Είναι ανήσυχος  μήνας  ο Αύγουστος, παρά τον κλισέ χαρακτηρισμό του ως ο «μήνας των διακοπών». Πιστεύω πως είναι ανήσυχος επειδή ακριβώς φέρνει στην καθημερινότητα μικρά ή μεγάλα διαστήματα ελεύθερου χρόνου, που λειτουργούν σαν χαραμάδες απ΄όπου ξεπηδούν ακούραστα και βασανιστικά τα φαντάσματα που όλοι κουβαλάμε μέσα μας και προτιμάμε να ξεχνάμε.

"Χορεύοντας στον ανεμοστρόβιλο" από την Francene Hart

Εκεί όμως αυτά, περιμένουν την ευκαιρία να μας μας τριβελίσουν το νου, να γρατσουνίσουν τις πληγές, να απαιτήσουν  απαντήσεις: Γιατί ξεχνάς τ΄όνειρό σου να………; Τι σκοπεύεις να κάνεις με………..; Πότε θα αλλάξεις τη συνήθειά σου να……….; Πώς θα φτάσεις στο………..; Μα πόσο χρόνο χρειάζομαι  για να αλλάξω μια κατάσταση που μ΄ ενοχλεί και με κρατά πίσω, ώστε να μπορέσω να κάνω  ένα συνειδητό άλμα ποιότητας  στη ζωή μου;

Γι΄ αυτό το τελευταίο (για μένα πολύ καίριο αυτή την εποχή) ερώτημα  βρήκα μια αναπάντεχη απάντηση, σε μια ανύποπτη στιγμή. Ξεκαθαρίζοντας τα χαρτιά σ΄ έναν ξεχασμένο φάκελο ανακάλυψα κάποιους συγκλονιστικούς στίχους των Smashing Pumpkins, που μου είχε δώσει μεταφρασμένους πριν κάμποσα χρόνια η αγαπημένη συνονόματη Γιώτα  του ιστολογίου Myorama. Τους αναρτώ εδώ με μεγάλη ικανοποίηση  και τους αφιερώνω στη Γιώτα και σ΄όλους τους φίλους και τις φίλες που  θρέφουν, παρά τις αντιξοότητες, το προσωπικό τους όραμα με δημιουργικότητα, αφοσίωση, πειθαρχία, ενθουσιασμό, κόπο, επιμονή, δάκρυα κι αγάπη:

17 δευτερόλεπτα συμπόνιας
17 δευτερόλεπτα ειρήνης
17 δευτερόλεπτα να θυμηθείς ότι η αγάπη είναι η ενέργεια που δημιούργησε τα πάντα
17 δευτερόλεπτα να θυμηθείς ότι όλα είναι καλά
17 δευτερόλεπτα να ξεχάσεις όλο τον πόνο και την πίκρα σου
17 δευτερόλεπτα πίστης
17 δευτερόλεπτα να εμπιστευτείς ξανά
17 δευτερόλεπτα από ακτινοβόλο φως
17 δευτερόλεπτα να στείλεις μια προσευχή ψηλά
17 δευτερόλεπτα είναι όλα όσα χρειάζεσαι.