«Μα ποιος θα’ρθει να κρατήσει την ορμή μιας μπόρας που πέφτει;«

Ποιο είναι αυτό το συναίσθημα που έχει μέσα του απαισιοδοξία και μελαγχολία, μαζί με αδημονία, τρυφερότητα κι ελπίδα; Λύπη μαζί με προσδοκία;
Κάπως έτσι νιώθω μ΄όλα αυτά που συμβαίνουν στις ζωές μας, μαζί με αμηχανία και αδυναμία να γράψω οτιδήποτε. Βασανίζομαι εδώ και μέρες, γράφω και σβήνω, ψάχνω την επόμενη ανάρτηση του ιστολογίου, αλλά τίποτα δεν βγαίνει με φυσικότητα. Γι΄αυτό, καταφεύγω – για άλλη μια φορά – σ΄έναν μεγάλο μας ποιητή, τον Μανώλη Αναγνωστάκη, που απροσδόκητα έγινε εξαιρετικά επίκαιρος σ΄αυτούς τους αντιφατικούς καιρούς που ζούμε:

Φωτό: James Appleton

Ι
Μες στην κλειστή μοναξιά μου
Έσφιξα τη ζεστή παιδική σου άγνοια
Στην αγνή παρουσία σου καθρέφτισα τη χαμένη ψυχή μου.

Εμείς αγαπήσαμε. Εμείς
Προσευχόμαστε πάντοτε. Εμείς
Μοιραστήκαμε το ψωμί και τον κόπο μας
Κι εγώ μέσα σε σένα και σ’ όλους.

(…)

ΙΙΙ

Δρόμοι παλιοί που αγάπησα και μίσησα ατέλειωτα
Κάτω απ’ τους ίσκιους των σπιτιών να περπατώ
Νύχτες των γυρισμών αναπότρεπτες κι η πόλη νεκρή
Την ασήμαντη παρουσία μου βρίσκω σε κάθε γωνιά

Κάμε να σ’ ανταμώσω, κάποτε, φάσμα χαμένο του πόθου μου
Κι εγώ ξεχασμένος κι ατίθασος να περπατώ κρατώντας
Ακόμα μια σπίθα τρεμόσβηστη στις υγρές μου παλάμες.

(Και προχωρούσα μέσα στη νύχτα χωρίς
Να γνωρίζω κανένανε κι ούτε
Κανένας με γνώριζε.)

ΙV

Κάτω απ’ τα ρούχα μου δε χτυπά πια η παιδική μου καρδιά
Λησμόνησα την αγάπη που ‘ναι μόνο αγάπη
Μερόνυχτα να τριγυρνώ χωρίς να σε βρίσκω μπροστά μου
Ορίζοντα λευκέ της αστραπής και του όνειρου
Ένιωσα το στήθος μου να σπάζει στη φυγή σου

Ψυχή της αγάπης μου αλήτισσα
Λεπίδι του πόθου μου αδυσώπητο
Νικήτρα μονάχη της σκέψης μου.

Από τα «Πέντε μικρά θέματα» από τα Ποιήματα (1941-1956), Αθήνα 1956

Φωτό: Ferdinando Scianna

Κανονικά δεν πρέπει να ‘χουμε παράπονο
Καλή κι εγκάρδια η συντροφιά σας, όλο νιάτα,
Κορίτσια δροσερά – αρτιμελή αγόρια
Γεμάτα πάθος κι έρωτα για τη ζωή και για τη δράση.
Καλά, με νόημα και ζουμί και τα τραγούδια σας
Τόσο, μα τόσο ανθρώπινα, συγκινημένα,
Για τα παιδάκια που πεθαίνουν σ’ άλλην ήπειρο
Για ήρωες που σκοτώθηκαν σ΄ άλλα χρόνια,
Για επαναστάτες Μαύρους, Πράσινους, Κιτρινωπούς,
Για τον καημό του γένει πάσχοντος Ανθρώπου.
Ιδιαιτέρως  σας  τιμά  τούτη  η  συμμετοχή
Στην  προβληματική  και  στους  αγώνες  του  καιρού  μας
Δίνετε  ένα  άμεσο  παρόν  και  δραστικό – κατόπιν  τούτου
Νομίζω  δικαιούστε  με  το  παραπάνω
Δυο  δυο,  τρεις  τρεις,  να  παίξετε,  να  ερωτευθείτε,
Και  να  ξεσκάσετε,  αδελφέ,  μετά  από  τόση  κούραση.
(Μας γέρασαν, προώρως, Γιώργο, το κατάλαβες;)

«Νέοι της Σιδώνος 1970», από τα Ποιήματα 1941-1971, Θεσσαλονίκη 1971

Οσοι αγαπάτε τον ποιητή, αξίζει να δείτε εδώ την ανάρτηση του δικτυακού φίλου Λογομνήμονα, με διαλεγμένους συνδέσμους για το Μανώλη Αναγνωστάκη και το έργο του.