Οι γοργονίτσες ξεκίνησαν όμορφα τη φετινή σχολική χρονιά, με έναν μάλλον αναπάντεχο ενθουσιασμό και με όλη αυτή τη φρεσκάδα και όρεξη που έχει μια ξεκούραστη ψυχούλα που λαχταράει να μάθει το καινούργιο, να προσεγγίσει το διαφορετικό, να ψηλαφήσει το μυστήριο της γνώσης.
Παρά την ικανοποίησή μου που τις βλέπω να περνούν την πόρτα του σχολείου χαρούμενες, νιώθω μέσα μου ένα μούδιασμα, έναν κόμπο στο λαιμό, ένα σφίξιμο στο στομάχι. Γιατί όμως; Γιατί δεν μου αρκεί η χαρά τους; Γιατί ανησυχώ;
Eργο της Francene Hart
Γιατί – απαντώ μόνη μου – το ξεκίνημα της χρονιάς έφερε στην επιφάνεια τις προσωπικές μου εμπειρίες από τα σχολικά χρόνια. Οταν προσπάθησα να ανακαλέσω όμορφες αναμνήσεις από το Δημοτικό, με έκπληξη διαπίστωσα ότι δεν θυμόμουν σχεδόν τίποτα. Αντιθέτως με κατέκλυσε μια αίσθηση αγωνίας από εκείνη την εποχή: Μήπως κάνω λάθος, μήπως δεν ανταποκριθώ στις όποιες προσδοκίες, μήπως δεν είμαι «τέλεια». Εδωσα μάχες όλα αυτά τα χρόνια (και ακόμα δίνω) για να ξεφουσκώσω την τελειοθηρία μου κι αυτή να την, είναι πάλι εδώ, στο σημείο εκκίνησης, στην πόρτα του σχολείου, στο κατώφλι της πρώτης Δημοτικού και μου κλείνει περιπαιχτικά το μάτι.
Να την η πρόκληση σκέφτομαι, να την μπροστά σου, εδώ να σε δω αν θα καταφέρεις να απαλλάξεις τα δικά σου παιδιά απ΄αυτό το βάρος στην καρδιά, από την αιχμαλωσία της «άριστης μαθήτριας». Εδώ κρίνονται όλα, στην πράξη, όχι μόνο να γράφεις για το μπλογκ σου ό,τι σ΄αρέσει, να το κάνεις πραγματικότητα στη ζωή. Να μη φοβούνται το λάθος, να σηκώνονται όταν πέφτουν τινάζοντας τη σκόνη από τα ρούχα τους και να ξαναπροσπαθούν χωρίς να νοιάζονται για το τι θα πουν οι άλλοι. Να κυνηγούν ό,τι είναι αληθινά σημαντικό για τις ζωές τους, να διεκδικούν τη θέση τους στον ήλιο, να τολμούν να σπάζουν αυγά όταν θέλουν να φτιάξουν ομελέτα. Να ξεδιπλώνουν τη δύναμή τους αγκαλιάζοντας τα λάθη και τις αποτυχίες και να μαθαίνουν αληθινά. Οχι μόνο στα θρανία του σχολείου, αλλά στα μαθήματα του βίου.
Κι έτσι έβαλα τις έννοιες μου στο ψηφιακό χαρτί και νιώθω λίγο καλύτερα. Και κατέφυγα για έμπνευση στα γραφτά του αγαπημένου συγγραφέα και «ειρηνικού πολεμιστή» Dan Millman, που σε λίγες γραμμές με σοφία και λυρισμό τα λέει όλα:
Ο δρόμος για την επιτυχία
είναι στρωμένος με μικρές αποτυχίες.
Αν αμφιβάλλεις γι΄αυτό
δοκίμασε να μάθεις
ταχυδακτυλουργικά κόλπα.
Τα μωρά είναι μεγάλοι δάσκαλοι της μάθησης.
Η μέθοδός τους είναι «δοκιμή και λάθος».
Σ΄ αυτήν την τεχνική
είναι οδηγοί για όλους μας.
Κανείς δεν αποτυχαίνει τόσο όσο αυτά
ούτε μαθαίνει τόσο γρήγορα.
Γιατί να φοβόμαστε την αποτυχία;
Κάθε λάθος
χαρίζει δώρα και μαθήματα.
Κάθε μάθημα οδηγεί στη σοφία
και κάθε επιτυχία σε νέα επιτεύγματα.
Αποτυχίες και λάθη
είναι τα σκαλοπάτια
στη σκάλα του δυναμικού σου.
Αν δεν αποτυχαίνεις ποτέ
τότε δεν έχεις διαλέξει αρκετά μεγαλειώδεις στόχους.
Πηγή αποσπάσματος: Dan Millman, Living on purpose. Straight answers to universal questions (New world library, 2000 ). Στα ελληνικά: Ποιος είναι ο σκοπός σου, σε μετάφραση Ρένας Καρακατσάνη, από τις εκδόσεις “Δυναμική της επιτυχίας”.
Newagemama.com 
Παράθεμα: Οι αποτυχίες είναι σκαλοπάτια προς την επιτυχία | Μαμά...δες Μπαμπά...δες!
Πραγματικά, τα λόγια τού Dan Millman μέ έκαναν νά συνειδητοποιήσω πόσες φορές ζητώ από τό αγοράκι μου το τέλειο και ας είναι μόνο 2 ετών και οκτώ μηνών.Αληθινά πιστεύω πώς μόλις γίνεις γονιός έχεις ξεχάσει τά δικά σου λάθη ως παιδί καί αυτό πρέπει νά τό θυμόμαστε πάντα!!! Ίσως έτσι αποφύγουμε πολλές γκάφες!!!
Aκόμα κι αν έχει «ξεχάσει» το μυαλό, θυμάται πάντα η καρδιά και το σώμα, εξ ου και το σφίξιμο στο στομάχι και ο κόμπος στο λαιμό μπροστά στην είσοδο του σχολείου. Τα παιδιά μας γίνονται οι δάσκαλοί μας για να ξεπεράσουμε αρνητικές εμπειρίες, δείχνοντάς μας με τις αντιδράσεις τους πού να στραφούμε, τι να απελευθερώσουμε. Δεν γλιτώνει κανείς μας από τη μάχη αυτή!
Κι εγώ αγχωμένη ήμουν στο σχολείο, αλλά θυμάμαι καλές στιγμές. Οι περισσότερες συνδέονται με εκπαιδευτικούς που ενέπνεαν ενδιαφέρον κι αγάπη για όσα δίδασκαν. Αυτό που θέλω να πω είναι πως δεν φταίει μόνο η τελειομανία, αλλά κι η αδιαφορία των διδασκόντων για την έλλειψη θετικών αναμνήσεων.
Εχεις δίκιο, οι καλοί δάσκαλοι μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο!
στο σχολείο ήμουν πολύ καλή μαθήτρια χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια. παρόλα αυτά οι γονείς μου πάντα ήθελαν κάτι παραπάνω και το χειρότερο, το θυμάμαι σαν τώρα, είχαν βρει και ένα πρότυπο, κόρη οικογενειακής φίλης η οποία ήταν ο ορισμός του σπασίκλα, όπως κατάλαβα πολύ αργότερα. στις μικρές ηλικίες θύμωνα πολύ με τους γονείς μου γιατί ήξερα ότι εγώ ούτε ήμουν ούτε επρόκειτο να γίνω έτσι. πάντως για να μην τους αδικώ στις αποτυχίες μου ποτέ δεν με κατσάδιασαν, αντίθετα πάντα με στήριξαν. αυτό λοιπόν που θέλω να φωνάξω προς τους γονείς, είναι: να στηρίζετε τα παιδιά σας στις αποτυχίες τους και ποτέ μα ποτέ να μην τα παροτρύνετε/προτρέπετε να γίνουν σαν κάποιο άλλο που εσείς νομίζετε καλύτερό τους.
Αχ, αυτά τα «πρότυπα»…Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου, έρχομαι κοντά να το φωνάξουμε μαζί! Αγάπη και αποδοχή σε ό,τι είναι κάθε παιδί!
Καλό φθινόπωρο εύχομαι, σε μικρούς και μεγάλους, και πάντα να προχωράμε με διάθεση βελτίωσης, και στόχο μας, όχι την τελειότητα, αλλά την ευτυχία. ❤
Κι από μένα καλό φθινόπωρο, με διάθεση για ευτυχισμένες στιγμές ό,τι κι αν συμβαίνει!
Μα πόσο μέσα στο μυαλό μου είσαι!
Όταν πέρσι η Νεφέλη μου πήρε τον έλεγχο των αγγλικών και διαπίστωσε ότι δεν είχε ούτε ένα 20 άρχισε να κλαίει και να σκέφτεται ότι θα τη μαλώσουμε. Κι όμως, εγώ της είπα ότι η προσπάθεια μετράει περισσότερο και ότι άλλωστε ακόμα και το 17,18 και 19 που είχε ισούταν με το άριστα, με την επιτυχία άσχετα αν εκείνη δεν το έβλεπε. Και τα έβαλα με τον εαυτό μου αλλά και με τον πατέρα της-περισσότερο-που τις λέμε συνέχεια να κάτσει να διαβάσει παρόλο που οι δάσκαλοι της μας λένε ότι είναι ένα πανέξυπνο παιδί που τα «πιάνει» μέσα από την τάξη και δεν χρειάζεται καθόλου πίεση!
Φέτος είπα να την αφήσω λίγο περισσότερο ελεύθερη! Να ανοίξει τα φτερά της και να πετάξει!