«Το σπίτι σου είναι εκεί απ΄όπου ξεκινάς»- Τόμας Ελιοτ, Τέσσερα κουαρτέτα
Το νιώθω μέσα μου να στριφογυρνά αναστατωμένο και ανυπόμονο. Κάθε τέτοια εποχή γίνεται ασυμμάζευτο και δεν μπορώ να το κουμαντάρω με τα «συνήθη μέσα» (αυτοπειθαρχία, σοβαρότητα, «πρέπει να», …). Με ξυπνάει τις νύχτες φωνάζοντας στα όνειρά μου, σπρώχνοντάς με να φύγω και να γυρίσω πίσω στα γνώριμα λημέρια του στο Βελβεντό, στους κήπους με τις τριανταφυλλιές, στη σκιά των Πιερίων, στην αγκαλιά της λίμνης, στον γλυκό, μεθυστικό αέρα της γειτονιάς και της αυλής μου. Κάθε καλοκαίρι αναδύεται ορμητική κι ατίθαση η μορφή του παιδιού που κάποτε υπήρξα και που στο δρόμο ξέχασα, κάλυψα, πλήγωσα, αναγνώρισα και ξαναξέχασα….Κι αυτό εκεί, αναδύθηκε ξανά μέσα στη ραστώνη του καλοκαιριού, μόλις διάβασα στο αγαπημένο ιστολόγιο myorama το κείμενο που ακολουθεί:
Ονειρεύτηκα …
Πως είχα ένα παιδί … Ακόμα και μέσα στο όνειρο καταλάβαινα πως αυτό το παιδί ήμουν εγώ … Μα αυτό με αναστάτωνε και το ΄βαζα στα πόδια… Ομως εκείνο τρύπωνε συνέχεια στην αγκαλιά μου και τραβούσε τα ρούχα μου… Ζητούσε την προσοχή μου και τα χάδια μου …
Και τότε πέρασε από το μυαλό μου η σκέψη πως αν το αγκάλιαζα…, αν το αγκάλιαζα, αν είχα την τόλμη να το αγκαλιάσω και να το φιλήσω… τότε ….θα άλλαζαν όλα. Το πήρα αγκαλιά, αλλά σκέφτηκα «όχι, όχι δεν μπορώ», … αλλά μετά αγκάλιασα και φίλησα αυτό το μικρό παιδάκι που χρόνια τώρα κρύβεται μέσα μου… Αυτό το μικρό παιδάκι που κάνει σκανταλιές, που τρέχει, γελάει, κλαίει, απαιτεί, χαλάει, ενθουσιάζεται, ρωτάει, ποτέ δεν τα παρατάει… Εχει όλα τα κλειδιά μου. Πολλές φορές ξυπνάει τις νύχτες και θέλει παγωτό …αυτό το μικρό παιδάκι που έχει φλόγα στην ψυχή, που πάντα πιστεύει πως μπορεί, που πάντα ονειρεύεται και ονειροπολεί…που γεμίζει χαρά γέλιο και αγάπη την ψυχή μου, πάθος τρυφερότητα και παιχνίδι τη ζωή μου…και όταν κοιτάω μέσα από τα μάτια του βλέπω ένον κόσμο ολόκληρο και ολοκληρωμένο … Οταν τολμώ να κοιτάξω με τα μάτια του βλέπω παντού θαύματα.
Πηγή: http://myorama.wordpress.com, ευχαριστούμε πολύ!
Ειδες το παιδί ποτε δεν πεθαίνει μέσα μας. Λίγο κοιμάται και μόλις το σκουντήσει κάποιος ξυπνάει.
περισσότερες σκουντιές χρειαζόμαστε όλοι μας.
Εχεις δίκιο σοκακτσού! Οχι σκουντιές, σπρωξιές χρειαζόμαστε!