Μια ανάρτηση αφιερωμένη στα παιδιά που ζητούν τη βοήθειά μας στις γωνιές των δρόμων, μπροστά στις στολισμένες βιτρίνες, στην έξοδο των σταθμών του μετρό. Τα θλιμμένα μάτια τους με βουρκώνουν, τα κρύα χεράκια τους με κάνουν να νιώθω ασήμαντα μικρή μέσα στη σαθρή, καταρρέουσα, χριστουγεννιάτικη ψευδαίσθησή μου:
Το παιδί της μεγάλωσε.
Έκλεισε σήμερα τα έξι χρόνια.
Το χτένισε όμορφα.
Δε θα ‘χει πια ανάγκη.
Περνά και το βλέπει.
Στη γωνιά της πλατείας
στέκει σαν άντρας.
Απ’ τα πέντε κουτιά τα σπίρτα
έχει κιόλας
πουλήσει τέσσερα. – Παίζει ο χειμώνας
στα δέκα του δάχτυλα.
Έγινε νύχτα.
Κοιτάζει η μητέρα του δεξιά της, ζερβά της,
απάνω και κάτω. Σκοτάδι:
“Ας μπορούσεν ανάβοντας το παιδί μου ένα σπίρτο
να φωτίσει τον κόσμο”.
Nικηφόρος Βρεττάκος, Ποιήματα 1929-1970, τόμος 2, Διογένης
Newagemama.com 
Κι εδώ ένα απ’ τα παιδικά που έχω γράψει:
«Προσευχή κοριτσιού»
Χριστούλη, χάρισέ μου
ένα αστεράκι
ένα τόσο δα αστεράκι
κι ας μην είναι τόσο λαμπερό
όσο αυτό της Βηθλεέμ.
Ένα τόσο δα αστεράκι
χάρισέ μου
να το σφίξω στην αγκαλιά μου
να το βάλω στην καρδιά μου
να τη χουχουλίζει
και να τη ζεσταίνει
και η λάμψη του
να ακτινοβολεί στο πρόσωπό μου.
Χριστούλη, σε παρακαλώ
μην το ξεχάσεις
δε θέλω μόνο για μένα ένα αστεράκι
θέλω να χαρίσεις σε όλα τα παιδιά
από ‘να αστεράκι
ολόιδιο με το δικό μου
να το βάλουν στην καρδιά τους
να φεγγοβολούν
κι αυτονών τα πρόσωπά τους.
Όλα τα παιδιά, Χριστούλη
να το ‘χουμε για οδηγό
να κάνει την αθώα μας καρδιά
πάντα, μα πάντα να χτυπά
στης αγάπης το ρυθμό.
Πολύ τρυφερό! Θα μπορούσε να το είχε γράψει ένα παιδί…τόσο άμεσο είναι…