Κάθε φορά που διαβάζω το ποίημα «Το σπάνιο δώρο» της Κικής Δημουλά, νιώθω να με αγγίζει ταυτόχρονα η τρυφερότητα και η οξύτητα της γραφής της. Σαν κάποιος να μ΄ αγκαλιάζει και να με χαστουκίζει την ίδια στιγμή. Αν και εδώ δεν συμφωνώ μαζί της γιατί πιστεύω στη συναισθηματική γενναιοδωρία, υποκύπτω στον πειρασμό και το αναρτώ, αφιερώνοντάς το σε όλους εμάς που, αν και λαχταράμε – όπως τα μωρά παιδιά – την αποδοχή και την αγκαλιά, το παραδεχόμαστε με δυσκολία και με ακόμα μεγαλύτερη δυσκολία το ζητάμε και το προσφέρουμε.
Εργο της ζωγράφου Ελένης Χατζηπουλίδου
Kαινούργιες θεωρίες.
Tα μωρά δεν πρέπει να τ’ αφήνετε να κλαίνε.
Aμέσως να τα παίρνετε αγκαλιά. Aλλιώς
υπόκειται σε πρόωρη ανάπτυξη
το αίσθημα εγκατάλειψης ενηλικιώνεται
αφύσικα το παιδικό τους τραύμα
βγάζει δόντια μαλλιά νύχια γαμψά μαχαίρια.
Για τους μεγάλους, ούτως ειπείν τους γέροντες
–ό,τι δεν είναι άνοιξη είναι γερόντιο πια–
ισχύουν πάντα οι παμπάλαιες απόψεις.
Ποτέ αγκαλιά. Aφήστε τους να σκάσουνε στο κλάμα
μέχρι να τους κοπεί η ανάσα
δυναμώνουν έτσι τα αποσιωπητικά τους.
Aς κλαίνε οι μεγάλοι. Δεν έχει αγκαλιά.
Γεμίστε μοναχά το μπιμπερό τους
με άγλυκην υπόσχεση –δεν κάνει να παχαίνουν
οι στερήσεις– πως θά ‘ρθει μία και καλή
να τους επικοιμήσει λιπόσαρκα
η αγκαλιά της μάνας τους.
Bάλτε κοντά τους το μηχάνημα εκείνο
που καταγράφει τους θορύβους του μωρού
ώστε ν’ ακούτε από μακριά
αν είναι ρυθμικά μοναχική η αναπνοή τους.
Ποτέ μη γελαστείτε να τους πάρετε αγκαλιά.
Tυλίγονται άγρια
γύρω απ’ τον σπάνιο λαιμό αυτού του δώρου,
θα σας πνίξουν.
Tίποτα. Όταν σας ζητάνε αγκαλιά
μολών λαβέ μωρό μου, μολών λαβέ να απαντάτε.
(από τη συλλογή H εφηβεία της λήθης, Στιγμή 1994)
Δείτε εδώ επιστολές «απλών» ανθρώπων προς την Κική Δημουλά, που για μένα αποτυπώνουν υπέροχα τη δύναμη και την επιρροή της ποίησης στην καθημερινότητα.
Newagemama.com 
Υπέροχο ! (το ποίημα) … Υπέροχο . Δεν χορταίνω να το διαβάζω …
Κι εγώ, κι εγώ…!
Αποχωρίστηκα το μωρό μου οταν γεννησα για τρια 24ωρα στη ΜΕΝ και ακομη δεν το εχω ξεπερασει….Απο εκει και περα ειμαστε συνεχως αυτοκολλητοι και κοιμομαστε καθε βραδυ παρεα…Δεν σου κρυβω οτι εχω κουραστει απο τα απειρα ξενυχτια, τους θηλασμους (ειμαστε 10 μηνων) και την ταλαιπωρια, αλλα……δεν συγκρινεται με τιποτα η αγκαλια του μωρου σου,να το βλεπεις να κοιμαται και να προσευχεσαι καθημερινα να το προστατευει ο Μεγαλοδυναμος…Σε ευχαριστουμε για ακομη μια φορα για την αναρτηση..Παρεπιμπτοντως,σε τι διαφωνεις με την Δημουλα δεν το καταλαβα παραπανω…
Ranou, θα το ξεπεράσεις, γιατί το μωρό σου δυναμώνει σωματικά και συναισθηματικά μέρα με τη μέρα χάρη στη δύναμη και την αγάπη που εισπράττει από τη δική σου αγκαλιά!
Σ΄ευχαριστώ θερμά για τα καλά σου λόγια. Η «διαφωνία» μου με τη Δημουλά έγκειται στο εξής: Η ποιήτρια «προτείνει» να προσφέρουμε την αγκαλιά σ΄αυτούς που έχουν το σθένος να το ζητήσουν (γιατί ναι, χρειάζεται σθένος για να φανείς ευάλωτος συναισθηματικά). Εγώ θα έλεγα να την προσφέρουμε έτσι, γενναιόδωρα σ΄αυτούς που υποκρίνονται πως δεν τη θέλουν ή δεν τη χρειάζονται, γιατί αυτοί είναι που την έχουν περισσότερο ανάγκη…
Γεια! Νομίζω πως η κ. Δημουλά εδώ κάθε άλλο παρά να μην αγκαλιάζεις τους μεγάλους λέει. Είναι «ειρωνική», βεβαίως θέλει κι αποζητεί κι η ίδια την αγκαλιά. Διαπιστώνει μάλιστα πόσο επιθυμητό είναι αυτό το δώρο στους μεγάλους που τυλίγονται σαν για να πνίξουν. Αυτό μου βγάζει εμένα τουλάχιστον.
Καλό βράδυ ^^