Η πιο ισχυρή, η πιο σφοδρή δύναμη στον κόσμο, αυτή που κινεί γη και ουρανό, είναι στην πραγματικότητα η ευχαρίστηση.
Η ευχαρίστηση είναι το κλειδί για να αγγίξεις την πηγαία εσωτερική σου νοημοσύνη, αυτή που πάντα κάνει κουμάντο στο παρασκήνιο.
Όταν εντοπίζεις ό,τι σ΄ ευχαριστεί πραγματικά – κι αυτό δεν είναι πάντα ούτε εύκολο ούτε προφανές – συντονίζεσαι με την πιο αληθινή, την πιο γόνιμη πλευρά του εαυτού σου: Την πλευρά του εαυτού που τιμά την αξιοπρέπεια και την εσωτερική σου χάρη, την πλευρά του εαυτού που σέβεται και αναζητά την αυθεντική, δημιουργική σου φωνή και έκφραση, την πλευρά του εαυτού που λαχταράει ν΄ ακουστεί και να προσφέρει ό,τι καλύτερο έχει.
Κόντρα σ΄ όλους αυτούς που βαφτίζουν πνευματικότητα αποκλειστικά τον πόνο και τη στέρηση, η γνήσια ευχαρίστηση και η ακεραιότητα βαδίζουν πάντα χέρι χέρι. Και είναι πανίσχυρες.
Συστήνω ανεπιφύλακτα το άρθρο H ευχαρίστηση είναι καθοριστική για την υγεία σας, γραμμένο από την πρωτοπόρο γιατρό και συγγραφέα Christian Northrup, που ξεκαθαρίζει πως η γνήσια ευχαρίστηση δεν έχει καμία σχέση με τις εθιστικές συμπεριφορές που ο πολιτισμός μας αντιμετωπίζει ως πηγές ικανοποίησης. Προσθέτει ακόμα ότι η κουλτούρα τού «no pain no gain» υπονομεύει την προσωπική ολοκλήρωση και υγεία, ενώ – αντιθέτως – η εμπιστοσύνη και η υποστήριξη των επιθυμιών μας φέρνουν ποιότητα, ζωτικότητα και νόημα στη ζωή μας.
Newagemama.com 
…συμφωνώ μαζί σου! Η πνευματικότητα δεν έχει να κάνει ούτε με τον πόνο, ούτε με τη χαρά με αυτή την έννοια: για μένα η πνευματικότητα έχει να κάνει με την ευ-τυχία. Με την αποδοχή, την τήρηση, και την απόλαυση των πνευματικών νόμων. Η ευγνωμοσύνη για τη ζωή, η απόλαυση και η βαθιά χαρά για τη βίωση της ζωής είναι εχέγγυα οτι κάποιος «έχει» πνευματικότητα!
Μακάρι να μεγαλώνουμε τα παιδάκια μας να έχουν πάντα επαφή με την αληθινή πηγή της χαράς (με ότι δίνει τροφή στην ψυχούλα τους) και να μπορούν να τη διακρίνουν από τις εφήμερες ικανοποιήσεις (τις εθιστικές συμπεριφορές, που λες)! Τότε – και μόνο τότε – νομίζω οτι ο κόσμος μας θα αλλάξει πραγματικά!
Μα πόσο συμφωνώ μαζί σου! Για μένα, έχω διαπιστώσει, ότι το μάθημα της χαράς είναι πολύ πιο απαιτητικό από το μάθημα του πόνου. Απλά στην κουλτούρα μας ο πονεμένος δικαιώνεται ενώ ο χαρούμενος θεωρείται μάλλον ‘χαζοχαρούμενος»…
…α, καλά! αυτό το «χαζό παιδί χαρά γεμάτο» το ακούω χρόνια τώρα!
Είναι και το άλλο: είναι ευκολότερο να συν-πονέσουμε παρά να συν-χαρούμε με τον διπλανό μας… το δεύτερο θέλει μάλλον ψηλότερο βαθμό συνειδητότητας και σίγουρα πολύ μικρότερο εγωισμό και περισσότερο αλτρουισμό. Μας βολεύει ο πόνος και δυσκολία του άλλου, νιώθουμε από «ανώτεροι» έως «χρήσιμοι». Στη χαρά είμαστε απλά φίλοι, άντε και σύντροφοι. Η χαρά του άλλου δεν τρέφει το εγώ μας με κανέναν τρόπο.
Eίσαι εξαιρετικά εύστοχη και πάλι. Πιστεύω πως οι πραγματικοί φίλοι στη χαρά φαίνονται (και όχι μόνο στη λύπη όπως λέγεται). Αν χαίρεται στη χαρά σου είναι σίγουρα «δικός σου» άνθρωπος…