Από μικρό παιδί είχα ένα πάθος με τις λέξεις. Θυμάμαι στη δευτέρα Δημοτικού μού είχαν πάρει ένα τετράδιο με σκληρό μωβ εξώφυλλο που πολύ με είχε ενθουσιάσει. Το ονόμασα λοιπόν «τετράδιο λέξεων» και μέσα σ΄αυτό κατέγραφα τις λέξεις που μου έκαναν εντύπωση: θυμάμαι χαρακτηριστικά πως καταχώρισα με χτυποκάρδι τις λέξεις «απερισκεψία», «επιστημονικότητα» , «εμβάθυνση» (!) και άλλες τέτοιες εξωτικές, που μάλλον δεν ήξερα καν τι σημαίνουν αλλά μου φαίνονταν πολύ σπουδαίες και αξιόλογες, οπότε θα έπρεπε να υπάρχουν  στη συλλογή μου.

Σαν να βλέπω τον εαυτό μου σ΄ αυτήν την ηλικια. Φωτογραφία της Alexandratx, flickr

Tέλος πάντων – έχω διάθεση να φλυαρήσω σήμερα –  μέσα απ΄ αυτό το χόμπι, καλλιέργησα τη συνήθεια να διαβάζω ό,τι υπήρχε στον οπτικό μου ορίζοντα, προκειμένου να βρίσκω ωραίες και συναρπαστικές λέξεις για τη συλλογή μου. Κι επειδή ό,τι μάθεις από μικρός σε ακολουθεί για μια ζωή, φυσικά το ίδιο κάνω, με τον τρόπο μου, και τώρα κι ας έχω δυστυχώς χάσει προ πολλού το μωβ μου τετραδιάκι. Καταβροχδίζω βιβλία, περιοδικά, εφημερίδες, αναρτήσεις σε ιστολόγια, πινακίδες, διαφημιστικά φυλλάδια, σημειώματα, οτιδήποτε περιλαμβάνει τις αγαπημένες μου λέξεις.

"Διαμάντια" από τον Stephan Klassen, flickr

Κι έτσι, από τη μια βομβαρδίζω το νου μου με μπόλικη άχρηστη πληροφορία, την οποία έχω εξασκηθεί να διαγράφω αμέσως από το νοητικό σκληρό μου δίσκο, από την άλλη «ψαρεύω»  θησαυρούς ακόμα και στα πιο θολά νερά. Ενα τέτοιο  ακατέργαστο διαμαντάκι εντόπισα ανήμερα των Φώτων, με θέα τη λίμνη Πλαστήρα, σε μια τοπική εφημερίδα της Καρδίτσας. Τα ήσυχα νερά της λίμνης  απλώνονταν μπροστά μου γαλήνια και  γαλανά, αλλά εμένα το εξασκημένο μάτι μου σκανάριζε με ταχύτητα το περιεχόμενο της εφημερίδας που βρέθηκε ξεχασμένη στο τραπέζι μας, μέχρι που σε μια γωνίτσα εντόπισε το ποίημα «Αυτό είναι η ζωή’ του Δημήτρη Θ. Αδαμόπουλου, το οποίο μίλησε κατευθείαν στην καρδιά μου, προσθέτοντας μια πινελιά στωϊκότητας, ανθρωπιάς και χαμόγελου στο υπέροχο φυσικό τοπίο:

To γαλήνιο τοπίο της Λίμνης Πλαστήρα. Φωτογραφία του a4ex, flickr

Σαν τι θαρρείς πως είναι η ζωή και λες
«εγώ θα την κερδίσω»!
Μα ποιο είναι το κέρδος να μας πεις
μήτε που ξέρεις
Αν ήξερες θα το΄βρισκες
χωρίς θυσίες…
Ενα χαμόγελο και ένα χάδι είν΄ η ζωή.
Η πρωϊνή καλημέρα του γείτονα
είναι η ζωή.
Το γκάστρωμα της γυναίκας
και το παιδί που θα γεννηθεί,
αυτό είναι η ζωή.
Το πρώτο του χαμόγελο,
η πρώτη του λεξούλα,
το πρώτο του δοντάκι.
Να αυτό,
σαν τι άλλο θαρρείς πως είναι η ζωή
και ψάχνεις απεγνωσμένα
ξοδεύοντας την ίδια τη ζωή,
για τη ζωή.
Το τσούγκρισμα δυο ποτηριών
με χέρια που δεν τρέμουνε
και που ο ήχος που αφήνουν τα ποτήρια
δεν δημιουργείται για να κρύψει
υστεροβουλίες.
Ενας περίπατος χέρι χέρι
με το αγαπημένο σου πρόσωπο,
το ηλιοβασίλεμα, ναι το ηλιοβασίλεμα,
γιατί χωρίς αυτό
πώς θα περιμέναμε να δούμε
μια καινούργια ανατολή.
Το χάδι της μάνας είναι ζωή.
Το γύρισμα του γιου από το στρατό,
από το πανεπιστήμιο,
το γύρισμα του γιου από το χωράφι
είναι ζωή.
Το μεγάλωμα των βυζιών της κόρης σου
που γίνεται γυναίκα.
Καμάρωσέ την,
δικό σου έργο είναι.
Τι άλλο θέλεις,
τι άλλο νομίζεις πως είναι η ζωή
και όλο ψάχνεις απεγνωσμένα.
Το χάδι της γυναίκας σου,
όταν το βράδυ πλαγιάζουν τα παιδιά
κάτω από το φρεσκοπλυμένο
και πεντακάθαρο σεντόνι,
δεν κοστολογείται.
Δεν πουλιέται,
άρα δεν αγοράζεται.
Μόνο καταχτιέται,
μόνο κερδίζεται.

Τόσο απλή είναι η ζωή.
Κι εσύ πελαγοδρομείς
και τη χάνεις,
αντικαθιστώντας τα όμορφα χαμόγελά της
με αναστεναγμούς.
Κοιτάζεις έναν απέραντο και όμορφο κάμπο
κι αντί να τρέξεις να τον χαρείς,
εσύ σκέφτεσαι πώς να τον κατακτήσεις,
πώς να τον κάνεις δικό σου.
Αφού και μόνο ο κήπος του σπιτιού σου
σε φτάνει! Αφού στο τέλος
μήτε κι αυτόν θα πάρεις
και το ξέρεις.
Το ξέρεις πως σου ανήκει γη
ίση με το ανάστημά σου,
και μάλιστα για λίγο.
Τόσο όσο το χώμα αυτής της γης,
που εσύ ήθελες να κατακτήσεις,
θα σε αφομοιώσει.

Πηγή: εφημερίδα της Καρδίτσας «Νέος Αγών», 6-1-2011.