Παρακολούθησα πριν από λίγες μέρες την Κική Δημουλά στην εκπομπή «Στα άκρα» και συνειδητοποίησα πόσο διψασμένη ήμουν ν΄ακούσω να μου μιλά μια τέτοια φωνή… Ενιωσα πόσο ύπουλα η καθημερινότητα μπορεί να επισκιάσει τους ψιθύρους της εσωτερικής μας φωνής, σκεπάζοντάς τους με κραυγές και αλαλαγμούς πανικού για θέματα που, στην πραγματική τους διάσταση, είναι ασήμαντα μπροστά στην απλότητα και στην ένταση της ανάγκης μας γι΄ αγάπη και αποδοχή.
Σαν να μου φαίνεται πως όλα γύρω μας (και μέσα μας) γίνονται γι΄αυτήν ακριβώς την αγάπη και την αποδοχή, αλλά συχνά με λάθος τρόπο… Πέρα από τους αριθμούς, τα νούμερα, τα ποσοστά και τα κάθε είδους μνημόνια και ρυθμίσεις, το βράδυ στο προσκεφάλι του ο καθένας από μας έρχεται αντιμέτωπος με το παιδί μέσα του, που – σε πείσμα της καταπίεσης και της δήθεν ενηλικίωσης – παραμένει ζωντανό και κλαίει, τσιρίζει βουβά ή φωναχτά, πονάει και δεν θέλει ποτέ, μα ποτέ να μεγαλώσει. Και ζητά απεγνωσμένα να το πιάσουμε από το χεράκι και να το αγκαλιάσουμε σφιχτά.
Εργο της Mollie Kellogg
Ύπνε που παίρνεις τα παιδιά
έλα πάρε και μένα
βέβαια παιδί δεν είμαι
άλλο ζήτημα τώρα
αν όλο ζητώ,
όλο θέλω
όλο ρωτώ το ακατανόητο
γιατί
γιατί δεν είναι θάλασσα η ξηρά
γιατί δεν είναι τρυφερή η ξηρασία
γιατί όταν προσθέτω
λίγο πιο έντονο κόκκινο στο κόκκινο
το κέρδος μου ξεβάφει
σαν παιδί τσιρίζω
το θέλω το θέλω
είναι δικό μου
αλλά παιδί δεν είμαι
άλλο ζήτημα τώρα
αν τη νύχτα κλαίω
και σα να είμαι παιδί που
ακόμα δε μιλά
δεν ξέρω να αρθρώσω αν πονάω
ή αν απορώ
ναι, παιδί δεν είμαι
άλλο θέμα αν
όταν μου φωνάζουν
μη εκεί, μη, κάνει τζιζ
εγώ όλο εκεί βάζω το χεράκι μου
είμαι περίεργη να καεί το χεράκι μου
κι επειδή αυτό το αναφαίρετα
δικό μου λάθος
ποτέ του δεν θα μεγαλώσει
γι’ αυτό λέω χεράκι μου αντί χέρι.
Κική Δημουλά, Ακατάλληλο για παιδιά, Μεταφερθήκαμε παραπλεύρως, Β΄ έκδοση, εκδόσεις Ικαρος
Δείτε εδώ μια ομιλία της Δημουλά προς τους νέους (στο τέλος του κειμένου) που τους καλεί να μην σπαταλούν την ανεπανάληπτη νεότητά τους.
Newagemama.com 
Μα πόσο δίκιο έχεις και εσύ και η Δημουλά!
Η Δημουλά έχει δίκιο, εγώ απλώς σχολιάζω…
Η ανάγκη γι’ αποδοχή και αγάπη είναι, κατά τη γνώμη μου, ανάγκη ζωτικής σημασίας ανεξαρτήτως ηλικίας.
Κική Δημουλά… απλά υπέροχη !
Συμφωνούμε απολύτως! Ταυτόχρονα αιχμηρή και τρυφερή, ακαταμάχητος ο συνδυασμός!
πόσο παιδιά είμαστε τελικά και το ξεχνάμε και το παίζουμε ενήλικες όπως μικρές φορούσαμε τα παπούτσια της μαμάς για να ψηλώσουμε!!!
…τότε φορούσαμε τα παπούτσια της μαμάς για να φαινόμαστε μεγαλύτερες, τώρα νοσταλγούμε την ανεμελιά των παιδικών χρόνων που έχουμε χάσει για πάντα…
Θα πω κάτι φαινομενικά , άσχετο :
Σαν ήμουνα μικρή , δεν μου άρεζε καθόλου να … κοιμάμαι . Σχεδόν με το ζόρι με έβαζε η μάνα μου να κοιμηθώ και κάθε βράδυ , κι αφού με έπειθε , μου τραγούδαγε :
Ύπνε που παίρνεις τα παιδιά
έλα πάρε και τούτο ,
μικρό , μικρό σου τό’δωσα
μεγάλο φέρε μου το …
– Καλά ρε μαμά … πόσα χρόνια θα κοιμάμαι (ώσπου να μεγαλώσω) ?.ρωτούσα έντρομη
– Λίγες μόνο ώρες
– Και θά’χω μεγαλώσει μέσα σε λίγες ώρες ?
– Ο ύπνος τρέφει τα παιδιά ,
κι ο ήλιος τα μοσχάρια
κι εμένα το παιδάκι μου
το τρέφουνε τα χάδια
– Ε, τότε ας μην κοιμηθώ κι ας με … χαϊδεύεις ως το πρωί …
.
.
Συγκινήθηκα …
Καθόλου άσχετο, απεναντίας απολύτως σχετικό μ΄αυτό εδώ το μπλογκ! Ησουν, είσαι και θα είσαι ένα ανήσυχο κορίτσι, που προτιμάει τη δράση από τον ύπνο! Πολύ όμορφη ανάμνηση από τη γλυκιά σου μανούλα, που τόσο συγκινητικά μας γνώρισες μέσα από το ψηφιακό σου σπίτι…