Εχεις προσέξει ότι τα μικρά παιδιά τρελαίνονται να βγάζουν τα παπούτσια και τις κάλτσες τους με την πρώτη ευκαιρία; Kάποιος λόγος θα υπάρχει. Βγάλε λοιπόν κι εσύ τα παπούτσια και τις κάλτσες σου και στριφογύρισε τα δάχτυλά σου. Περπάτα στην άμμο, περπάτα στο γρασίδι, νιώσε το έδαφος κάτω από τα πόδια σου.
- Αν διαπιστώνεις ότι φέρνεις συχνά δουλειά στο σπίτι από το γραφείο
- αν φοβάσαι ότι παραμελείς τους ανθρώπους που αγαπάς,
- αν επιμένεις να τελειώσεις πρώτα όλες τις δουλειές και μετά να χαλαρώσεις,
- αν νιώθεις ότι οι υποχρεώσεις σού στερούν τη χαρά της ζωής,
- αν έχεις την τάση να ανησυχείς και να πελαγώνεις από τις ευθύνες
- αν πιέζεσαι υπερβολικά…
Τότε, μια «ξυπόλητη περιπέτεια» ίσως να σε ωφελήσει! Αναρωτήσου: «Μήπως πάντοτε δίνω προτεραιότητα στις δουλειές αντί να διαθέτω χρόνο για τα παιδιά μου;» Αντί να δουλεύεις τόσο πολύ, γιατί να μη βγάλεις τα παπούτσια σου, να βάψεις τα νύχια σου κόκκινα και κάνεις ένα μασάζ στα πόδια σου;
H Kέλι άρχιζε να βγάζει τα παπούτσια και τα ρούχα όταν ήταν εννέα μηνών. Η μητέρα της μου είπε: «Αρνείται να φορέσει οτιδήποτε δεν είναι απαλό ή τη στενεύει». Αυτό μου φαίνεται απόλυτα λογικό. Αν τα ρούχα σου είναι άνετα θα νιώθεις καλύτερα, θα σκέφτεσαι κάπως λιγότερο και θα κινείσαι πολύ περισσότερο. Χωρίς τα παπούτσια σου ο κόσμος θα σου φανεί διαφορετικός.
Ο Σαμ και η Μάργκαρετ βάζουν τα παιδιά τους να βγάζουν τα παπούτσια τους μέσα στο σπίτι. «Ετσι δε χρειάζεται να ανησυχώ και να φωνάζω για τις λάσπες στο πάτωμα και στο χαλί». O Σαμ συμφωνεί: «Το σπίτι είναι πολύ πιο ήσυχο, όταν τα παιδιά τρεχοβολούν χωρίς παπούτσια». Μάλιστα, τους άρεσε τόσο πολύ αυτή η ιδέα, που άρχισαν να ζητούν από τους επισκέπτες κάθε ηλικίας να κάνουν το ίδιο. Αυτή η τακτική μπορεί να γίνει συνήθεια και να κάνει τους καλεσμένους, μόλις δουν ένα ζευγάρι παπούτσια δίπλα στην πόρτα, να βγάλουν αμέσως και τα δικά τους.
Το να είσαι καλός με τα πόδια σου θα σε χαλαρώσει και θα σε κάνει να είσαι καλύτερος και με τα παιδιά σου. Στο κάτω-κάτω αυτά τα πόδια είναι τα μόνα που έχεις. Βγάλε τα στενά σου παπούτσια, κούνα τα δάχτυλα και πάρε μια ανάσα. Αφησε τα πόδια σου να σου θυμίσουν ότι τα παιδιά σου χρειάζονται το χρόνο και σένα, πιο χαλαρό και πιο άνετο!
Πηγές:1. Judy Ford, Wonderful ways to love a child (Conari press, 1995). Στα ελληνικά,Υπέροχοι τρόποι να αγαπήσεις ένα παιδί, σε μετάφραση Ηλέκτρας Ιακωβίδη, εκδόσεις Δυναμική της επιτυχίας. 2. http://www.judyford.com/
Newagemama.com 
Με πολλή αγάπη…
http://www.barefooters.org/
Το χειμώνα ζορίζομαι λίγο, δε σου κρύβω με τη ξυπολισιά της, αλλά την ώρα που της φωνάζω «θα κρυώσεις!», μέσα μου τη καταλαβαίνω τόσο πολύ!
…και πώς γίνεται να μην κρυώνουν ποτέ, μου λες;
Ο μικρός μου έχει την τάση να βγάζει τα παπούτσια του σχεδόν παντού! Ακόμη και σε εστιατόριο θέλει να τα βγάλει και να ανεβάσει τα πόδια στην καρέκλα. Ευτυχώς δεν βγάζει και τις κάλτσες!
Δεν τον εμποδίζω συνήθως, (παρόλο που κάποιες φορές έρχομαι σε δύσκολη θέση), από ένστικτο ίσως.
Στο σπίτι μας το χειμώνα λόγω ανοιχτόχρωμων χαλιών, αλλά κυρίως λόγω που ο κανακάρης μου κυλιέται μονίμως κάτω, τα τελευταία χρόνια βγάζουμε όλοι τα παπούτσια μας και ζητάμε και από τους επισκέπτες να κάνουν το ίδιο (προσφέρουμε παντόφλες ή σοσονάκια σε όποιον επιθυμεί). Έχουμε ποικίλες αντιδράσεις, ανάλογα με τον άνθρωπο, που έχουν αρκετό ενδιαφέρον και νομίζω λένε πολλά σχετικά με αυτά που περιγράφεις.
Υ.Γ. Πάλι παραμέλησα τα Φτερουγίσματα Παναγιώτα! Πες καμιά κουβέντα απ’αυτές που ξέρεις εσύ μπας και με «ξυπνήσεις»!
Α, Φλώρα, όλα κι όλα. Το ψηφιακό σου παιδάκι («Φτερουγίσματα») θέλει κι αυτό τάϊσμα, κανάκεμα, φροντίδα γενικώς! Μην περιμένεις την έμπνευση να έρθει ουρανοκατέβατη αν εσύ δεν καθήσεις μπροστά στη λευκή οθόνη με την πρόθεση να γράψεις. Αντε λοιπόν, περιμένουμε!
Πολύ ωραίο!
Βγάζεις τα παπούτσια σου και αισθάνεσαι το έδαφος κάτω από τα πόδια σου. Γειώνεσαι! Έμαθα την αξία του κυρίως μέσα από τη yoga. Είναι εκπληκτική αίσθηση δύναμης και απελευθέρωσης. Αποκτάς επίγνωση για το τι σημαίνει να πατάς με τα ποδαράκια σου κάτω στο πάτωμα, ή το έδαφος. Προσωπικά, προτιμώ την αίσθηση με τις κάλτσες από την απόλυτη ξυπολυσιά. Τα παπούτσια είναι αυτά που με βαραίνουν. Οι κάλτσες κρατούν τα ποδαράκια μου καθαρά και πιο ζεστά – απαραίτητοι παράγοντες για να παραμένω ήρεμη.
Και τη μικρή μου συνήθως την κυνηγάω να βάλει τις κάλτσες της. Τις περισσότερες φορές βγάζει μόνο τη μία. Κι εγώ τη βλέπω και κρυώνω. Και νομίζω ότι κρυώνει, ή θα κρυώσει.
Είναι κι αυτό που λες όμως Παναγιώτα. Πώς γίνεται να μην κρυώνουν ποτέ, μου λες?
Μάλλον δεν σε πιάνει το κρύο όταν νιώθεις χαρά και ευεξία! Ετσι τα μικρά μας είναι απρόσβλητα, μέσω της απελευθέρωσης που νιώθουν από την ξυπολησιά!
Κι εγώ προτιμώ την αίσθηση με τις κάλτσες, γιατί – εκτός από καθαριότητα- τη θέλω τη ζεστούλα μου!
Λατρεύω να κυκλοφορώ ξυπόλυτη και βγάζω τα παπούτσια, μόλις μπω στην ασφάλεια του σπιτιού μου,αλλά στη δουλειά φοβάμαι τα σχόλια και κάτι που ξέχασες ,τα αγκάθια ,κυριολεκτικά και μεταφορικά.Για τα παιδιά συγχωρούνται πολλά ,μα εγώ έχω τη δυστυχία να είμαι μεγάλη.!