Οταν πριν ενάμισι χρόνο είχε ξεκινήσει η κοριτσο-μανία με την Πάττυ και την Αντωνέλλα είχα γίνει έξαλλη από το μέγεθος της κακογουστιάς και της ανοησίας που είχε εισβάλλει στο σπίτι μας. Είχα λοιπόν στείλει την Πάττυ και την παρέα της εις το πυρ το εξώτερον και δεν άφηνα τις γοργονίτσες να παρακολουθούν την τηλεοπτική σειρά. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Τους έγινε εμμονή και μιλούσαν συνέχεια γι΄ αυτήν, μαθαίνοντας τις εξελίξεις, τα τραγούδια και τα χορευτικά από τις φίλες τους στο σχολείο…

Οταν κάποια στιγμή διάβασα το απόσπασμα που ακολουθεί από το εξαιρετικό βιβλίο του Νίκου Σιδέρη, ταρακουνήθηκα κι άλλαξα προσέγγιση. Είχα εξάλλου αντιληφθεί ότι η μέχρι τότε στάση μου  έκανε ακόμα πιο θελκτικό τον απαγορευμένο καρπό. Προχώρησα σε… άρση του εμπάργκο και για ένα διάστημα συμμετείχα, με ενδιαφέρον ομολογουμένως, στην καθημερινή ιεροτελεστία της τηλεοπτικής παρακολούθησης,  μη χάνοντας φυσικά την ευκαιρία να σχολιάζω ανάλαφρα και δεικτικά, με τον τρόπο μου, τη χαμηλή ποιότητα της σειράς. Σιγά σιγά το κορίτσια ξεκόλλησαν και ίσως απομυθοποίησαν τις ηρωίδες τους. Τώρα πια βλέπουν  περιστασιακά τις περιπέτειές τους και ελάχιστα μιλούν γι΄ αυτές. Οσο για μένα, πήρα ένα καλό μάθημα, από τα πολλά που μου επιφυλάσσει η μητρότητα…

Με ξεσηκώνει αυτή η φωτό της topsibelle, flickr

Η απόλυτη προϋπόθεση για να μπορεί ο γονιός να στέκεται κοντά στο παιδί του είναι να μπορεί να το συναντά εκεί που βρίσκεται το παιδί. Ακόμη κι αν ο σκοπός του είναι να το οδηγήσει κάπου αλλού, ο γονιός, σαν καλός οδηγητής, οφείλει να συναντήσει το παιδί του στο σημείο που εκείνο βρίσκεται και να του δείξει το δρόμο προς το επιδιωκόμενο αλλού…

Η ικανότητα να μπορεί ο γονιός να συναντά το παιδί του είναι κάτι πολύ ευρύτερο και βαθύτερο από τη δυνατότητα απλής επικοινωνίας (….). Συναντώ το παιδί μου σημαίνει ότι είμαι σε θέση να μοιραστώ τις ευαισθησίες του, τα συναισθήματά του, τη γλώσσα του και την κουλτούρα του. Δηλαδή ότι μπορώ να μοιραστώ τον κόσμο του.

Ας διευκρινίσουμε ευθύς εξαρχής, ωστόσο, ότι «μοιράζομαι τον κόσμο του παιδιού μου» διόλου δεν σημαίνει «χώνω τη μύτη μου παντού, ανακατεύομαι στις υποθέσεις του, ψάχνω στα πράγματά του κ.τ.ό» – αυτό δεν είναι μοίρασμα, είναι εισβολή και παραβίαση. Γιατί μοίρασμα είναι να φτάσεις στον κόσμο του παιδιού σου από την πόρτα και με την ενήμερη συγκατάθεσή του – ακόμα κι αν η συνάντηση έχει σκοπό τη σύγκρουση μαζί του.

Μοιράζομαι τον κόσμο του παιδιού μου σημαίνει ότι δεν βλέπω υποτιμητικά ή περιφρονητικά τα ενδιαφέροντά του, τις ευχαριστήσεις του, τις αναζητήσεις του, τις αναφορές του, την κουλτούρα του. Αντίθετα, διαβάζω κάποια απο τα περιοδικά και τα βιβλία που διαβάζει, βλέπω κάποιες εκπομπές που παρακολουθεί στην τηλεόραση, ακούω κάτι από τη μουσική που προτιμά, ενημερώνομαι ή και παίζω κάποια από τα games που το συναρπάζουν, πληροφορούμαι για τις μόδες, για τα trends, για τους σταρ και τους ήρωες που κατοικούν στις πληροφορίες που δέχεται και στις συζητήσεις που κάνει…Ακόμη κι αν δεν μου προκαλούν μεγάλη ευχαρίστηση, ωστόσο δείχνω έμπρακτα ότι ενδιαφέρομαι και, όσο μπορώ πιο απροκατάληπτα, φροντίζω να γνωρίσω και να απολαύσω πλευρές της παιδικής και εφηβικής κουλτούρας, που ίσως έχουν και αξία πέρα από το ότι αποτελούν σοβαρά συστατικά του κόσμου του παιδιού μου.

Eργο της αγαπημένης μας Sascalia

• Εγώ που σας μιλώ, σοβαρός γιατρός, και διανοούμενος και καθηγητής, και συγγραφέας, έχω αφιερώσει πολλές ώρες παρακολουθώντας Χελωνονινζάκια και Θάντερκατς και ΑΜΑΝ και Δόγκανο, ακούγοντας Metallica και άλλα συγκροτήματα heavy metal, παρακολουθώντας Rockwave festival, βλέποντας  ταινίες, διαβάζοντας κόμιξ και άλλα πολλά, παίζοντας games στο Playstation και στον υπολογιστή… και πόσα ακόμη. Δεν θεωρώ ούτε μια στιγμή από αυτές ότι ήταν καιρός χαμένος. Ισα ίσα. Γνώρισα τον κόσμο του παιδιού μου, γνώρισα το παιδί μου και με γνώρισε καλύτερα, άκουσα τι μου έλεγε κι εκείνο τι του έλεγα εγώ, ώρες ατελείωτες… Και μάλιστα, κάποια στοιχεία της παιδικής και εφηβικής κουλτούρας του τα εκτίμησα τόσο (όπως τη μουσική των Metallica), που έβαλα ως έξεργο στο βιβλίο μου Και όπως μιλάνε – Εφηβος λόγος ένα απόσπασμα από το τραγούδι των Iron Maiden The Angel nad the Gambler – επειδή το άξιζε!

Το να μοιράζομαι τον κόσμο του παιδιού μου είναι κατ΄ αρχήν μια ευχαρίστηση καθεαυτή. Γιατί το νιώθω να αισθάνεται χαρούμενο για ό,τι το ευχαριστεί, να έχει έμπιστο συνομιλητή για τις αμέτρητες απορίες του, καλόπιστο αντίλογο για ό,τι βρίσκω συζητήσιμο, και τη θεμελιώδη βεβαιότητα ότι ο κόσμος του είναι αποδεκτός, όπως και το ίδιο. Ακόμη, η εξοικείωση με τον κόσμο του μου παρέχει άφθονο υλικό για συζήτηση: Θέματα συζήτησης (σοβαρά ή αστεία, σημαντικά ή απλώς φλυαρία), που κάνουν να μην πλήττουμε μαζί…Αλλά και παρομοιώσεις, και μεταφορές, και παραδείγματα και ιστορίες, που αποτελούν τη βασιλική οδό για την επικοινωνία με το παιδί και για να φτάσουν οι δικές μου σκέψεις στο μυαλό του.

Πηγή: Νίκος Σιδέρης , Τα παιδιά δεν θέλουν ψυχολόγο. Γονείς θέλουν! Εμπιστευτική επιστολή σε γονείς που σκέφτονται, εκδόσεις Μεταίχμιο, 2009.