Μια τρυφερή ιστορία, που μιλά τη γλώσσα της καρδιάς, για το πώς μπορεί η αγάπη να βρει ανταπόκριση. Το πουλί με το όνομα Αγάπαμε θέλει να βρει το ταίρι του. Μα όσο κι αν τραγουδά, όσο κι αν παρακαλά, όσο κι αν στολίζεται, μένει πάντα μόνο. Μέχρι που βρίσκεται η σοφή κουκουβάγια που του προτείνει έναν άλλο δρόμο… Ιδανικό για να το διαβάσουμε στα παιδιά μας!
Ολα ήταν ήσυχα μέσα στο δάσος.
Μα ξάφνου, μέσα από το απόλυτο πράσινο κάτι ακούστηκε:
«Αγάπα με! Αγάπα με! Αγάπα με!»
Ηταν η φωνή του πουλιού που το λέγανε Αγάπαμε.
Αλλά κανείς δεν του αποκρίθηκε…
«Αγάπα με! Αγάπα με!» κελάηδησε πάλι το πουλί,
αλλά, ξανά, κανείς δεν του απάντησε…
«Αγάπα με! Αγάπα με!»
το πουλί Αγάπαμε συνέχισε να παρακαλάει
ώσπου στο τέλος ξύπνησε το Κλειστό Μάτι, την κουκουβάγια.
«Ξέρεις, υπάρχουν κάποιοι εδώ γύρω που προσπαθούν
να κλείσουν για λίγο το μάτι τους» γκρίνιαξε το Κλειστό Μάτι.
«Μα είναι άνοιξη! Εποχή για φτερουγίσματα και πεταρίσματα!»
είπε το Αγάπαμε.
«Για τραγουδάκια, για τιτιβίσματα και γελάκια…»
Και να το πάλι που ξανάρχισε το τραγούδι του.
«Αγάπα με! Αγάπα με! Αγάπα με!»
Αλλά όσο κι αν όλη τη μέρα τραγούδαγε,
κανένα άλλο πουλί δεν βρέθηκε
να του απαντήσει.
«Μα δεν είναι δυνατό να μην υπάρχει εδώ γύρω
κανένα άλλο μικρό πουλί!»
είπε λυπημένο στο Κλειστό Μάτι.
«Τι θα ΄λεγες αν προσπαθούσες με κάποιον
άλλο τρόπο;» πρότεινε το Κλειστό Μάτι.
«Τι εννοείς;» ρώτησε το Αγάπαμε.
«Με πιο πάθος ίσως. Στολίσου και με κάτι
που να είναι κάπως πιο φανταχτερό» είπε το Κλειστό Μάτι.
«Ναι, καλά λες! » συμφώνησε το Αγάπαμε.
Κι έτσι το Αγάπαμε πήρε να στολίσει τον εαυτό του.
Εξυσε και βούρτσισε και γυάλισε τα φτερά του, μέχρις ότου πήρανε
το σχήμα μιας καρδιάς,
Κι έπειτα βούρτσισε και χτένισε το λοφίο του.
Και στο τέλος έριξε πέταλα λουλουδιών ανάμεσα στα πούπουλά του.
«Αγάπα με! Αγάπα με !Αγάπα με! » κελαηδούσε και πετάριζε.
Μα μόνο το θρόϊσμα των φύλλων τού απάντησε.
Κελαηδούσε μέχρι που σχεδόν έκλεισε η φωνή του.
«Τίποτα δεν γίνεται!» είπε στο Κλειστό Μάτι.
«Μήπως τραγουδάς πολύ δυνατά;» παρατήρησε το Κλειστό Μάτι.
«Τι θες να πεις;» ρώτησε το Αγάπαμε.
«Να, αν ακουγόσουνα κάπως πιο θλιμμένα…» είπε το Κλειστό Μάτι,
«… τότε ίσως κάποιο άλλο πουλί έρθει να σε παρηγορήσει».
Κι έτσι λοιπόν, το Αγάπαμε πήρε να τραγουδά
με τρόπο παραπονιάρικο.
Με τρυφερά σπασίματα της φωνής κι ευαίσθητες τρίλιες
πετάριζε εδώ κι εκεί, δείχνοντας πόσο θλιμμένο ήταν.
«Αγάπα με! Σε παρακαλώ αγάπα με! Σε παρακαλώ…» τιτίβιζε.
Μα καμιά το ίδιο τρυφερή απάντηση δεν ερχότανε.
(…….)
«Υπάρχει κάτι ακόμα που μπορείς να κάνεις»
είπε το Κλειστό Μάτι.
«Και τι είναι αυτό;» κλαψούρισε το Αγάπαμε.
«Τραγούδησε κάτι διαφορετικό!» του είπε το Κλειστό Μάτι.
«Τι δηλαδή;»
«Να, κάτι σαν κι αυτό: Σ΄ αγαπάω…Ωωωω! Σ΄ αγαπάω….Ωωωω!»
Το Κλειστό Μάτι προσπάθησε με τη βραχνή του φωνή
να τραγουδήσει.
«Ναι, αλλά εγώ είμαι ένα πουλί του είδους Αγάπαμε και όχι εκείνου του Σαγαπάω» είπε το Αγάπαμε.
«Ισως μπορείς να γίνεις και τα δυο συνάμα»
πρότεινε το Κλειστό Μάτι.
«Δοκίμασε και βλέπουμε!»
Την άλλη μέρα όλα ήταν ήσυχα στο δάσος μέχρις ότου ακούστηκε:
«Σ΄ αγαπάω! Σ΄ αγαπάω!»
να τραγουδά το Αγάπαμε από το δέντρο του.
Και ξαφνικά, λες και μέσα απ΄ το απόλυτο γαλάζιο τ΄ ουρανού…
«Σ΄ αγαπάω! Σ΄αγαπάω!»
Ηρθε η απάντηση στο κάλεσμα του Αγάπαμε.
Κάτι φάνηκε να σκίζει τον αέρα…
Ενα πετάρισμα ακούστηκε…
Και επιτέλους το Κλειστό Μάτι μπόρεσε να κλείσει το μάτι του!
Πηγή αποσπάσματος: Τζόϊς Ντάνμπαρ, Σόφι Φάτους Ενα πουλί που το λέγανε αγάπαμε, σε μετάφραση Μ. Κοντολέων, από τις εκδόσεις Αγκυρα.
Newagemama.com 
Πολύ τρυφερή ιστορία, και όχι μόνο για τα παιδιά μας, αλλα και για μας τους ίδιους…Φιλιά!!!
Τώρα που το λες, μάλλον στους μεγάλους απευθύνεται η ιστορία! Ανταποδίδω τα φιλιά!
Μήπως πρέπει να ξαναγίνουμε παιδιά , για να αντιληφθούμε την Ομορφιά ?…
….
Να ξαναγίνουμε, να ξαναγίνουμε! Εξάλλου είναι ζωντανό μέσα μας πάντα ένα παιδί που περιμένει να του επιτρέψουμε να …ξεμυτίσει!
Κι όμως, η έκκληση για αγάπη, η αληθινή και απροσχημάτιστη, αυτή που βγαίνει από τα παιδικά χειλάκια και τα υγρά τους ματάκια, όταν σου απλώνουν τα χεράκια τους και σου λένε «αγκαλίτσα» («κικίτσα» που λέει ο Γιάννος μου) είναι μια δύναμη τόσο μεγάλη που μπορεί να ξυπνήσει την αγάπη και στον πιο άκαμπτο και ανέκφραστο άνθρωπο. Θαρρώ πώς πιο δύσκολο στις μέρες μας είναι να αναγνωρίσουμε ότι έχουμε την ανάγκη να αγαπηθούμε, έχουμε πέσει θύματα της υποτιθέμενης «αυτονομίας» μας.
Εχεις δίκιο. Αυτή η δήθεν αυτονομία είναι απλά συναισθηματική απονέκρωση. Οταν αποστασιούμαστε συναισθηματικά απ΄ ό,τι μας αγγίζει, αφελώς νομίζουμε ότι είμαστε «ελεύθεροι»… Αλλά τι ζωή είναι αυτή χωρίς αγάπη, χωρίς πόνο, χωρίς λύπη και χαρά;
Αχ το έχω αυτό το βιβλίο και πραγματικά έιναι τόσο όμορφο και με υπέροχη εικονογράφηση!
Πολύ σωστά το επισημαίνεις, η εικονογράφηση έγινε από τη Σόφι Φάτους και είναι μαγική!
Δεν ξέρω Παναγιώτα αν στο νου σου είχες τα παιδιά όταν έβαλες αυτή την ιστορία…
Προσωπικά ταιριάζει πιο πολύ σε μας τους «μεγάλους» που νομίζουμε πως ξέρουμε τι σημαίνει Αγάπη…
Τα παιδιά είναι από μόνο τους Αγάπη, εμείς μεγαλώνοντας το ξεχάσαμε και το μόνο που κάνουμε είναι να τη ζητάμε από τους άλλους…σαν το πουλί, στη πολύ διδακτική σου ιστορία!
ΑΦιλιά!
συμφωνω απολυτα….πολυ ευστοχο σχολιο…
Να σου πω την αλήθεια μαγισσούλα, εμένα με άγγιξε πιο πολύ από τα παιδιά μου αυτή η ιστορία.Στην αρχή της ταυτίστηκα με το μοναχικό (μάλλον πληγωμένο) πουλί που απεγνωσμένα ζητά την αγάπη και την αποδοχή και, στη συνέχεια, έκανα μεγάλη χαρά που βρήκε τον τρόπο να βρει το ταίρι του!
Γλυκέ Νοέμβρη ευχαριστώ για το σχόλιό σου, καλώς ήρθες!
Έτσι συμβαίνει με την αγάπη. Όσο πιο πολύ την προσφέρεις τόσο πιο πολύ την κερδίζεις. Περίεργο δεν είναι;
Δεν είναι και τόσο περίεργο, είναι η εφαρμογή του πνευματικού νόμου της Προσφοράς: «Αν θέλετε ν’ αποκτήσετε χαρά, πρέπει να προσφέρετε χαρά στους άλλους! Αν θέλετε αγάπη, μάθετε ν’ αγαπάτε. Αν ζητάτε την προσοχή και την εκτίμηση, μάθετε να προσέχετε και να εκτιμάτε τους άλλους. Αν ζητάτε την υλική αφθονία, βοηθήστε τους άλλους να την αποκτήσουν. Στην πραγματικότητα, ο ευκολότερος τρόπος για ν’ αποκτήσετε αυτό που θέλετε, είναι να βοηθήσετε τους άλλους να αποκτήσουν αυτό που θέλουν!»
Μεγάλη πρόκληση για έναν άνθρωπο του πολιτισμού μας που ωθείται στον ανταγωνισμό και στην κυριαρχία με κάθε μέσο…
Ένα δωράκι περιμένει να το παραλάβεις 🙂
Μερσί, σπεύδω να το παραλάβω!