι ας έχουν βαθύνει οι χαρακιές του χρόνου στο μέτωπό μας…

Γι΄αυτό αγαπημένε μου, σου αφιερώνω την πιο όμορφη ποιητική πρόταση για τις διαπροσωπικές σχέσεις, που μόνο ένας Χόρχε Μπουκάϊ,  μπορεί να μεταφέρει:

Θέλω να με ακούς χωρίς να με κρίνεις
Θέλω τη γνώμη σου χωρίς συμβουλές
Θέλω να με εμπιστεύεσαι χωρίς απαιτήσεις
Θέλω τη βοήθειά σου, κι όχι ν΄ αποφασίζεις για μένα
Θέλω να με προσέχεις χωρίς να με ακυρώνεις
Θέλω να με κοιτάς χωρίς να προβάλλεις τον εαυτό σου σε μένα
Θέλω να μ΄ αγκαλιάζεις χωρίς να με κάνεις να ασφυκτιώ
Θέλω να μου δίνεις ζωντάνια χωρίς να με σπρώχνεις
Θέλω να με υποστηρίζεις χωρίς να με φορτώνεσαι
Θέλω να με προστατεύεις χωρίς ψέματα
Θέλω να πλησιάζεις χωρίς να εισβάλλεις
Θέλω να ξέρεις τις πλευρές μου που πιο πολύ σ΄ενοχλούν
Να τις αποδέχεσαι και να μην προσπαθείς να τις αλλάξεις
Θέλω να ξέρεις…πως σήμερα μπορείς
να βασίζεσαι πάνω μου…
Χωρίς όρους.

Πηγή: Χόρχε Μπουκάϊ, Γράμματα στην Κλαούντια, 1989. Περιλαμβάνεται και στη συλλογή Ιστορίες  να σκεφτείς, εκδόσεις Οπερα, σε μετάφραση Μ. Μπεζαντάκου. Μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη του Αργεντίνου συγγραφέα στο Σταύρο Θεοδωράκη μπορείτε να διαβάσετε εδώ.