Το νιώθω συχνά μέσα μου να κλαψουρίζει ανικανοποίητο. Να θέλει κάτι άλλο να κάνει απ΄ αυτό που ο ενήλικας εαυτός μου κάνει. Να βαριέται, να κλωτσάει: «Πότε θα ‘ρθει η σειρά μου, εγώ πότε θα παίξω;» Κι εγώ, μ΄ένα αμήχανο χαμόγελο δήθεν κατανόησης, του κλείνω το στόμα και συνεχίζω να κάνω ό,τι κάνω. Κι όταν πέφτω επιτέλους για ύπνο ονειρεύομαι το μικρό μου το παιδί με μια κίτρινη φουστίτσα να τρέχει στην αυλή του σπιτιού του στο Βελβεντό και να χάνεται μέσα στις λεβάντες και στις τριανταφυλλιές….
Το μικρό μου παιδί
σοβαρή αταξία έκανε πάλι.
Στο πεζούλι του σύμπαντος σκαρφάλωσε,
σκούντησε με το χέρι του
το κρεμασμένο
στον τοίχο τ’ ουρανού
κόκκινο πιάτο,
κι έχυσε όλο το φως επάνω του.
Ο Θεός απόρησε
που είδε τον ήλιο
ντυμένο ρούχα παιδικά
να κατεβαίνει τρέχοντας
της φαντασίας μου τη σκάλα
και να ’ρχεται σε μένα.
Κι εγώ κάθομαι τώρα
και μαλώνω αυστηρά
το μικρό μου παιδί
ενώ κλέβω κρυφά
τον χυμένο επάνω του ήλιο.
Κική Δημουλά (Ερήμην, 1958)
Newagemama.com 
[Το μικρό μου παιδί
σοβαρή αταξία έκανε πάλι.
Στο πεζούλι του σύμπαντος σκαρφάλωσε,
σκούντησε με το χέρι του
το κρεμασμένο
στον τοίχο τ’ ουρανού
κόκκινο πιάτο,
κι έχυσε όλο το φως επάνω του.]
Αχ και είναι όμορφα έτσι! Μεινε εκει λουσμένη στο φως !
Eυχαριστώ Λιακαδίτσα! Πώς να καταφέρω να μείνω όσο γίνεται περισσότερο σ΄αυτό το φως;
Τι όμορφο ποίημα!!! Πόσο το κρύβουμε το μικρό μας το παιδί…πόσο το σιωπούμε….πόσο το ξεχνάμε….πόσο το σκοτώνουμε!!! Πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή μας αν δεν υπήρχαν αυτά τα «πόσο»; Παναγιώτα…με έστειλες με αυτή την ανάρτηση! Με έκανες να δακρύσω για το δικό μου μικρό παιδί, και να νιώσω τύψεις που το παραμελώ…Σε ευχαριστώ που μου το θύμησες…Καλή σου μέρα!
Χρύσα, κι εγώ συγκινήθηκα μ΄ αυτή την ανάρτηση (έριξα κι ένα κλαματάκι εδώ που τα λέμε…)! Νιώθω πως το παιδί που κάποτε υπήρξαμε είναι μέσα μας ζωντανό και κάνει ό,τι μπορεί να τραβήξει την προσοχή μας…
Χωρίς λόγια…
Oταν μιλάνε οι καρδιές, τα λόγια είναι περιττά!
Είναι πολύ ελπιδοφόρο να αισθάνεστε αυτό το παιδί ακόμα μέσα σας γιατί συνήθως το ξεχνάμε (όλοι μας) και το χάνουμε, πάντα υπάρχει και μας περιμένει να το ακούσουμε, ευχαριστώ που το ξαναθυμήσατε και σε μένα.
To αισθάνομαι είναι αλήθεια, μα συνήθως δεν ξέρω τι να κάνω για να το ευχαριστήσω. Μου φαίνεται πως ζητά πράγματα που δεν γίνονται τόσο απλά…
Φοβερή και η φωτογραφία!Για να είμαι ειλικρινής, εγώ κάπως έτσι φαντάζομαι τον παράδεισο…