«Έρχονται ώρες, που ξαφνικά σε πλημμυρίζει ολάκαιρο η νοσταλγία του ανέκφραστου» – Τάσος Λειβαδίτης «Ποιήματα 1958-1964»

Κάθε χρόνο λέω ότι δεν θα πέσω στην παγίδα της ανυπομονησίας και παρ΄όλα αυτά την πατάω. Οσο πλησιάζει η ημερομηνία της καλοκαιρινής άδειας, τρώω σίδερα, δεν με χωράει ο τόπος, γυροφέρνω σαν λιοντάρι στο κλουβί. Νιώθω την ανάγκη της απόδρασης να με κατακλύζει. Μ΄ αρέσει η ζωή μου εδώ μα νιώθω πάντα κάτι να μου ξεφεύγει:  Η επαφή με τη φύση είναι λιγοστή και το βλέμμα μου διψασμένο λαχταράει ν΄ απλωθεί στον ορίζοντα, ν΄ αγκαλιάσει το άπειρο, να αφουγκραστεί ανεμπόδιστα  το διάφανο πέπλο της ομίχλης το ηλιοβασίλεμα.

Η λίμνη Πολυφύτου από το φακό του Νϊκου Κουτούλα. Αυτή η μαγεία ήταν το μόνιμο φόντο στα ηλιοβασιλέματα μέχρι τα 18 μου χρόνια. Πώς είναι δυνατό να μη μου λείπει στην Αθήνα;

Κι έτσι ανυπόμονη, φλύαρη κι αλαφιασμένη, μετά από έναν πολύ απαιτητικό χειμώνα, σας αποχαιρετώ για λίγες μέρες. Με περιμένουν τα μαγικά βουνά: το Πήλιο και τα Πιέρια, το καθένα με τις χάρες και τα ξεχωριστά του δώρα. Το Πήλιο με τον πιο ακαταμάχητο συνδυασμό βουνού και θάλασσας, ελευθερίας και αφοσίωσης. Τα Πιέρια με τη σκιά τους ν΄απλώνεται πάνω στο αγαπημένο Βελβεντό και στη λίμνη  Πολυφύτου, με ζωντανή τη νοσταλγία της αθωότητας που κρατάμε ανέπαφη  ευλαβικά από τα παιδικά μας χρόνια.

Θα επανέλθω δυναμικά στην μπλογκόσφαιρα με νέες αναρτήσεις στις αρχές Σεπτεμβρίου. Μέχρι τότε, σας αφήνω το κλειδί του Νewagemama μέσα στη γλάστρα δίπλα από την  εξώπορτα, για να μπαίνετε όποτε θέλετε. Στο τραπέζι της κουζίνας  θα βρείτε Μαμαδίστικα θέματα, Ζωή εδώ στο πάνω ντουλάπι, της Καρδιάς στο πρώτο συρτάρι και Κοινή λογική στην κατάψυξη!

Η παραλία Φακίστρα στο Πήλιο από το φακό του Μιχάλη Πόρναλη. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;

Σας φιλώ σταυρωτά και σας κουνώ το μαντήλι με το  ποίημα «Συντομία» του συναρπαστικού  Αργεντίνου συγγραφέα Χόρχε Μπουκάϊ, που για μένα εξηγεί ίσως αυτή τη σαρωτική ανυπομονησία που με πιάνει τέτοια εποχή:

Γεννήθηκα σήμερα το ξημέρωμα
έζησα την παιδική μου ηλικία το πρωί
και γύρω στο μεσημέρι
έμπαινα ήδη στην εφηβεία μου.
Και δεν είναι ότι τρόμαξα
που ο χρόνος περνάει τόσο βιαστικά.
Μόνο με ανησυχεί λίγο
να σκέφτομαι
ότι ίσως αύριο
να είμαι πολύ γέρος
για να κάνω όλα όσα άφησα
σ΄εκκρεμότητα.

Πολλά φιλιά σε όλες και όλους, με την ευχή να ζήσουμε με πάθος και σοφία όλα όσα έχουμε την αίσθηση πως αφήσαμε σε εκκρεμότητα!