To πουλί έχει τη φωλιά, η αράχνη τον ιστό  και ο άνθρωπος τη φιλία – William Blake

Eίναι κάποιες μέρες (και νύχτες) που δεν με χωράει ο τόπος. Η ανησυχία δεν με αφήνει να κοιμηθώ και η κούραση με λυγίζει. Κι έτσι οι φόβοι μου γίνονται ακόμα πιο δυνατοί και η πάλη μαζί τους μοιάζει άνιση. Εκεί ακριβώς χρειάζομαι το αντίδοτο, που δεν είναι άλλο από το μαγικό φίλτρο της φιλίας. Γιατί μόνο αυτό επιτρέπει το χαλαρό άφεμα στις σκέψεις και στα συναισθήματα που αναδύονται, χωρίς κριτική, χωρίς υπολογισμούς, χωρίς κρατήματα.

Μέσα στην τρυφερή αγκαλιά της φιλίας, με σύνδεση κι εμπιστοσύνη,  ο κόσμος μέσα μας απελευθερώνεται και ξεδιπλώνεται αβίαστα, αποκτώντας την αληθινή του διάσταση. Κι έτσι  ο φόβος ξεφουσκώνει, η ενοχή ξεθυμαίνει, η ένταση ξεδιαλύνεται.  Η καρδιά μαλακώνει και ο νους γλυκαίνει χάρη στο απαλό χάδι που η οικεία φωνή των φίλων αφήνει στην ψυχή μας που αγωνιά. Με  την αγάπη και την αποδοχή  νιώθουμε, μέσα στην τρωτότητά μας,  ξανά δυνατοί, ετοιμοπόλεμοι και γενναίοι, γιατί έχουμε τη φωτεινή  ασπίδα της φιλίας να μας παρηγορεί, να μας υπερασπίζεται και να μας προστατεύει.

Οταν χτες βράδυ  διάβασα  το  ποίημα «Ημέρα Ιερής Φιλίας» της Νίκης Ρουσοπούλου Παππά,  συγκινήθηκα με τη λυρική του ταπεινότητα. Μ΄άρεσε πολύ και η  χρήση των λέξεων «παλικαριά» και «ντρομπροσύνη», γιατί  μου φάνηκε  πως είχα πολύ καιρό να τις συναντήσω σε γραπτό κείμενο. Σας το αφιερώνω  με αγάπη και με την ευχή, μέσα από τους δύσκολους καιρούς που ζούμε, να δυναμώσουμε τους δεσμούς αγάπης και εμπιστοσύνης με τους φίλους μας:

Θάθελα κάποτε
να μαζευτούν όλοι μου οι φίλοι
και να γιορτάσουμε μαζί
Να καθιερώσουμε μια μέρα
της Ιερής Φιλίας τη γιορτή
Θαναι γιορτή χωρίς πομπές και παρελάσεις
χωρίς φανφάρες και λογιών λογιών εφφέ
Θάναι γιορτή μ΄ένα λουλούδι – ένα χαμόγελο
με σταυροπόδι και καφέ
Θάναι γιορτή παλικαριάς και ντομπροσύνης
Ανάσταση θάναι ψυχής
Σκοπός σου ό,τι έχεις να το δίνεις
και να΄σαι εκεί για τους συντρόφους της ζωής.

Ποίημα της  Νίκης Ρουσοπούλου-Παππά, από τη συλλογή Επίγνωση (Πιτσιλός, 1991).

Δες ακόμη: Φιλία η πολύτιμη