«Η πραγματική μας πατρίδα είναι η παιδική μας ηλικία» – Ανώνυμος
Φέρνει αναπάντεχα δώρα καμιά φορά ο χρόνος. Μια πρόσκληση για διακοπές στο μέρος που γεννήθηκες κι έθρεψε τα παιδικά σου χρόνια είναι μεγάλη υπόθεση. Γιατί όσες εμπειρίες κι αν έζησες, όπου κι αν βρέθηκες, ό,τι κι αν κουβαλάς στις αποσκευές σου, μέσα σου φωλιάζει πάντα ένα παιδί. Ένα παιδί που θυμώνει, γελάει, γκρινιάζει, κλαίει, πανηγυρίζει…Και περιμένει. Πάντα περιμένει να επιστρέψει στο δικό του γνώριμο τοπίο, το αγαπημένο φόντο των πρώτων του παιχνιδιών, στο πλακόστρωτο όπου έκανε τα πρώτα του βήματα, στο πεζούλι όπου ζωγράφισε τα πρώτα του σύμβολα, στον κήπο όπου μύρισε το πρώτο του τριαντάφυλλο.
Ηρθα στην Αθήνα στα 18 μου κι έκτοτε έμεινα εδώ. Ξεθώριασε μέσα μου το Βελβεντό, ο τόπος που μεγάλωσα. Ετσι κι αλλιώς οι γονείς μου είχαν ήδη μετακομίσει κι αυτοί σε άλλη πόλη, το εκεί σπίτι μας είχε παραδοθεί, μετά από 20 χρόνια θαλπωρής, σε άλλα χέρια. Τα 500 χιλιόμετρα Αθήνα- Βελβεντό είναι μια απόσταση που λίγες φορές έκτοτε τη διένυσα.
Tϊποτα όμορφο απ΄ ό,τι ζήσαμε δεν ακυρώνεται. Φωτό: CubaGallery, flickr
Με κάποιο τρόπο είχα πείσει τον εαυτό μου ότι το κεφάλαιο «Βελβεντό» ήταν κλειστό για μένα. Μέχρι που βρέθηκα σ’ αυτόν τον ευλογημένο τόπο για λίγες μέρες τον Αύγουστο, αυτή τη φορά μαζί με τη δική μου οικογένεια, και ένιωσα ότι στον εσωτερικό μου μηχανισμό μέτρησης χρόνου ήταν σαν να μην πέρασε μια μέρα. Ημουν πάλι ένα παιδί που βρήκε το γνώριμο χώρο του. Το βλέμμα μου άγγιζε το οικείο τοπίο και με κατέκλυζε μια απίστευτη ανακούφιση, μια ευφορία, γιατί όλα (ή σχεδόν όλα) ήταν ακόμα εκεί, όλα ήταν στη θέση τους: να το σπίτι, το σχολείο, η γειτονιά, τα οικεία κατατόπια, η λίμνη στο βάθος κάθε εικόνας, και – από την άλλη πλευρά – τα Πιέρια όρη. Καταπράσινα, δροσερά και μεγαλειώδη. «Όπως είναι τα αληθινά βουνά». Πώς να χαρακτηρίσεις «βουνό» τον πολύπαθο, ασθενικό Υμηττό, όταν μεγάλωσες στην σκιά των Πιερίων; Πώς να συμφιλιωθείς με την πηχτή, σχεδόν συμπαγή, γκρίζα ενέργεια της μεγαλούπολης όταν έχεις κλειδωμένο μέσα σου το βίωμα της μελωδικής απαλής συχνότητας που ακόμα έχει η γειτονιά των παιδικών σου χρόνων;
Προχωράει όμως η ζωή, μαζί της μεγαλώνω, ωριμάζω και μαθαίνω κι εγώ. Και τα μαθήματα της ζωής είναι πολύ πιο δυνατά από τα μαθήματα του θρανίου. O,τι βιώσαμε σαν παιδιά μάς σημαδεύει και πάντα μας ακολουθεί. Κύκλοι στη ζωή μας κλείνουν, για να ανοίξουν άλλοι, μα τίποτα όμορφο απ΄ ό,τι ζήσαμε δεν ακυρώνεται. Ακούγεται σχεδόν μοιραίο, αλλά είμαι σίγουρη πως είναι αληθινό. Κι ένα μεγάλο μάθημα που μου έδωσε το φετινό καλοκαίρι είναι το εξής: Να μάθω να εκτιμώ στο παρόν ό,τι έχω πριν ο χρόνος με αναγκάσει να εκτιμήσω ό,τι είχα στο παρελθόν.
Newagemama.com 
Αχ βρε Παναγιώτα…μεγάλη κουβέντα είπες!!!! Να είσαι καλά…..
Καλώς ήλθες και πάλι Παναγιώτα!
Τί όμορφα που ξεκινάει η μέρα μου πάντα με ένα άρθρο της newagemama!
Είμαι γεννημένη στο Πειραιά (τον οποίο και ουδέποτε συμπάθησα), από γονείς βέρους Πειραιώτες (3η γενιά και οι δύο), και από τα 2 μου έτη μεγαλωμένη στην – τότε -εξοχική Γλυφάδα, και ως εκ τούτου, τα βιώματα της επαρχίας μόνο μυθιστορηματικά μπορώ να τα διαβάζω.
Είχα πάντα όμως μια απορία, αφού ο μεγαλύτερος όγκος των κατοίκων αυτής της πόλης προέρχεται από ένα «Βελβεντό», το οποίο μάλιστα επισκέπτεται και πολύ συχνότερα από ότι εσύ το δικό σου. Γιατί δε νιώθουν την ίδια ανακούφιση και ευφορία;
Συμπεραίνω πως όχι, γιατί οι ανακουφισμένοι και σε ευφορική διάθεση άνθρωποι δεν είναι δυνατόν να βιάζουν έτσι τη πόλη του παρόντος τους. Και με αυτό φυσικά δεν αναφέρομαι σε εσένα προσωπικά.
Απλά, πάντα μου έκανε εντύπωση πως όλοι αγαπούν το τόπο καταγωγής τους τον παιενύουν, τον αναπολούν, τον θαύμαζουν, αλλά τη πόλη που πέρνούν τη ζωή τους ολόκληρη δείχνουν σχεδόν να τη μισούν…
Μάλλον, λοιπόν, αυτό το τελευταίο σου απόφθεγμα είναι επιτακτικό να το ακολουθήσουν όλοι οι εγκατεστημένοι Αθηναίοι…
Καλώς σε ξαναβρίσκω Ελίνα! Εχω την αίσθηση ότι την πόλη-πατρίδα μας (είτε είναι το Βελβεντό είτε η Γλυφάδα) την κουβαλάμε μέσα μας. Και της φερόμαστε με τον ίδιο τρόπο όπου κι αν είμαστε.
Το ενδιαφέρον σχόλιό σου μού θύμισε μια ιστορία: Φτάνει ένας ταξιδευτής σε μια άγνωστη πόλη και ρωτάει τον σοφό που συναντά τυχαία στην είσοδο: «Πώς είναι οι άνθρωποι σ΄αυτήν εδώ την πόλη;»
Απαντά ο σοφός: «Πώς ήταν οι άνθρωποι στην τελευταία πόλη που επισκέφθηκες;»
«Φιλόξενοι, καλόκαρδοι και πρόσχαροι’ λέει ο ταξιδευτής.
«Ε, τότε έτσι θα είναι οι άνθρωποι και εδώ» συνεχίζει ο σοφός. «Οι άνθρωποι καθρεφτίζουν ό,τι έχεις μέσα σου».
Κάπως έτσι αντανακλάται και το μέσα μας στο περιβάλλον μας…
“Η πραγματική μας πατρίδα είναι η παιδική μας ηλικία” – Ανώνυμος
Πολύ εύστοχο και σοφό!
Συμφωνώ απόλυτα! Ευχαριστώ για την επίσκεψη!
Λίγοι έχουν τιο κουράγιο να ξαναγυρίσουν. Και αυτό γιατί μέσα μας πάντα κουβαλάμε ένα μανδύα γκρίνιας μέσα στην οποία κρυβόμαστε για να μην ζήσουμε ελεύθεροι. Φωλιάζουμε εκεί – όχι με την έννοια του «ζεστού κουρνιάσματος» αλλά του βαρεμένου αράγματος! Μακάρι να ήμουν ένας θαρραλέος άνθρωπος που θα τα παρατούσα όλα και θα μηδένιζα το κοντέρ της ζωής στην τσιμεντούπολη. Αλλά όχι δεν είμαι, δεν είμαστε και είναι κρίμα. Γιατί μόνο η επαρχία, η φύση μπορεί σήμερα να οδηγήσει την ανάπτυξη, By the way βάλε και ένα Link στο Βελβεντό για να το γνωρίσουμε καλύτερα.
Σαν να έχεις δίκιο…»Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία»! ¨Εβαλα το λινκ, χρειαζόταν!