Mε τον άγιο Βαλεντίνο δεν τα πήγαινα ποτέ καλά. Μ΄ενοχλούσε το ότι ντε και καλά τη μέρα αυτή θα πρέπει να πλέω σε πελάγη ευτυχίας, να αγοράσω τούρτα σε σχήμα καρδιάς και να σχεδιάσω ρομαντικό δείπνο για να τιμήσω τον αγαπημένο μου. Καλά είναι όλα αυτά, αν τα νιώθεις, έχω όμως έναν πιο όμορφο τρόπο: τον λόγο τον ποιητικό, αυτόν που ανάγλυφα μιλά στην ψυχή για το ατόφιο συναίσθημα, που σαρώνει τις εσωτερικές άμυνες και μας αφήνει ευάλωτους και εκτεθειμένους:
Πολύ πριν σε συναντήσω, εγώ σε περίμενα.
Πάντοτε σε περίμενα.
Σαν ήμουνα παιδί και μ’ έβλεπε λυπημένο η μητέρα,
έσκυβε και με ρωτούσε, «Τι έχεις αγόρι;»
Εγώ δεν μίλαγα, μονάχα έβλεπα πίσω απ’ τον ώμο της
έναν κόσμο άδειο από ‘σένα.
Κι όταν έπαιρνα το παιδικό κοντύλι,
ήταν για να μάθω να σου γράφω τραγούδια,
όταν κοίταγα στο τζάμι τη βροχή,
ήταν που αργούσες ακόμα,
κι όταν χτύπαγε η πόρτα μου και άνοιγα,
δεν ήταν κανείς, κάπου όμως μες στον κόσμο
ήταν η καρδιά σου που χτυπούσε.
Έτσι έζησα πάντοτε.
Κι όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά
-Θυμάσαι;-
Μου άπλωσες τα χέρια τόσο τρυφερά
σαν να με γνώριζες χρόνια.
Μα και βέβαια με γνώριζες.
Γιατί πολύ πριν μπεις μες στη ζωή μου
είχες ζήσει μες στα όνειρά μου Αγαπημένη μου!
Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή!
Tάσος Λειβαδίτης, Από τη συλλογή Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας (1953)
Κι ένα ποίημα αφιερωμένο με πολύ αγάπη στους φίλους που βιώνουν τη μοναξιά και την απουσία του έρωτα από τη ζωή τους:
Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας
κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά,
έναν ώμο ν’ ακουμπάτε την πίκρα σας,
ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας,
κοκκινίσατε άραγε για την τόση ευτυχία σας,
έστω και μια φορά;
Είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή
για τους απεγνωσμένους;
Nτίνος Χριστιανόπουλος, από τη συλλογή Ανυπεράσπιστος καημός (1960)
Διαβάστε εδώ μερικά από τα διαμάντια της ελληνικής ερωτικής ποίησης (Ελύτης, Σεφέρης, Καβάφης, Πολυδούρη, Λουντέμης, Κορνάρος, Μυρτιώτισσα, Εμπειρίκος, Καρυωτάκης).
Επίσης κλικ εδώ μπορείτε να γνωρίσετε το ιστολόγιο με ποίηση του Τάσου Λειβαδίτη και ένα πολύ όμορφο αφιέρωμα της Γ. Αργυροπούλου στα ερωτικά έργα του ποιητή.
Αυτή την Δευτέρα ειδικά, όλα τα ‘χαμε ο Άγιος Βαλεντίνος μας έλειπε….Θυμάμαι μια φορά είχαμε πρήξει το μπαμπά μου για την γιορτή αυτή. Εκείνος κορόιδευε αλλά τελικά υπέκυψε και πήγε στο ανθοπωλείο να πάρει λουλούδια στη μαμά. Ήρθε σπίτι μ’ ένα πράγμα σαν καλάμι ψηλό, πράσσινο μ’ ένα μωβ λουλουδάκι στην άκρη. Δεν ξέρω πως του το πούλησε αυτό το πράγμα ο ανθοπώλης. Το ‘δωσε στη μαμά μου και της είπε: »έλα Κλειώ….για…την αγάπη»!! Μου φάνηκε πολύ τρυφερό αν και ο μπαμπάς της έφερνε λουλούδια σχεδόν κάθε Κυριακή και σίγουρα στην γιορτή και τα γεννέθλιά της. Άλλες εποχές..
Πολύ όμορφη ανάμνηση. Ο ανθοπώλης ξεπούλησε το καλάμι, αλλά ο μπαμπάς την έκανε την ωραία του χειρονομία. Γιατί όμως να τα θεωρούμε κάτι τέτοια «άλλες εποχές;». Ενα λουλουδάκι ή ένα ποιηματάκι «για την αγάπη» είναι πάντα ευπρόσδεκτα ακόμα και σε εποχές απανωτών μνημονίων!