Κάθε φορά που διαβάζω το ποίημα «Το σπάνιο δώρο» της Κικής Δημουλά, νιώθω να με αγγίζει ταυτόχρονα η τρυφερότητα και η οξύτητα της γραφής της. Σαν κάποιος να μ΄ αγκαλιάζει και να με χαστουκίζει την ίδια στιγμή. Αν και εδώ δεν συμφωνώ μαζί της γιατί πιστεύω στη συναισθηματική γενναιοδωρία, μπαίνω στον πειρασμό να το αναρτήσω και να το αφιερώσω σε όλους εμάς που, αν και λαχταράμε – όπως τα μωρά παιδιά – την αποδοχή και την αγκαλιά, το παραδεχόμαστε με δυσκολία και με ακόμα μεγαλύτερη δυσκολία το ζητάμε και το προσφέρουμε.
Εργο της ζωγράφου Ελένης Χατζηπουλίδου
Kαινούργιες θεωρίες.
Tα μωρά δεν πρέπει να τ’ αφήνετε να κλαίνε.
Aμέσως να τα παίρνετε αγκαλιά. Aλλιώς
υπόκειται σε πρόωρη ανάπτυξη
το αίσθημα εγκατάλειψης ενηλικιώνεται
αφύσικα το παιδικό τους τραύμα
βγάζει δόντια μαλλιά νύχια γαμψά μαχαίρια.
Για τους μεγάλους, ούτως ειπείν τους γέροντες
–ό,τι δεν είναι άνοιξη είναι γερόντιο πια–
ισχύουν πάντα οι παμπάλαιες απόψεις.
Ποτέ αγκαλιά. Aφήστε τους να σκάσουνε στο κλάμα
μέχρι να τους κοπεί η ανάσα
δυναμώνουν έτσι τα αποσιωπητικά τους.
Aς κλαίνε οι μεγάλοι. Δεν έχει αγκαλιά.
Γεμίστε μοναχά το μπιμπερό τους
με άγλυκην υπόσχεση –δεν κάνει να παχαίνουν
οι στερήσεις– πως θά ‘ρθει μία και καλή
να τους επικοιμήσει λιπόσαρκα
η αγκαλιά της μάνας τους.
Bάλτε κοντά τους το μηχάνημα εκείνο
που καταγράφει τους θορύβους του μωρού
ώστε ν’ ακούτε από μακριά
αν είναι ρυθμικά μοναχική η αναπνοή τους.
Ποτέ μη γελαστείτε να τους πάρετε αγκαλιά.
Tυλίγονται άγρια
γύρω απ’ τον σπάνιο λαιμό αυτού του δώρου,
θα σας πνίξουν.
Tίποτα. Όταν σας ζητάνε αγκαλιά
μολών λαβέ μωρό μου, μολών λαβέ να απαντάτε.
(από τη συλλογή H εφηβεία της λήθης, Στιγμή 1994)
Δείτε εδώ επιστολές «απλών» ανθρώπων προς την Κική Δημουλά, που για μένα αποτυπώνουν υπέροχα τη δύναμη και την επιρροή της ποίησης στην καθημερινότητα.
Newagemama.com 
«Ποτέ μη γελαστείτε να τους πάρετε αγκαλιά» …
Ξεγελαστείτε όμως και ρίξτε μια ματιά προς το μέρος τους . Και ίσως οι πιο … φιλέσπλαχνοι (σπάνιο είδος εν ανεπαρκεία) , χαμογελάστε τους … σαν να τους λέτε «Εδώ είμαι εγώ … σε βλέπω , σε πονώ , αλλά … δεν σε χωράει η αγκαλιά μου… Φοβάμαι άλλωστε να μην με πνίξεις» .
Θα τους φτάσει … Θα σε νοιώσουν … Θα πεθάνουν ευτυχισμένοι …
Λυπάμαι , που εδώ (λατρεύω την Δημουλά) … δεν συμφωνώ μαζί της . Δεν συμφωνώ , γιατί όπως λες η Ποίηση (ιδίως η πολύ καλή) επιρρεάζει την καθημερινότητα . Και τα 70 , τα 80 … χρόνια , αύριο θα είναι η καθημερινότητα μας .
Silia, συμφωνώ απόλυτα μαζί σου…Στις πραγματικά μεγάλες στιγμές της ζωής ζούμε ακριβώς αυτό: το ότι ξεπερνάμε το τείχος της συναισθηματικής τσιγκουνιάς, που μας παραπλανεί κάνοντάς μας να πιστεύουμε ότι είμαστε «διαφορετικοί», «αλλιώτικοι» κλπ κλπ. Στην πραγματικότητα όλοι θέλουμε το ίδιο: να μας γνωρίσουν και να μας αγαπήσουν γι΄αυτό που είμαστε. Και να μας δεχτούν γενναιόδωρα, με μια αγκαλιά αληθινή…
Καλό μήνα!!!!!
«…Πίνοντας ήλιο κορινθιακό
διαβάζοντας τα μάρμαρα
δρασκελίζοντας αμπέλια θάλασσες
σημαδεύοντας με το καμάκι
ένα τάμα ψάρι που γλιστρά
βρήκα τα φύλλα που ο ψαλμός του ήλιου αποστηθίζει
τη ζωντανή στεριά που ο πόθος χαίρεται ν’ ανοίγει.
Πίνω νερό κόβω καρπό
χώνω το χέρι μου στις φυλλωσιές του ανέμου
οι λεμονιές αρδεύουνε τη γύρη της καλοκαιριάς
τα πράσινα πουλιά σκίζουν τα όνειρά μου
φεύγω με μια ματιά
ματιά πλατιά όπου ο κόσμος ξαναγίνεται
όμορφος από την αρχή στα μέτρα της καρδιάς….
Ό, τι αγαπώ γεννιέται αδιάκοπα
ό, τι αγαπώ βρίσκεται στην αρχή του πάντα»
(Ο. Ελύτης, Ήλιος ο πρώτος)
Πόσο πιο απλά θα ήταν όλα αν δίναμε αυτό που θέλουμε/αποζητάμε να μας δώσουν; Τι διεστραμμένη η ανθρώπινη φύση της σύγχρονης περίπλοκης ζωής;