Aφιερώνω αυτήν την περυσινή αγαπημένη ανάρτηση στις φίλες και φίλους του μπλογκ,  που όλο θέλουν να ξεκινήσουν τρέξιμο, περπάτημα, γυμναστήριο  κι όλο το αναβάλλουν.

«Κάθε γυναίκα μέσα από το κινούμενο και ζωντανό σώμα της μπορεί να βρει τη δύναμη να συντονιστεί με την ευτυχία της» – Τερέζ Μπερτερά

 Mετά από πολλά χρόνια αδράνειας, ανακάλυψα ξανά την ομορφιά της άσκησης. Γύρισα στη γυμναστική και, μετά από ένα διάστημα αμφιθυμίας, άρχισα να απολαμβάνω τη φυσική δραστηριότητα. Ο παλιός μου εαυτός, που είχε συνηθίσει αποκλειστικά τη δουλειά γραφείου και την επανάληψη μόνο συγκεκριμένων κινήσεων, αντιστάθηκε σθεναρά στην αλλαγή με κούραση, δυσκαμψία, πονάκια κάθε είδους και  γκρίνια για έλλειψη χρόνου, διάθεσης, κουράγιου.

Τίποτα απ΄ όλα αυτά δεν έχει σημασία όταν κάποιος είναι έτοιμος να ξεπεράσει παλιές συμπεριφορές. Από ένα σημείο και μετά έχουμε την αποκλειστική ευθύνη για την κατάσταση του σώματός μας. Η όποια επιλογή είναι δική μας. Ετσι κι εγώ έκανα την επιλογή της κίνησης.

Με βοήθησε σ΄αυτό πολύ η αδελφή μου όταν, σε ανύποπτο χρόνο, μου είπε πως αληθινά όμορφο είναι ένα σώμα που δεν έχει «ξεχάσει» τη φυσική του  κίνηση, κι ας μην έχει το «ιδανικό» βάρος ή τις «τέλειες» αναλογίες. Όταν το σώμα διατηρεί τη φυσική ροή της κίνησης κουβαλάει με κέφι κάποια παραπανίσια κιλά και πάλλεται με ζωντάνια και ομορφιά.

Νιώθω πως μέσα από την κίνηση το σώμα ξυπνάει, γίνεται πιο διαθέσιμο σε μένα την ίδια. Σαν να αποκτώ πρόσβαση στα κομμάτια του εαυτού μου που «ζουν» σε διάφορα μέρη του: στην καρδιά, στο θώρακα, στους δικεφάλους, στον αυχένα…Σαν να συντονίζομαι με την κρυμμένη ευφυϊα σε κάθε μυ, ανασύροντας μνήμες σωματικής πληρότητας από την παιδική ηλικία που η διαρκής κίνηση ήταν απλώς αυτονόητη και φυσική.

Τι συμβαίνει όταν, μέσα από την άσκηση, ενεργοποιείται η  επαφή με τα ξεχασμένα μας κομμάτια;  Όταν ξεκολλάμε από τη στασιμότητα και επιστρέφουμε σταδιακά, με το δικό μας ρυθμό, στον αυθορμητισμό της φυσικής δραστηριότητας; Αρχίζουμε σιγά σιγά να συντονιζόμαστε με τις αληθινές ανάγκες του σώματος, μαθαίνουμε να το σεβόμαστε και να το λαμβάνουμε υπόψη σαν ζωτικό, αναντικατάστατο κομμάτι της ύπαρξής μας.

Από τη Marilia Brandao, flickr

Με τη ρυθμική, τακτική κίνηση το σώμα βρίσκει την τρίτη του διάσταση, μεταμορφώνεται από μια απλή πρόσοψη – όπως αυτές των κινηματογραφικών πλατώ – σε ένα πραγματικά κατοικημένο σπίτι και, ίσως,  ένα σπίτι για δύο. Κερδίζοντας σταδιακά σε ρώμη και ευλυγισία, το σώμα – και κατ΄ επέκταση ο εαυτός μας – νιώθει πιο σταθερός, δυνατός και πρόθυμος να επιτρέψει σε κάποιον άλλο να τον ανακαλύψει μέσα από την ποικιλία των εκφράσεων, των συγκινήσεων και των επιθυμιών. Το σπίτι όχι μόνο πια κατοικείται, γίνεται αληθινά φιλόξενο. Ανοίγει τις πόρτες του στην οικειότητα και μπορεί να βιώσει  την ίδια του τη γνησιότητα και την απλή, ομαλή, απρόκλητη επικοινωνία.

Ο σπουδαίος    Brian Swimme στο βιβλίο του The Universe is a green dragon περιέγραψε πολύ παραστατικά τη δυναμική της κίνησης: «Στην πραγματικότητα ασκούμαι σημαίνει δρω. Όταν ασκείσαι, δραστηριοποιείς τις προγονικές σου αναμνήσεις. Το σώμα σου θυμάται ότι ζούσε κάποτε στα δέντρα και στα δάση. Για να αναπτύξεις τις νοητικές, συναισθηματικές και πνευματικές σου ικανότητες είναι ανάγκη να τρέξεις, να σκαρφαλώσεις, να συρθείς στη γη.  Η άσκηση δεν είναι απλώς ένα μέσο για απώλεια βάρους και λιποδιάλυση. Μέσα από την κίνηση ο εαυτός μας θυμάται το παρελθόν του για να μπορέσει να αγκαλιάσει όλες τις αλληλένδετες δυνάμεις της ύπαρξής του, της σκέψης και των συλλογισμών του».

 Γι΄ αυτό λοιπόν, μην περιμένεις να τελειώσεις όλες σου τις δουλειές για να γυμναστείς με όποιον τρόπο σε ευχαριστεί! Δημιούργησε χρόνο αφήνοντας στην άκρη τις υποχρεώσεις, που έτσι κι αλλιώς, δεν σταματούν ποτέ. Η μαγεία της κίνησης και της ζωντάνιας σε περιμένει!

Πηγές:1. Brian Swimme, The Universe is a green dragon, (Bear & Company, 1984),  2. Tερέζ Μπερτερά   To σώμα έχει τη δική του λογική, από τις εκδόσεις Θυμάρι σε μετάφραση Μ. Εκκλησιάδου.