«Οταν έχεις αμφιβολίες, πες την αλήθεια» – Mαρκ Τουαίν
Κάποια συναισθήματα των γονιών θεωρούνται ακόμα και σήμερα ταμπού και γι΄αυτό δύσκολα μοιράζονται. Κι έτσι, κι αυτά, μέσα στην ένοχη σιωπή, θρέφονται, γιγαντώνονται και μας πνίγουν. Πόσες μάνες παραδέχονται πως ο ερχομός του δεύτερου παιδιού τις γέμισε ενοχή και αμηχανία απέναντι στο πρώτο τους, που έχανε για πάντα το «θρόνο» της αποκλειστικότητας; Πόσοι γονείς συζητούν τους φόβους και το συναισθηματικό μούδιασμα που νιώθουν όταν έρχονται αντιμέτωποι με την πραγματικότητα μιας εγκυμοσύνης, ακόμα κι όταν είναι «προσχεδιασμένη»;
Κι όμως, όλ΄αυτά τα βασανιστικά και ανυπόφορα συναισθήματα όταν έρθουν στο φως, όταν βγουν από τη σιωπή και το πέπλο του ρόλου που μας θέλει «τέλειους γονείς», ξεφουσκώνουν, χάνουν τη δύναμή τους, απομυθοποιούνται και μεταμορφώνονται σε αγνή, ανεπιτήδευτη συνειδητότητα, σε μια απλή αίσθηση του τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος που συνεχίζεις να υπάρχεις και να δημιουργείς μέσα στις αντιξοότητες της ζωής. Κανείς δεν περιγράφει καλύτερα τα αντιφατικά συναισθήματα των γονιών από την αγαπημένη συγγραφέα και ψυχοθεραπεύτρια Ιζαμπέλ Φιλιοζά σ΄αυτό εδώ το απόσπασμα:
Το πρώτο κλάμα της νέας ζωής. Και για τους δυο. Φωτό της Ciseren.
Η Ρένα λάτρευε τη μεγαλύτερη της κόρη. Κατά τη γέννηση του δεύτερου παιδιού της, είχε την εντύπωση ότι αυτό το καινούργιο μωρό, που είχε έλθει πολύ νωρίς, θα τη χώριζε από την κόρη της. Και, άλλωστε, κι εκείνη σιχαινόταν το ότι είχε μικρότερο αδελφό. ‘Ολ’ αυτά είχαν μπερδευτεί στο μυαλό της. Στην αρχή, έλεγε: «Το αγόρι δεν είναι το ίδιο, δυσκολεύομαι περισσότερο», μετά όμως συνειδητοποίησε τι συνέβαινε πραγματικά.
«Οταν μπόρεσα να πω στο μωρό μου των δύο μηνών πόσο δύσκολο μου ήταν να το αγαπήσω σε σχέση με τη μεγαλύτερη αδελφή του, βίωσα την πραγματική απελευθέρωση. Με κατέκλυσε ένα κύμα αγάπης. Για πρώτη φορά, αισθάνθηκα πολύ κοντά του. Μου ήρθαν δάκρυα στα μάτια. Από τότε, όλα είναι καταπληκτικά».
Το να μιλήσουμε για τα συναισθήματά μας, ακόμα και γι΄αυτά που είναι επώδυνα, επανορθώνει τον τραυματισμένο δεσμό. Η σιωπή είναι πιο δραματική από την αντιπάθεια και το μίσος. Το μίσος αποτελεί ένα συνονθύλευμα συναισθημάτων, που διαλύεται μόλις μιλήσουμε γι΄αυτό, επειδή αναγνωρίζουμε και αποδεχόμαστε τους φόβους και τον πόνο που το υποστηρίζουν.
Πηγή αποσπάσματος: Ιζαμπέλ Φιλιοζά, Δεν υπάρχουν τέλειοι γονείς, εκδόσεις Ενάλιος, σε μετάφραση Εφης Μαργέλη
Newagemama.com 
Εξαιρετική ανάρτηση Παναγιώτα μου…το μεγάλωμα του παιδιού θέλει γονείς χωρίς εγώ!
Ο Ν, Πιλάβιος έγραψε ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο, βασισμένο στη προσωπική του εμπειρία, με τίτλο: «Τα ευτυχισμένα παιδιά θέλουν γονείς χωρίς εγώ» , από τις εκδόσεις Καστανιώτη, αν δεν το έχεις διαβάσει, είμαι σίγουρη πως θα το βρεις πολύ ενδιαφέρον!
ΑΦιλιά και καλό υπόλοιπο καλοκαιριού! 🙂
Σοφός ο τίτλος του βιβλίου του νεραϊδοσυντρόφου μαγισσούλα. Θα το προμηθευτώ άμεσα!
Δεν υπάρχουν τέλειοι γονείς … κι εκεί έγκειται η … υπεροχότητα τους …
Ετσι. Η ομορφιά βρίσκεται στην αλήθεια και όχι στην τελειότητα.
H filiozat ειναι απλα υπεροχη! Σου αλλαζει τον τροπο σκεψης, σε ελευθερωνει και σε αφηνει να εκφραστεις ελευθερα με τα παιδια σου λεγοντας τους την αληθεια! Τελικα το the truth will set you free, ειναι τοσο μα τοσο σωστο ε?
Το γνωμικό «η αλήθεια σε απελευθερώνει» είναι γνήσια σοφία. Οσο για το Φιλιοζά – που απ΄όσο θυμάμαι την αναφέρεις κι εσύ συχνά στο μπλογκ σου – πιστεύω πως είναι μια αληθινή θεραπεύτρια γιατί η προσέγγισή της απέναντι σε γονείς και παιδιά είναι γεμάτη αγάπη και ρεαλιστικούς, απλούς «στόχους».
Ουσιαστική ανάρτηση-επισήμανση! Η Filiozat μου έμαθε πάρα πολλά πράγματα για τον απελευθερωτικό χαρακτήρα της διαχείρισης των συναισθημάτων, κρίμα που δεν είμαι μητέρα να τα εφαρμόσω 🙂
Μπορείς να τα εφαρμόσεις έτσι κι αλλιώς. Εξάλλου, είμαστε όλες μητέρες του εαυτού μας!