Αφιερωμένο στους γονείς που, όπως εγώ, παθαίνουν νευρική κρίση όταν βλέπουν το καθιστικό τους να μετατρέπεται από τα παιδιά σε …κατασκήνωση, για να καταλαγιάσουν στη συνέχεια, αντικρίζοντας την ικανοποίηση και τη λάμψη της χαράς του παιχνιδιού στα μάτια τους!
Κρυψώνας στο καθιστικό. Φωτό από τους Men in Black, flickr
Εχεις προσέξει ότι στα μικρά παιδιά αρέσει να παίζουν και κοιμούνται σε ζεστά μέρη; Αυτό φαίνεται να τους αρέσει από τη μέρα που γεννιούνται. Τα «φρούρια» στο σπίτι και οι σκηνές στον κήπο φέρνουν χαρά σε όλα τα παιδιά.
Μερικές από τις πιο αγαπημένες μου αναμνήσεις είναι όταν η μαμά μου έβγαζε τα μαξιλάρια του καναπέ και μας άφηνε να χρησιμοποιήσουμε κουβέρτες για να φτιάξουμε τις κρυψώνες μας.
Οταν η Μάντα ήταν πέντε χρονών τρελαινόταν να κοιμάται μέσα στην ντουλάπα. Μια μέρα την είδα να περνάει μπροστά μου μ΄ένα σφυρί και μερικά καρφιά κι ύστερα την άκουσα να καρφώνει. «Μου λες σε παρακαλώ τι κάνεις;» τη ρώτησα. «Χτίζω μια σκηνή» απάντησε. Πήγα να δω και όντως κάρφωνε τα σινιέ σεντόνια της και το κασκόλ της στον τοίχο της ντουλάπας της για να φτιάξει τη σκηνή. Ε, εντάξει σκέφτηκα, τι λόγο ύπαρξης έχουν τα σεντόνια αν όχι να τα απολαμβάνεις; Κι εκείνη φαινόταν να το διασκεδάζει τόσο πολύ! Κοιμήθηκε εκεί μέσα περίπου έξι εβδομάδες. Μετά κρέμασε κουβέρτες από τη σκάλα για να φτιάξει μια νέα κρυψώνα.
Αυτά τα πολύχρωμα φρούρια πραγματικά έκαναν άνω κάτω το σπίτι μας, αλλά βλέποντας τη λάμψη στα μάτια της, κάθε αναστάτωση γινόταν γρήγορα αληθινή χαρά. Στα επταμισι χρόνια της πέρασε μια φάση τάξης και αφιέρωνε ώρες για να καθαρίζει το δωμάτιό της και να τακτοποιεί τα συρτάρια της. Και στα δικά σας παιδιά μάλλον το ίδιο θα συμβεί.
Παρεούλα στη σκηνή, από την cdmalin, flickr
Τα φρούρια πρόσφεραν ώρες διασκέδασης και σε άλλα παιδιά στη γειτονιά μας. Η Ρουθ άφησε τα παιδιά να φτιάξουν φρούρια στο υπόγειο. Ο Κέβιν έφτιαξε ένα πλοίο στην μπανιέρα κι έβαλε και χαλάκια για να μη γλιστράει.
Τα φρούρια είναι πραγματική πηγή χαράς και διασκέδασης, είτε είναι σπιτάκια στο δέντρο είτε είναι χαρτόκουτα. Η φαντασία ξεδιπλώνεται ελεύθερα και τα παιδιά περνούν πολλές ώρες δημιουργώντας έναν συναρπαστικό καινούργιο κόσμο. Συχνά επιστρατεύουν και φανταστικούς φίλους που συμμετέχουν στο παιχνίδι.
Τίποτα δεν μπορεί να κάνει μια βροχερή μέρα πιο περιπετειώδη ή να μετατρέψει ένα παιδί που βαριέται ή έχει νεύρα σε δημιουργική διάνοια, όσο ένα φρούριο από κουβέρτες μέσα στο σαλόνι. Το να τρως το μεσημεριανό σου ή να περνάς τη νύχτα μέσα σ΄ένα τέτοιο φρούριο είναι σκέτη απόλαυση! Το καλοκαίρι, οι σκηνές στην αυλή ή στη βεράντα είναι τέλειες για να παίξουν και να κοιμηθούν εκεί τα παιδιά και οι φίλοι τους. Δοκίμασέ το και θα καταλάβεις τι εννοώ!
Πηγές:1. Judy Ford, Wonderful ways to love a child (Conari press, 1995). Στα ελληνικά, Υπέροχοι τρόποι να αγαπήσεις ένα παιδί, εκδόσεις Δυναμική της επιτυχίας. 2. http://www.judyford.com/
Newagemama.com 
Κι εμείς έχουμε παρόμοιες φωτογραφίες! Τα ριχτάρια στον καναπέ είναι συχνά η «σκεπή» σε κάποιο «σπίτι» από μαξιλάρια, άλλοτε «κοινόβιο» και άλλοτε με χώρους για «επισκέψεις» στο σπίτι του «γείτονα»… Πολύ ωραία!
Χαλάλι η ακαταστασία και το ανακάτεμα! Αυτή η χαρά που νιώθουν με κάτι τέτοια είναι όλα τα λεφτά! Μερικές φορές δεν έχω κουράγιο να τα μαζέψω μετά και τα αφήνω έτσι μέχρι να βαρεθούν το σκηνικό.
Φοβερή ιδέα και πολύ αληθινή. Εμείς έχουμε ακόμη υποφρούριο και υποκρεβάτι στο κρεβάτι… Οι διασκευές δεν έχουν τέλος. Κάποτε το κορόιδευα ως ινσταλέισον-τσαντίρι, τώρα …το πιστεύω καλλιτεχνικά γιατί είναι μια δημιουργικότητα με διάδραση που κάνει και καλό!
Χι, χι ο » όρος» ινσταλέισον τσαντίρι πολύ μου άρεσε! Και η καλλιτεχνική σου προσέγγιση επίσης!
Πόση «αξία» μπορεί να έχει ένα συμμαζεμμένο … αποστειρωμένο (με την μεταφορική του έννοια) σαλόνι ή δωμάτιο , μπροστά στο χαμόγελο ενός παιδιού ;… Οι περισσότεροι από εμάς , το καταλαβαίνουμε , δυστυχώς , όταν τα παιδιά μεγαλώνουν και τα χάνουμε από την αγκαλιά μας , και χάνουμε και το χαμόγελό τους (γιατί παύουν πια να είναι παιδιά) και μας μένει το …. συμμαζεμένο-«αποστειρωμένο» σαλόνι …
————————-
Εγώ , είμαι στην φάση που προσδοκώ σε κάποιο … εγγόνι , για να ξαναπολαύσω ένα ακατάστατο σαλόνι , γεμάτο παιδικά χαμόγελα .
Μου χτυπάς καμπανάκι τώρα! Δεν μ΄αρέσει καθόλου η σκέψη ότι μεγαλώνοντας θα χάσουν αυτή την πηγαία χαρά. Υπάρχει τρόπος να γλιτώσει η παιδικότητα από τη λαίλαπα της ενηλικίωσης?
Μου θύμισες τα παιδικά μου χρόνια, στο σπίτι της γιαγιάς μου, που κάτω από τα παράθυρα είχε καναπέδες ή κρεββάτια, και κάναμε τις κουρτίνες σκηνή και μπαίναμε από κάτω και παίζαμε με τις ώρες με την αδερφή μου «σπιτάκια»… ωραία, ανέμελα χρόνια!!!
Προς το παρόν στο δικό μου σαλόνι υπάρχει μια σκηνή διαφημιστική, αλλά ο μικρός μου ξετρελάθηκε, και είναι το βασίλειο του, αυτός ο πρίγκιπας κι εγώ η βασίλισσα, και παίζουμε με τις ώρες…χαχαχα!
Με την αδελφή μου παίζαμε σπιτάκια στον κήπο που ήταν γεμάτος φυσικές κρυψώνες. Τα παιδιά μου σήμερα φτιάχνουν τις δικές τους μέσα στο διαμέρισμα. Σε κάθε περίπτωση το σκηνικό είναι πριγκηπικό!
Πολύ ωραία ιδέα! Θα τη δοκιμάσουμε το καλοκαίρι που προσφέρεται για στρωματσάδα.
Τα παιδιά τρελαίνονται για στρωματσάδα!
Αγαπημένες δικές μου παιδικές αναμνήσεις , νομίζω πως και τα παιδιά μου θα το θυμούνται με μεγάλη χαρά …
Το «πειρατικό καράβι» είναι μόνιμα στημένο πιο στο δωμάτιο … ο γιός μου είναι πότε καπετάνιος , πότε μηχανικός και διορθώνει στο λεπτό , τις βλάβες που παρουσιάζονται , έχει «στρημώξει» και την μικρή να του κάνει τον «μούτσο»!
… βέβαια μεγαλώνοντας ξεκινάει να έχει κ αυτή «ηγετικές» τάσεις και τωρα τελευταία έχει αυτοδιοριστεί μαγείρισα του καραβιού! (χιχιχιχι)
Είναι όμορφο να ενισχύουμε την φαντασία των παιδιών μας και εκείνα μέσα απο το παιχνίδι να αναβιώνουν τον ήρωα της κάθε ιστορίας τους!
newagemama πολύ όμορφη ανάρτηση! καλημέρα 🙂
Σύντομα δεν θα της αρέσει να κάνει το μούτσο! Ανταρσία μυρίζομαι στο πειρατικό καράβι!