Οσο τα παιδιά μεγαλώνουν και αντιλαμβάνονται τον κόσμο γύρω τους, τόσο πιο σύνθετες γίνονται και οι ερωτήσεις τους. Σύνθετες και απαιτητικές. Δεν μπορείς να υπεκφύγεις εύκολα, ούτε να αποσπάς την προσοχή. Να που πλησιάζει η ώρα που χρειάζονται απαντήσεις που, ίσως, δεν έχεις δώσει ούτε στον ίδιο σου τον εαυτό:
«Ανθρώπινα συναισθήματα» από τον gregelliott, flickr
Το παιδί μας
είναι δέκα μηνών
κι άρχισε να ψελλίζει
λίγες λέξεις.
Η γυναίκα μου
χαίρεται
και τρέχει να μου πει
πως το παιδί μας
άρχισε να μιλάει!
Κι εγώ στοχάζουμαι
πως κάλλιο
να μη μίλαγε ακόμα,
γιατί δεν είμαστ’ έτοιμοι.
Κι εγώ στοχάζουμαι
πως κάλλιο
να μη μίλαγε ποτέ.
Γιατί,
τι θα του πούμε
σαν μας ρωτήσει για το φόβο
που χτυπάει τη θύρα μας,
για το φόβο
που ανατέλλει
στα παιδικά του μάτια
τι θα του πούμε
για τα ρημαγμένα σπίτια,
για τα καμένα στάχυα
τι θα του πούμε
για τον αντικρινό στρατιώτη
με τα κομμένα πόδια;
Το παιδί μας
είναι δέκα μηνών
κι άρχισε να ψελλίζει
λίγες λέξεις.
Κι εμείς
δεν είμαστ’ έτοιμοι…
Αντώνης Ζαχαρόπουλος, «Το παιδί μας»
Newagemama.com 
εμεις, δεν θα ειμαστε ετοιμοι ποτε.. το παιδι ομως μεγαλωνει και ωριμαζει και κυριως αντιλαμβανεται το τι υπαρχει γυρω του
εξαιρετικο ποστ, και οι στιχοι τα λενε ολα με δυο κουβεντες 🙂
καλησπερα!
Εχεις δίκιο, όταν μιλά η ποίηση, άλλα λόγια δεν χρειάζονται…
υπέροχο και τόσο συγκινητικό…
τελικά ίσως δεν θα είμαστε έτοιμοι ποτέ…δυστυχώς..
καλησπέρα και από εμένα!
Ναι, μάλλον δεν θα νιώθουμε ποτέ έτοιμοι. Εκεί βρίσκονται και τα μαθήματα ζωής, που μας ζητούν – καμιά φορά απαιτώντας – να ακολουθήσουμε τη ροή της ζωής και να ανταποκριθούμε, χωρίς ακόμα να είμαστε έτοιμοι…