Εχω την τύχη το σπίτι μου να βρίσκεται ανάμεσα σε δυο Δημοτικά σχολεία. Ακούω το κουδούνι που χτυπάει για μάθημα και διάλειμμα και τις φωνές των παιδιών που ξεχύνονται στην αυλή για παιχνίδι, σαν βουερό μελίσσι. Κι έτσι όμορφα, η γειτονιά μας έχει μια γερή δόση κίνησης και ενέργειας, που χάνεται απότομα όταν τα σχολεία κλείνουν για διακοπές. Σήμερα που ξανάνοιξαν, ο ήσυχος δρόμος μας ζωντάνεψε γλυκά, βρήκε το γνώριμο σφρίγος του, απέκτησε ξανά ενέργεια και διάθεση, γέμισε φωνές και τρεχαλητά. Κι έτσι θυμήθηκα το νοσταλγικό υπέροχο τραγούδι της Αρλέτας, που το αφιερώνω στους γονείς όπως εγώ, που σήμερα ξαναπήγαν τα μικρά τους στα σχολειά, κάνοντας ίσως μέσα τους τον υπολογισμό πόσες μέρες υπολείπονται για να ολοκληρωθεί κι αυτή η σχολική χρονιά…
Τα μικρά παιδιά
που κρατούνε στο χέρι τους
σαν το μύλο το χάρτινο
τις ελπίδες μας.
Τα μικρά παιδιά
που μπερδεύουν τα λόγια τους
που μιλούν με νοήματα
στα παιχνίδια τους.
Μες σε κήπους και χώματα
με λουλούδια ή λάσπη
έναν κόσμο ζουν τα μικρά
τον πιο όμορφο…
Ένα φύλλο ή μια μέλισσα
ένα τόπι, μια βέργα
γίνουνται αυτοκίνητα, χαρά
κόσμος, ζωή.
Δυο κουτιά σπίρτα γίνηκαν
ο σταθμός και τα τρένα
που μπορούνε να φτάσουνε
ως την άκρη της γης.
Τα μικρά παιδιά
που κρατούνε στο χέρι τους
σαν το μύλο το χάρτινο
τις ελπίδες μας.
Δες ακόμη: Οταν νόμιζες ότι δεν σε κοιτούσα
Newagemama.com 
Υπέροχο. 🙂
Μερσί συννεφούλα, κι εσύ συνεχίζεις δυναμικά!
όντως είναι φοβερό να είναι το σπίτι σου κοντά σε σχολείο. Κι εγώ μένω απέναντι από νηπιαγωγείο και δημοτικό και είναι φανταστικά.
πολλά φιλιά
Α, έχουμε κι άλλα κοινά βλέπω! Εμένα μ΄αρέσει πολύ, εξυπηρετεί και την καθημερινότητα της οικογένειας γιατί τα σχολειά είναι δίπλα και δεν τρέχουμε με την ψυχή στο στόμα κάθε πρωί. Οι μόνοι που γκρινιάζουν για τη «φασαρία» είναι οι μοναχικοί ηλικιωμένοι γείτονες, που έχουν ξεχάσει πια πώς είναι να έχεις μικρά παιδιά γύρω-τριγύρω.
Οντως ειναι φοβερο να ειναι το σπιτι σου απεναντι απο δυοο σχολεια, οταν εχεις κι εσυ μικρα παιδια… Οταν ομως τα δικα σου εχουν μεγαλωσει κι εχουν σχεδον ανοιξει τα φτερα τους και εχουν πεταξει μακρυα απο το σπιτι το βρισκεις φοβερο απο αλλη αποψη …
Αχ Λιακαδίτσα η «άδεια φωλιά» πονάει…Εχεις δίκιο, υπάρχει κι αυτή η πτυχή που εμείς οι μικρομάνες ακόμα δεν έχουμε βιώσει ακόμα. Κάθε φάση της ζωής των παιδιών μάς επιφυλλάσσει και καινούργια μαθήματα.