Γιατί τα παιδιά όταν αρχίσουν να περπατούν, μόλις γυρίσεις την πλάτη σου, τρέχουν κατευθείαν στον νιπτήρα του μπάνιου και βγάζουν κραυγές χαράς και ενθουσιασμού, καθώς πιτσιλούν το νερό γύρω-γύρω; Γελούν χαρούμενα καθώς καταβρέχουν με το νερό το πάτωμα και τους τοίχους, δείχνοντας αποφασισμένα να μουσκέψουν όλο το χαρτί τουαλέτας και να βρέξουν όλο το χώρο πριν τα σταματήσεις! Τα χεράκια και τα ποδαράκια τους τρέμουν από αγαλλίαση, ενώ εσένα σε πιάνει απελπισία. Είσαι δε σίγουρος ότι θα κρυώσουν ή αρρωστήσουν από κάποια άγνωστη εξωτική ασθένεια, αλλά φυσικά αυτό δεν συμβαίνει ποτέ.
Είναι μια καλή υπενθύμιση ότι η ευτυχία των παιδιών μας είναι πιο σημαντική από ένα άψογο σπίτι. Θυμάμαι μια μέρα που μόλις είχα τρίψει το πάτωμα της κουζίνας, όταν η κόρη μου ήρθε τρέχοντας με τα λασπωμένα της παπούτσια και είπε: «Μαμά, μαμά έλα να δεις το γατάκι! « Αφησα τη σφουγγαρίστρα και πήγα να δω το γατάκι. Το παιδί με κοιτούσε με μάτια που έλαμπαν και χαμογελούσαν κι εμένα δεν μ΄ένοιαζε πια το λασπωμένο πάτωμα.
Παρ΄όλο που προτιμώ το σπίτι μου πραγματικά καθαρό, με τα χρόνια ανακάλυψα ότι κάποια ακαταστασία δεν έχει και τόση σημασία. Το θέμα είναι με ποιον τρόπο θα την αντιμετωπίσεις. Για παράδειγμα, το δωμάτιο της κόρης μου ήταν πάντα τόσο ακατάστατο , που καμιά φορά το έλεγα «χοιροστάσιο». Πάνω στην απόγνωσή μου, έβγαλα έναν κανόνα που έλεγε πως αν διατηρούσε ένα μονοπάτι ανοιχτό μέχρι το κρεβάτι της και έκλεινε την πόρτα, μπορούσε να αφήνει το δωμάτιό της όπως θέλει.
Το διακοσμητικό της στυλ το ονομάσαμε «δημιουργική ανακατωσούρα», αλλά ακόμα και με την πόρτα κλειστή, η ακαταστασία στο δωμάτιό της συνέχιζε να μ΄ενοχλεί. Ετσι άρχισα να λέω: «Θα το εκτιμούσα πολύ αν σκεφτόσουν να καθαρίσεις το δωμάτιό σου» ή «περιμένω να δω τη μέρα που θα καθαρίσεις το δωμάτιό σου». Εκανα υπομονή και πράγματι ήρθε η στιγμή αυτή και το καθάρισε. Τώρα όποιος έρχεται σπίτι μας βλέπει ότι η κόρη μου έχει το πιο τακτοποιημένο δωμάτιο.
Το «δίδαγμα» της ιστορίας είναι το εξής: το να είσαι ακατάστατος όταν είσαι παιδί δεν είναι απαραίτητα μια μόνιμη διαταραχή. Αξιοποίησε την ενεργητικότητά σου για να φτιάξεις ένα σπιτικό γεμάτο ζωντάνια. Ενα σπίτι που είναι ζεστό και δείχνει πως κατοικείται είναι ένα χαρούμενο μέρος που φιλοξενεί δραστήριες οικογένειες. Οι φίλοι δεν θα νιώσουν άβολα όταν έρχονται απρόσμενα για επίσκεψη, αν ξέρουν ότι δεν σε απασχολεί το πόσο ακατάστατο φαίνεται το σπίτι σου. Μπορείς να δεις την ακαταστασία από την καλή της πλευρά, αν σκεφτείς ότι κάποια μέρα τα παιδιά θα φύγουν και θα έχεις όλο το σπίτι δικό σου. Και τότε ίσως να αναστενάζεις με νοσταλγία όταν θα θυμάσαι τις βρεγμένες πετσέτες στο πάτωμα του μπάνιου.
Πηγές:1. Judy Ford, Wonderful ways to love a child (Conari press, 1995). Στα ελληνικά,Υπέροχοι τρόποι να αγαπήσεις ένα παιδί, σε μετάφραση Ηλέκτρας Ιακωβίδη, εκδόσεις Δυναμική της επιτυχίας. 2. http://www.judyford.com/. Oι υπέροχες φωτό είναι από τη γεμάτη έμπνευση σελίδα http://www.facebook.com/RumiQuotes
Newagemama.com 
Αυτός είναι ένας από τους λόγους μόνιμης διαφωνίας με τον σύζυγο μου! Αυτός θέλει τακτοποιημένο σπίτι, χωρίς παιχνίδια μέσα στη μέση, ενώ εγώ είμαι της άποψης ότι δεν έγινε και τίποτα αν υπάρχουν μερικά παιχνίδια και στο σαλόνι. Σε τελική παιδιά μεγαλώνουμε όχι φαντάρους…Το σπίτι είναι διώροφο και το παιδικό δωμάτιο στον επάνω όροφο, που σημαίνει ότι δεν μπορούμε να περνάμε όλη μέρα επάνω, κάποιες ώρες βρισκόμαστε κάτω, και δε μπορώ αυτές τις ώρες να απαγορέψω το παιχνίδι. Φυσικά και με ενοχλεί η ακαταστασία, ειδικά μερικές φορές, αλλά πραγματικά πιστεύω ότι σε λίγα χρόνια θα μου λείψει απίστευτα όλο αυτό.
Φυσικά ενοείται πως υπενθυμίζουμε ότι μαζεύουμε τα παιχνίδια μας πριν πάμε για ύπνο…δεν πιάνει πάντα, αλλά νομίζω ότι σιγά-σιγά θα γίνει βίωμα…
Mια χαρά σε βρίσκω μανούλα!
καλή η δημιουργική ακαταστασία, δε λέω… αλλά σε κάποια σπίτια μένει κουσούρι και αφού τα παιδιά «μεγαλώσουν»! (μαθαίνουμε να ζούμε και μ’ αυτό…)
το δικό μου σπίτι είναι μάλλον θύμα αυτής της ωραίας κατάστασης που λέμε δημιουργικό χάος (lol), αλλά όσοι μας επισκέπτονται έχουν να λένε πόσο ζεστό και φιλόξενο είναι, οπότε…
…οπότε όλα καλά! Μ΄αρέσει κι εμένα το δημιουργικό χάος!
Το σπίτι μας είναι από τα ακατάστατα σπίτια λόγω της μικρής. Η αλήθεια είναι όμως ότι μόνο παιχνίδια έχει πεταμένα από εδώ και απο εκεί οπότε όσοι έρχονται στο σπίτι μας θεωρούν πολύ ωραία την ακαταστασία αυτή και όπως μας λένε κάποια στιγμή όταν θα μεγαλώσει η μικρή θα την αναζητάμε!
Εμάς εκτός από τα «κανονικά» παιχνίδια, βρίσκονται γύρω τριγύρω και διάφορα άλλα πράγματα που χρησιμεύουν ως ντεκόρ για παιχνίδια: σεντόνια, πετσέτες, φουλάρια, κατσαρολικά (αληθινά), μαξιλάρια, τραπεζομάντηλα κοκ. Η αλήθεια είναι ότι μπορείς, βλέποντάς τα διασκορπισμένα, να απελπιστείς άμεσα!
Τώρα που είμαι πια γιαγιά…η «πείρα» μου έδειξε πως αυτό που πάνω απ’ όλα έχει σημασία η τάξη μέσα στο κεφάλι μας!!!
Όταν τα τρία μου παιδιά ζούσαν μαζί μας, τους είχα βάλει μέσα στο μπάνιο ένα μεγάλο καλάθι για να βάζουν τα βρώμικα τους…από την ακαταστασία τους δεν μπορούσα ν’ ανοίξω τις πόρτες των δωματίων τους.. κάθε 15 μέρες τους ακουμπούσα κάπου τα καθαρά σεντόνια τους και τα καθαρά τους ρούχα…είχα εγκαταλείψει το σιδέρωμα, απλά τα δίπλωνα όμορφα όμορφα…
Τώρα έχουν και τα τρία δικά τους σπιτικά και συντρόφους και τα σπίτια τους λάμπουν!!!
Μανούλες: Μην απελπίζεστε, αφήστε τε τα ήσυχα (όσο μπορείτε)!!!
Παναγιώτα μου και πάλι έγραψες!!!
Ευχαριστώ μαγισσούλα! Η αλήθεια είναι ότι προσπαθώ να αντιμετωπίσω τη δημιουργική ανακατωσούρα με μαμαδίστικη στωϊκότητα και χιούμορ. Δεν τα καταφέρνω πάντα!
Καλό μήνα αγαπητή newagemama!
Καμιά φορά πελαγώνει και η γυναίκα μου με τις κόρες μου και τα παιχνίδια τους και την καθησυχάζω λέγοντάς της ότι και να τα μαζέψεις , σε χρόνο μηδέν θα επιστρέψουν πάλι στην «¨δημιουργική ανακατωσούρα» όπως λές.
Αυτή είναι η φυσική της μορφή, η πραγματική της υπόσταση, όπως πρέπει να είναι το σπίτι.
Το σπίτι είναι όλος ο κόσμος των παιδιών, η κοινωνία και μαζί με τις υποχρεώσεις τους πρέπει και να παίζουν , ίσως περισσότερο απ όσο νομίζουμε γιατί το έχουν ανάγκη. Δεν πρέπει να τους το στερούμε σε καμία περίπτωση.
Άλλωστε τί πιο όμορφο από ένα δωμάτιο (στην δικιά μας περίπτωση το σαλόνι γιατί κάθονται μαζί με την μαμά που είναι εννιαίο σαλόνι-τραπεζαρία-κουζίνα) που είναι γεμάτο με πολύχρωμα παιδικά παιχνίδια.Εικόνα που σε ξεκουράζει όταν γυρίζεις από την δουλειά σου (είμαι σίγουρος η γυναίκα μου έχει διαφορετική άποψη).
Την λύση μας την έχουμε βρεί εμείς: ένα πολύ μεγάλο κουτί με ροδάκια με τα παιχνίδια τους μέσα. Ξέρουν θα παίξουν και κάποια απο αυτά μόλις τελειώσουν θα τα βάλουν μέσα (είναι ακόμα μικρές για να μπουν στην διαδικασία να καταλάβουν ότι όλα πρέπει να μπουν μέσα-ίσως δεν έχουν την υπομονή ακόμα).
Μα πάνω απ όλα αγαπητές μαμάδες:
Εκτελείτε την σημαντικότερη δουλεία και την πιο ιερή!Μεγαλώνετε τα παιδιά μας όσο εμείς λείπουμε απ το σπίτι.Αυτό σημαίνει ότι ακατάστατο παιδικό δωμάτιο με παιχνίδια έχει δουλειά! Και στα παιδιά δουλειά είναι το παιχνίδι και η δημιουργία!
Καλώς τον! Χαίρομαι που επέστρεψες δυναμικά στην μπλογκόσφαιρα!
Ωραία η λύση του κουτιού με τα ροδάκια. Κάτι αντίστοιχο έχουμε και εμείς μόνο που το θέμα μου εμένα είναι η χρήση όλων των επίπλων, αντικειμένων, ρούχων κλπ για τους σκοπούς του παιχνιδιού. Εκεί είναι που δυσκολεύομαι. Σίγουρα όμως αυτό που μετράει πάνω απ΄όλα είναι το χαμόγελο στα παιδικά προσωπάκια και η αγαλλίαση στις καρδούλες τους!