«Η ευτυχία απάνω στη γης είναι κομμένη στο μπόι του ανθρώπου. Δεν είναι σπάνιο πουλί να το κυνηγούμε πότε στον ουρανό, πότε στο μυαλό μας. Η ευτυχία είναι ένα κατοικίδιο πουλί στην αυλή μας» – Νίκος Καζαντζάκης

Διαβάζοντας το παρακάτω απόσπασμα  αναλογίστηκα πόσο πολύτιμες και καθοριστικές είναι για τη ζωή κάθε παιδιού οι «μικρές» κι «ασήμαντες» στιγμές της καθημερινότητας μαζί με τη μάνα και τον πατέρα, αυτές που περνούν χαλαρά κι αβίαστα χωρίς «σκοπό» και «στόχο». Είναι οι στιγμές που σημαδεύουν την προσωπική μας αιωνιότητα, που μας επιτρέπουν να συνυπάρχουμε και να ξεδιπλωθούμε, να αγαπήσουμε και ν΄αγαπηθούμε, έτσι απλά γι΄αυτό που είμαστε… Σας καλώ να απολαύσετε το υπέροχο αυτό κείμενο και να αφεθείτε κι εσείς στη μαγεία των στιγμών, που περιγράφει από την παιδική του ηλικία ο μεγάλος  δημιουργός:

"Mάνα και γιός" από τον shutterbuggs, flickr

Οι ώρες που περνούσα με τη μητέρα μου ήταν γεμάτες μυστήριο΄ καθόμασταν ο ένας αντίκρα στον άλλο, εκείνη σε καρέκλα πλάι στο παράθυρο, εγώ στο σκαμνάκι μου, κι ένιωθα, μέσα στη σιωπή, το στήθος μου να γεμίζει και να χορταίνει, σαν να ΄ταν ο αγέρας ανάμεσά μας γάλα και βύζαινα.

Από πάνω μας ήταν η γαζία, κι όταν ήταν ανθισμένη, η αυλή μοσχομύριζε. Αγαπούσα πολύ τα ευωδάτα κίτρινα λουλούδια της, τα’ βαζε η μητέρα μου στις κασέλες και τα σώρουχά μας, όλη μου η παιδική ηλικία μύριζε γαζία.

Μιλούσαμε, πολλές ήσυχες κουβέντες, πότε η μητέρα μού δηγόταν για τον πατέρα της, για το χωριό που γεννήθηκε, και πότε εγώ της στορούσα τους βίους των αγίων που είχα διαβάσει, και ξόμπλιαζα τη ζωή τους με τη φαντασία μου΄ δε μ΄ έφταναν τα μαρτύριά τους, έβαζα κι από δικού μου, ωσότου έπαιρναν τη μητέρα μου τα κλάματα, τη λυπόμουν, κάθιζα στα γόνατά της, της χάϊδευα τα μαλλιά και την παρηγορούσα:
-Μπήκαν στον Παράδεισο, μητέρα, μη στεναχωριέσαι, σεριανίζουν κάτω από ανθισμένα δέντρα, κουβεντιάζουν με τους αγγέλους και ξέχασαν τα βάσανά τους. Και κάθε Κυριακή βάζουν χρυσά ρούχα, κόκκινα κασκέτα με φούντες και πάνε να κάνουν βίζιτα στο Θεό.
Κι η μητέρα σφούγγιζε τα δάκρυά της, με κοίταζε σα να μου έλεγε: «Αλήθεια λες;» και χαμογελούσε.

Και το καναρίνι, μέσα  από το κλουβί του, μας άκουγε, σήκωνε το λαιμό και κελαηδούσε μεθυσμένο, ευχαριστημένο, σα να ΄χε κατέβει από τον Παράδεισο, σα να΄χε αφήσει μια στιγμή τους αγίους κι ήρθε στη γης να καλοκαρδίσει τους ανθρώπους.

Η μητέρα μου, η γαζία, το καναρίνι, έχουν σμίξει αχώριστα, αθάνατα μέσα στο μυαλό μου΄ δεν μπορώ πια να μυρίσω γαζία, ν΄ακούσω καναρίνι, χωρίς ν΄ανέβει από το μνήμα της – από το σπλάχνο μου – η μητέρα μου και να σμίξει με τη μυρωδιά τούτη και με το κελάηδημα του καναρινιού.

Πηγή: Νίκος Καζαντζάκης, Αναφορά στον Γκρέκο, εκδόσεις  Ελ. Καζαντζάκη.

Διαβάστε εδώ  μια συνέντευξη που έδωσε ο Καζαντζάκης το 1957 και στην οποία μιλά για την ευτυχία που βιώνει μέσα από την αποδοχή και την πνευματικότητα, και δείτε οπωσδήποτε εδώ ένα σπάνιο βίντεο (με ελληνικούς υπότιτλους)  από συνέντευξή του στη γαλλική τηλεόραση στις 22 Μαίου 1957, λίγους μήνες πριν πεθάνει.

–