Με τις μεγάλες γιορτές και επετείους δεν τα πάω  καλά από παιδί. Τα Χριστούγεννα μελαγχολώ, το Πάσχα έχω μια αμφιθυμία, την Πρωτομαγιά που όλοι ξεχύνονται στην εξοχή εγώ μένω σπίτι, την Ημέρα  της Γυναίκας  θέλω να αποδράσω  και τη Γιορτή της Μητέρας δεν ξέρω τι να την κάνω.

Ξυπνάει μέσα μου το αντιδραστικό παιδί,  και θέλει τα δικά του. Εκνευρίζομαι που ξαφνικά όλοι θα θυμηθούν τα ποιήματα που γράφτηκαν για το μεγαλείο της μητρικής αγκαλιάς, όλοι θα μιλήσουν για τον μοναδικό και ανεπανάληπτο ρόλο της μάνας στη ζωή κάθε ανθρώπου, τα ανθοπωλεία και τα εμπορικά θα προτείνουν τα ιδανικά δώρα για την περίσταση κλπ κλπ. Και μετά, όταν περάσει κι αυτή η Κυριακή, κάθε μάνα, κάθε οικογένεια, κάθε ανθρώπινη ψυχή θα πορευτεί μέσα στην καθημερινότητά της όπως και πριν. Χωρίς κανείς να μιλήσει ή να ακουμπήσει τη σκοτεινή πλευρά της μητρότητας, τα συναισθήματα που επιμελώς εμείς οι ίδιες συχνά κρύβουμε κάτω από το χαλί για να μην προδώσουμε την εικόνα μας.

To γυναικείο σώμα, πηγή ζωής, δύναμης και σοφίας. Εργο της Sophie Breillat.

Κι όμως έχουν αρχίσει να λέγονται πράγματα. Ας είναι καλά το Διαδίκτυο και η αμεσότητα που προσφέρει στην έκφραση και στην επικοινωνία. Εχουν αρχίσει να μιλάνε οι μάνες για τα συναισθήματα παγίδευσης, απελπισίας, απόγνωσης και έλλειψης υποστήριξης που νιώθουν, συχνά αμέσως μόλις γυρίσουν σπίτι από το μαιευτήριο. Οταν ανακαλύπτουν ότι η απόχρωση του ροζ και τα πέπλα χρυσόσκονης υπάρχουν μόνο στα παραμύθια. Οταν οι πιο στενές σχέσεις δοκιμάζονται γερά σε όλα τα επίπεδα, γιατί ο ερχομός του παιδιού αλλάζει τις προτεραιότητες και τα δεδομένα.

Οσο  μεγαλώνουν τα παιδιά εξελίσσεται και η φύση των θεμάτων που μας απασχολούν και μας καίνε: από το θηλασμό και το διακεκομμένο  βραδινό ύπνο περνάμε σε ζητήματα ίσως πιο πολύπλοκα:  συμπεριφορά, κοινωνικοποίηση, συναισθηματική υγεία, υπευθυνότητα, ισορροπία  ανάμεσα στην αυθεντική εσωτερική φωνή που μας καλεί κάθε λεπτό και στις ανάγκες της οικογένειας που διαρκώς ζητά τη στήριξη και την παρουσία μας. Κι εκεί εγώ έπιασα στα πράσα τον εαυτό μου να υιοθετεί  «σαν έτοιμος από καιρό», αυτοματοποιημένα, τις συμπεριφορές της μάνας μου! Ο,τι έκανε εκείνη για να διαχειρίζεται τις δικές της «υποθέσεις», να’ το   εδώ, να το χρησιμοποιώ κι εγώ σαν εύχρηστο εργαλείο στα δικά μου παιδιά! Μη φανταστείτε πως η μάνα μου είναι καμιά μέγαιρα. Οχι, το αντίθετο, πάντα βράχος, πάντα ακούραστη, πάντα ετοιμοπόλεμη, πάντα ικανή. Εγώ όμως είμαι ένας διαφορετικός άνθρωπος. Κι έχω να βρω το δικό μου δρόμο στη ζωή.

Κι έτσι φτάνω στο «ζουμί«: Η μητρότητα φέρνει στην επιφάνεια  καλά κρυμμένες  πτυχές της προσωπικής και της οικογενειακής μας ιστορίας. Ταρακουνάει  για τα καλά τη σχέση με την ίδια τη μάνα μας, με όλα τα ανοιχτά από χρόνια ζητήματα να αναδύονται για να γιατρευτούν και να πάρουν τη θέση τους στη ζωή μας. Κάθε μάνα είναι και κόρη ταυτόχρονα κι όλα μπερδεύονται γλυκά ανάμεσα στις ενοχές, στις προσδοκίες, στα απωθημένα και στην αναζήτηση, εν τέλει, μιας νέας ισορροπίας μέσα από τη συγχώρηση, την αποδοχή και τη  συμφιλίωση ανάμεσα στον παλιό και στο νέο κόσμο που κάθε γενιά μεταφέρει.

Αφιερώνω λοιπόν, με όλη την αγάπη που μπορώ να νιώσω, στη μάνα-μητέρα- μαμά μου ένα ποίημα, με τον τίτλο «Τότε και τώρα» μιας ανώνυμης μάνας, μέσα από το βιβλίο Mother-Daughter Wisdom (Bantam, 2006)  της αγαπημένης μου Christian Northrup, γραμμένο φυσικά για τη μητέρα της (σε δική μου ερασιτεχνική μετάφραση):

Προσπαθούσα τόσο πολύ
να σε προστατεύω συναισθηματικά
που δεν τιμούσα τα δικά μου συναισθήματα.
Προσπαθούσα τόσο πολύ
να σε κάνω ευτυχισμένη,
που δεν μπορούσα να βρω τη δική μου ευτυχία.
Προσπαθούσα τόσο πολύ
να συντηρώ την αποδοχή σου,
που δεν αποδεχόμουν τον ίδιο μου τον εαυτό.
Προσπαθούσα τόσο πολύ
να δείχνω όμορφη σύμφωνα με τα δικά σου κριτήρια,
που έχασα την αίσθηση της εσωτερικής μου ομορφιάς.
Προσπαθούσα τόσο πολύ
να σ΄ ευχαριστήσω
που ξέχασα να φροντίζω τον εαυτό μου.
Προσπαθούσα τόσο πολύ να σ΄αγαπάω
που δεν έμαθα ν΄αγαπώ  τον εαυτό μου.

Τώρα τιμώ τα συναισθήματά μου,
τώρα μπορώ να αντιληφθώ και τα δικά σου συναισθήματα.
Εχω πια ανακαλύψει το δικό μου δρόμο για την ευτυχία
και μπορώ να μοιραστώ και τον δικό σου.
Αποδέχομαι τον εαυτό μου όπως είναι αληθινά.
Αποδέχομαι και σένα, όπως είσαι, χωρίς όρους.
Βλέπω μέσα μου την πραγματική μου ομορφιά
και μπορώ πια να εκτιμώ και τη δική σου.
Δίνω χρόνο στον εαυτό μου καθημερινά για φροντίδα και αγάπη
κι έτσι μπορώ ν΄αγαπώ και να φροντίζω για σένα.
Αγαπάω τον εαυτό μου
και μπορώ πια να ανταποδώσω ειλικρινά την αγάπη
που απλόχερα μου πρόσφερες όλα  αυτά τα χρόνια.

Τώρα που συγκινήθηκα και μέσα σ΄ αυτό το πνεύμα δεν μπορώ παρά να καλωσορίσω την ωραία πρωτοβουλία «Aποδομώντας τη μαμά»  (συγγνώμη κορίτσια, αλλά αυτό το ‘deconstructing mummy»  μου φάνηκε πολύ στριφνό και αμερικανιά από την αρχή, κι εγώ είμαι από το Βελβεντό Κοζάνης κι όχι από την Αριζόνα, εδώ και το newagemama πολύ μου πέφτει ώρες ώρες).

Οπως και να΄χει, πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα εκδήλωση που θα λάβει χώρα το Σάββατο 7 Μαΐου 2011, από τις 11π.μ. μέχρι τις 3μ.μ. στο Jockeys country club στην Βαρυμπόμπη και έχει τη φιλοδοξία να «μιλήσει » για την αλήθεια και την καθημερινότητα των μαμάδων της πραγματικής ζωής, καταρρίπτοντας και προκαλώντας το πρότυπο των μήντια και της κοινωνίας.

Όπως μας πληροφορεί το blog Deconstructing Mummy: «To Deconstructing Mummy, ελληνιστί «Αποδομώντας τη Μαμά» είναι μια εκδήλωση που διοργανώνει ο γυναικείος οργανισμός WomenSpace. Η ιδέα ξεπήδησε μέσα απο τις ομάδες για Εγκύους και Νέες Μαμάδες (του ίδιου οργανισμού), όπου νέες μαμάδες μοιράζονται θαρραλέα και χωρίς περιστροφές την πραγματικότητά τους.

Έτσι, θελήσαμε να φτιάξουμε μια εκδήλωση για την αλήθεια και την καθημερινότητα των μαμάδων που είμαστε, καταρρίπτοντας και προκαλώντας το πρότυπο των media και της κοινωνίας.
Η εργασία, ο θηλασμός, η περίοδος της εγκυμοσύνης, ο ρόλος του άντρα ως συντρόφου και μπαμπά, τα άγχη, οι αγωνίες και ο εαυτός-μας-καθώς-αλλάζει, είναι θέματα που θα ανοίξουμε και θα «αποδομήσουμε» (deconstruct) σε μια προσπάθεια να κάνουμε «δική μας» την εμπειρία μας.
Οργανώσαμε δε, την ημέρα αυτή, ακριβώς μια ημέρα πριν την Ημέρα της Μητέρας, για να προλάβουμε να αποδομήσουμε ό,τι ψεύτικο και να ευχαριστηθούμε τη γιορτή μας σα μαμάδες και γυναίκες με σάρκα και οστά, με διλήμματα, συναισθήματα, εντάσεις, αμφισβήτηση και πολύ μα πολύ αγάπη…»

Στο πλαίσιο  της εκδήλωσης θα πραγματοποιηθούν, μεταξύ άλλων,  μια κεντρική ομιλία της κλινικής ψυχολόγου Μαριάννας Σιδηροπούλου και τέσσερα βιωματικά εργαστήρια  :

Καλή επιτυχία! Οσο για μένα δηλώνω, εξ ορισμού,  μάνα σε αποδόμηση για πάντα!