Τον πεθερό μου δεν είχα την τύχη να τον γνωρίσω ζωντανό. Τον είδα για πρώτη φορά τη μέρα της κηδείας του, που ήταν  – κατά τραγική ειρωνεία – η αφορμή για να βρεθώ για πρώτη φορά στο πατρικό του καλού μου στη Λάρισα. Ωστόσο, στα χρόνια που ακολούθησαν, ένιωθα παραδόξως ότι τον γνώρισα  καλά μέσα από τις διηγήσεις και τις αναμνήσεις που μετέφερε γι΄αυτόν η οικογένειά του και – κυρίως – μέσα από τα ανεξίτηλα ίχνη που αφήνει στην ψυχή του παιδιού η πατρική σκιά:  όλ΄ αυτά που έγιναν ή δεν έγιναν ανάμεσα στον πατέρα και το γιο, έντονα ή ανεπαίσθητα, αναγνωρίσιμα διά γυμνού οφθαλμού ή μη,  στιγμιότυπα και αναμνήσεις που σαν λάμψεις πλαισιώνουν ακόμα τα σημερινά βιώματα, αφήνοντας τη γεύση και το χρώμα των παιδικών χρόνων:

Τρία ποιήματα του Κωνσταντίνου
για τον πατέρα του

Ενα από τα καλοκαίρια

Δίχτυα γεμάτα ψάρια
φορτωθήκαμε στους ώμους
για ξεψάρωμα στη σκηνή.
Μαζεύτηκε κόσμος· χάζευαν.
Ο ένας τηγάνιζε,
ο άλλος έτρωγε.
Ημασταν οι δυο μας, δεν ξέρω γιατί
στις εκβολές του Πηνειού
με τη μπλάβα ψαρεύαμε.
Μου λείπουν
οι όμορφες στιγμές μας.

Επισκέπτης στο πατρικό

Ηρθα επισκέπτης
στο σπίτι σου πατέρα μου,
Ανάσταση να κάνω.
Σε είδα γυμνό καθώς ξεντυνόσουν
κι ετοιμαζόσουν να κάνεις μπάνιο.
Ησουν παππούς,
σκυφτός και με ρυτίδες.
Του δυνατού και ρωμαλέου πατέρα
γκρεμίστηκε η εικόνα
κι εγώ – καθρέφτης έγινες-
δεν ήμουν πια παιδί.

Από μια καλή μας μέρα

Αυτήν η μέρα
ήταν καλή για τον πατέρα μου.
Είδε έναν φίλο του παλιό
και οι αναμνήσεις τον συγκίνησαν.
Του ‘ δωσαν παραγγελία
και μια γερή προκαταβολή.
Γελούσε και τραγουδούσε.
Αυτήν η μέρα
είναι καλή για μένα.
Θυμάμαι τον πατέρα μου
ικανοποιημένο.

(Eπειδή με ρωτάτε, ο Κωνσταντίνος δεν είναι φυσικά “κατ’ επάγγελμα” ποιητής αλλά αργυροχόος, και μπορείτε να δείτε εδώ τα ασημένια χειροποίητα κοσμήματα που κατασκευάζει και εδώ τη σελίδα Silver Jewellery +  στο facebook)