«… και τι δεν κάνατε για να με θάψετε,
όμως ξεχάσατε πως ήμουν σπόρος»- Ντίνος Χριστιανόπουλος

Για μένα η ποίηση είναι  ένα καταφύγιο,  ένα απαλό και φιλικό μέρος όπου μπορώ να ακουμπήσω τις έννοιες μου και να βρω παρηγοριά. Εκεί που αφήνω τους συλλογισμούς του νου στην άκρη κι επιτρέπω στο συναίσθημα να εκφραστεί μέσα από τους μαγικούς συνδυασμούς λέξεων που μόνο ένας ποιητής μπορεί να υφάνει.

"Με τρελλαίνεις" από τον Ben Heine, flickr

Προτιμάω λοιπόν τα ποιήματα που μου χαϊδεύουν την ψυχή, μου ξυπνούν τη νοσταλγία και μου γλυκαίνουν τον πόνο, ακόμα κι αν ξύνουν τις πληγές. Μια τραχιά φωνή σαν του Ντίνου Χριστιανόπουλου δεν με παρηγορεί, με πάει αλλού. Μου ξυπνάει την πλευρά του εαυτού μου που θέλει να σαρκάσει, να ειρωνευτεί, να ταπεινωθεί και, ίσως, να ταπεινώσει. Ο αντισυμβατικός δημιουργός της Θεσσαλονίκης  με τον οξύ  προσωπικό τόνο μού υπενθυμίζει – δίνοντάς μου μια γερή σπρωξιά  –   πως η ποίηση είναι κάτι πολύ παραπάνω από παρηγοριά: είναι πνευματική ανάταση, είναι γκρέμισμα της βολικού μικρού μας κόσμου, είναι  ξεγύμνωμα της υποκρισίας που τη λουζόμαστε αλλά κάνουμε πως δεν υπάρχει, είναι η λεβεντιά τού να υποστηρίξεις την εκφραστικότητα και την αυτοδιάθεσή σου  στέρεα και με συνέπεια, μέσα από την ίδια σου τη ζωή.

Αυτές τις σκέψεις θέλω να μοιραστώ μαζί σας, με αφορμή την άρνηση του κρατικού βραβείου λογοτεχνίας και του χρηματικού ποσού που το συνοδεύει από τον Χριστιανόπουλο. Δεν έχω κάτι άλλο να πω παρά μόνο πως είχα αληθινά ανάγκη να ακούσω αυτή την ανυπότακτη φωνή να ορθώνεται. Κάτι μέσα μου ένιωσε μια άγρια χαρά.

Υποκλίνομαι στη λεβεντιά του δημιουργού που έχει τη δύναμη να είναι αυτός που είναι χωρίς να επιδιώκει να είναι αρεστός. Υποκλίνομαι στη δύναμη του έργου του που μου δίνει γροθιά στο στομάχι και με σπρώχνει να μεταμορφώσω τον συμβατικό μου μικρόκοσμο σε  κάτι που θα είναι, για μένα και μόνο για μένα, γνήσιο κι αληθινό.

Απόγευμα

Ήταν ωραίο εκείνο το απόγευμα με την ατέλειωτη
συζήτηση στο πεζοδρόμιο.
Τα πουλιά κελαηδούσαν, οι άνθρωποι πέρναγαν,
τ’ αυτοκίνητα τρέχανε.
Στο απέναντι παράθυρο το ράδιο έπαιζε ρεμπέτικα
και το κορίτσι του διπλανού μας τραγούδαγε το ντέρτι του.
Φυλλορροούσε η ακακία κι ευώδιαζε το γιασεμί
και μες στην Τάπια τα παιδιά παίζαν κρυφτούλι
και τα κορίτσια γύρναγαν σχοινί –
παίζαν στην Τάπια και δεν ξέραν από θάνατο,
παίζαν στην Τάπια και δεν ξέραν από τύψη,
κι εγώ τους αγάπησα πολύ τους ανθρώπους εκείνο το
απόγευμα,
δεν ξέρω γιατί, πολύ τους αγάπησα, σαν ένας μελλοθάνατος.

(από τη συλλογή: Ο Αλλήθωρος)

"Δώσε μου χρώματα!" από τον Ben Heine, flickr

Εκείνοι που μας παίδεψαν

Εκείνοι που μας παίδεψαν βαραίνουν μέσα μας πιο πολύ,
όμως η δική σου τρυφερότητα πόσο καιρό ακόμα θα βαστάξει;
Ό,τι μας γλύκανε, το ξέπλυνε ο χρόνος κι η συναλλαγή,
εκείνοι που μας χαμογέλασαν βουλιάξαν σε βαθιά πηγάδια
και μείναν μόνο κείνοι που μας πλήγωσαν,
εκείνοι που αρνήθηκαν να τους υποταχτούμε.
Εκείνοι που μας παίδεψαν βαραίνουν πιο πολύ…

(από τη συλλογή Ανυπεράσπιστος Καημός)

Τι να τα κάνω τα τραγούδια σας

Τι να τα κάνω τα τραγούδια σας
ποτέ δε λένε την αλήθεια
ο κόσμος υποφέρει και πονά
και ΄σεις τα ίδια παραμύθια

Τι να τα κάνω τα τραγούδια σας
είναι πολύ ζαχαρωμένα
ταιριάζουν για σοκολατόπαιδα
μα δεν ταιριάζουνε για μένα.

Δείτε εδώ την πολύ ενδιαφέρουσα  εκπομπή «Στα Ακρα» με την Βίκυ Φλέσσα για τον Ντίνο Χριστιανόπουλο: πρώτο μέρος (κλικ εδώ) και δεύτερο μέρος (κλικ εδώ)

Διαβάστε εδώ μια ανατρεπτική συνέντευξη του ποιητή και εδώ μερικά από τα ποιήματά του. Ακόμη κλικ εδώ  για να ακούσετε το κείμενό του «Εναντίον» στο οποίο – ήδη από το 1979 – εξηγεί τη στάση ζωής του και το πώς βλέπει τη θέση του ποιητή μέσα στον κόσμο.