Είχα μια αμφιθυμία για το αν θα δημοσίευα ή όχι το κείμενο που ακολουθεί. Μέσα μου δεν είναι απολύτως ξεκάθαρο ποιο είναι το «σωστό». Εχω και μια αντιπάθεια για τις Μπάρμπι, δεν το κρύβω, κι έτσι το είχα αρκετό καιρό στο «Πρόχειρο» αλλά δεν πατούσα το κουμπί «Publish». Φυσικά το θέμα δεν είναι οι Μπάρμπι, αλλά η κάθε λαχτάρα κι επιθυμία του παιδιού, που εσύ σαν γονιός θα προτιμούσες να μην ικανοποιήσεις, γιατί δεν είναι του γούστου σου για οποιοδήποτε λόγο. Για πείτε μου κι εσείς τη γνώμη σας… Τι κάνουμε όταν δεν συμφωνούμε με τις επιλογές των παιδιών μας; Οχι μόνο στη θεωρία αλλά και στην πράξη…
«Δώσε στην κάθε άλλη ανθρώπινη ύπαρξη τα ίδια δικαιώματα που διεκδικείς κι εσύ για τον εαυτό σου» – Ρόμπερτ Ινγκερσολ
Πήγα την οχτάχρονη βαφτισιμιά μου σε ένα μαγαζί με παιχνίδια για να της αγοράσω ένα δώρο για τα γενέθλιά της. Οταν της είπα «διάλεξε ό,τι σου αρέσει» εκείνη έτρεξε στο ράφι με τις κούκλες Μπάρμπι. «Μα έχεις ήδη 32 Μπάρμπι!» της θύμισα. «Εχεις ξανθιά Μπάρμπι, μαύρη Μπάρμπι, μαζορέτα Μπάρμπι, κολυμβήτρια Μπάρμπι, για να μη σου πω για το σπίτι της Μπάρμπι, το σπορ αυτοκίνητο της Μπάρμπι και το γραφείο της Μπάρμπι. Γιατί δεν παίρνεις κάτι διαφορετικό;»
Κράτησε σφιχτά την καινούργια Μπάρμπι και είπε: «Μα εγώ θέλω μια Μπάρμπι». Η πρώτη μου παρότρυνση ήταν να της πω να ξαναβάλει την κούκλα στο ράφι, αλλά μετά συνειδητοποίησα κάτι σημαντικό: Δικά της ήταν τα γενέθλια, όχι δικά μου. Της είχα πει να διαλέξει ό,τι ήθελε κι αυτή ήταν η επιλογή της. Δεν ήταν δική μου δουλειά να κρίνω τι θα την έκανε χαρούμενη. Ακόμα κι αν είχε 330 Μπάρμπι, αλλά θεωρούσε ότι και πάλι μια Μπάρμπι ήταν το καλύτερο δώρο για τα γενέθλιά της, έπρεπε να σεβαστώ την επιλογή της.
Αληθινή προσφορά σημαίνει να παραμερίζουμε τη δική μας άποψη για το τι θα έπρεπε να θέλει κάποιος και να υποστηρίζουμε το δικό του όραμα. Με εξαίρεση το να τον βοηθήσουμε να κάνει κάτι που θα απειλήσει την ασφάλειά του, αγαπάμε γνήσια μόνο όταν στεκόμαστε δίπλα – και όχι ανάμεσα – στον άλλο και την επιλογή του. Οταν δεν επιβάλλουμε τις δικές μας επιθυμίες, αλλά να τον στηρίζουμε στην πραγματοποίηση των ονείρων του.
Art: Willowing
«Βοήθησέ με να αγαπώ και να στηρίζω
τους αδελφούς και τις αδελφές μου
σ΄αυτό που είναι
κι όχι σ΄αυτό που θα ήθελα εγώ να είναι.»
Χαίρομαι να υποστηρίζω τους ανθρώπους
στο δρόμο που τους δίνει χαρά.
Πηγή: Alan Cohen, A deep breath of life (Hay House, 1996). Στα ελληνικά: Μια βαθιά ανάσα ζωής, σε μετάφραση Ρένας Καρακατσάνη, εκδόσεις Success Dynamics.
Newagemama.com 
Απαιτείται μεγάλη ανιδιοτέλεια και αυτογνωσία, για να υποστηρίξεις τα όνειρα των συνανθρώπων σου. Συνήθως, οι άνθρωποι υποστηρίζουν ό, τι τους βολεύει και συμφέρει αυτούς να κάνεις στη δική σου ζωή. Και αυτό το ονομάζουν υποστήριξη. Το παράδειγμα αυτό είναι πολύ αθώο. Υπάρχουν και πολύ χειρότερα από το τι θα σπουδάσεις, πού και πώς θα δουλέψεις έως και το εάν και ποιον θα παντρευτείς, ας πούμε. Δυστυχώς, η ιστορία των ανθρωπίνων σχέσεων δομείται σε μία ατέρμονο προσπάθεια προσωπικής επιβολής και αυτό είναι πραγματικά εξαιρετικά λυπηρό και τραυματικό μπορώ να πω. Φέρνει τεράστιο ψυχικό άλγος, ακύρωση κ τελικά μία αίσθηση χαμένου. Του χαμένου εγώ, που τσαλαπατάται από τα πρέπει και τα θέλω των άλλων. Γι’ αυτό, η ανεξαρτησία είναι μεγάλο πράγμα στη ζωή. Σου δίνει τη δυνατότητα της επιλογής για τον εαυτό σου χωρίς τους ψυχαναγκασμούς και τους ψυχολογικούς και όχι μόνο εκβιασμούς των τρίτων.
Συνόψισες τη θλιβερή ιστορία πολλών συνανθρώπων μας με μία ιδανική κατάληξη, που συνήθως όμως δε συμβαίνει στην αληθινή ζωή ή συμβαίνει μετά από τόσο πικρίες, ακυρώσεις, προδοσίες και αστείρευτο ψυχικό πόνο, που τελικά σε κάνει πολλές φορές να αισθάνεσαι ένα άδειο σακί.
«Αληθινή προσφορά» , σημαίνει ανιδιοτελής προσφορά , πράγμα που είναι πολύ-πολύ δύσκολο , έως και ακατόρθωτο κάποτε …
Υποσυνείδητα , πάντα κάτι περιμένουμε να κερδίσουμε από μια προσφορά …
Δυστυχώς .
Πολλές φορές δεν συμφωνώ με τις επιλόγες των παιδιών μου στα παιχνίδια. Ομως κάποιες φορές πρέπει να κάνουμε πίσω. Δεν είναι δυνατον να σκέφτονται οπως εμείς. Αλλωστε πόσα πράγματα επιθυμούμε εμείς που δεν είναι απαραίτητα στην ζωή μας. Θα λέγαμε όχι αν κάποιος μας τα πρόσφερε ή θα αισθανόμασταν και εμείς λίγο σαν παιδιά;
έκανες πολύ καλά που το έγραψες αυτό και το μοιράστηκες μαζί μας, και σ’ ευχαριστώ
έχω βρεθεί πολλές φορές σε παρόμοια διλλήματα, και δεν υπήρξα πάντα τόσο σοφή (γιατί από γνώσεις δόξα τω θεώ, αλλά η σοφία είναι ολίγη και γι αυτό τόσο πολύτιμη)
είναι τόσο ωραίο να βγαίνει η αλήθεια μας…
να είσαι καλά!
Γεια σου Newagemama,
Είμαι καινούρια στο μπλογκ σου και μου αρέσει πολύ. Δεν έχω γεννήσει ακόμα η ίδια, ελπίζω με το καλό να έχω σε 7 εβδομάδες, οπότε η άποψη μου στηρίζεται στη δουλειά μου με παιδιά που κάνω εδώ και 12 χρόνια και σε εμπειρίες και συζητήσεις με γονείς και μητέρες από φιλικό και συγγενικό κύκλο.
Ενώ καταλαβαίνω απόλυτα το δίλημμα στο οποίο βρίσκεσαι και στο οποίο είμαι σίγουρη ότι θα βρεθώ και εγώ πολλές φορές, και καθεμία απ’ αυτές θα είναι το δίλημμα εξίσου δύσκολο, η καρδιά μου πάει περισσότερο στο γεγονός ότι και τα παιδιά και η αγάπη χρειάζονται όρια. Το θέμα είναι το πώς τα θέτει κανείς, και για ποιο λόγο: αν ας πούμε τίθονται μόνο και μόνο για να ασκήσουμε εξουσία στα παιδιά, κάτι που δεν τους βοηθάει και δεν τους διδάσκει τίποτα, τότε σίγουρα αυτό είναι και ανειλικρινές και επικίνδυνο. Αν όμως τα επιβάλλουμε για να διδάξουμε κάποια αξία, ρεαλισμό (οικονομικό, π.χ.), υπευθυνότητα, τότε δε νομίζω ότι θα μπορούσε κανείς να μας κατηγορήσει για το ότι απλώς θέλουμε να επιβάλλουμε την άποψή μας.
Υποθέτω ότι το στοίχημα είναι στο να θέτουμε τις επιλογές (που, θέλουμε δεν θέλουμε να παραδεχτούμε, εμείς ελέγχουμε-είναι κάτι φυσικό και γίνεται για λόγους προστασίας στο κάτω-κάτω), με ένα τρόπο που και αυτά θα ικανοποιήσουμε, ενώ ταυτόχρονα δεν θα προδώσουμε τον εαυτό μας και τα πιστέυω μας. Γιατί αν το κάνουμε αυτό τα παιδιά θα το εκλάβουν αργά ή γρήγορα. Και αυτό ίσως τους επηρρεάσει πολύ πιο αρνητικά στην πορεία τους προς τους εαυτούς τους από το ότι μια μέρα αρνηθήκαμε να τους αγοράσουμε την 33η (ή 330η Μπάρμπι).
Κατερίνα
Εγώ πάντως ακόμα θυμάμαι την μαμά μου να μου λέει έχεις 100 barbie δεν χρειάζεσαι κι άλλη…Και το οτι δεν μπορούσα να καταλάβω πώς στο καλό τις βλέπει όλες ίδιες!! Μα αφού ήταν διαφορετικές…Δεν είχα 100 barbie…ΕίχΑ 100 διαφορετικές barbie!!! Έτσι κι εγώ στον βαφτιστικό μου όταν για 6 συνεχόμενες φορές σαν δώρο μου ζήτησε action man του πήρα 6 διαφορετικούς action man!! Είναι παιδιά κ δεν πρέπει να θέλουμε να σκέφτονται σαν εμάς!! Προτιμώ να ζητήσει barbie ένα κοριτσάκι 8 χρονών παρά να μου πει θέλω κάτι να αυξήσει τις γνώσεις μου!!! Εκείνο θα μου φανεί περίεργο…Φυσικά αυτή είναι η προσωπική μου άποψη!! 🙂
Καλησπέρα κι εγώ καινούργια είμαι στο blog. Καλά έκανες και της αγόρασες την ξεχωριστή Barbie. Εχω βρεθεί στην ίδια κατάσταση παλαιότερα με την 8χρονη κόρη μου. Την πρώτη φορά και τελευταία φορά που τόλμησα να προτείνω να αγοράσουμε κάτι διαφορετικό από Barbie , η κόρη μου, με τη θλιμμένη της φατσούλα, μου έδωσε να καταλάβω πόσο λάθος ήμουν χρησιμοποιώντας ένα σωρό επιχειρήματα!!!! Επειδή λοιπόν μαθαίνουμε κι εμείς από τα παιδιά μας, προτιμώ το προσωπάκι της να λάμπει από ευτυχία , παρά να της επιβάλλω το δώρο που θα ήθελα να διαλέξει!!!!
Γεια σου Δέσποινα, έχεις δίκιο, φυσικά και θα σου φανεί περίεργο (και εμένα θα με ‘ανησυχούσε’ κιόλας) αν ένα 8χρονο παιδί μου ζητούσε κάτι για να ‘αυξήσει τις γνώσεις του’ :-). Αναφερόμουν στο τί διδάσκουμε εμείς από άποψη όχι ακαδημαϊκή, αλλά ψυχοκοινωνική (συγγνώμη εάν αυτό ακούγεται πολύ ορολογίστικο), κάτι που ως γονείς κάνουμε ούτως ή άλλως, είτε εν αγνοία μας είτε όχι, αφού κάθε πράξη μας πλάθει τον πρωταρχικό τους κόσμο. Το τί και εάν θα διδάξει ο καθένας μας (στην περίπτωση που συνειδητοποιεί ότι αυτό συμβαίνει) είναι φυσικά δική του επιλογή και ιστορία και φυσικά και θα επηρρεάσει τα παιδιά για την υπόλοιπή τους ζωή. Από την άλλη είμαι και άνθρωπος που προσωπικά με ανησυχεί αυτό το ‘one-cut’ του καταναλωτικού κόσμου στον οποίο ζούμε σήμερα και το γεγονός ότι τα περισσότερα παιδιά τείνουν να επιλέγουν τα ίδια παιχνίδια και μάλιστα πολλές φορές. Κι εγώ θυμάμαι ότι είχα μπει σ’ένα αγοραστικό τριπάκι με τα Μικρά Πόνυ, οι δικές μου αναμνήσεις όμως διαφέρουν από τις δικές σου, όπως υποθέτω και τα βιώματά μας: εγώ ήθελα πάνω από ένα (μιλάμε για διαφορετικές ποσότητες), γιατί όλες μου οι φίλες είχαν τουλάχιστον 3-5. Οι γονείς μου όμως και δεν πίστευαν στο ν’αγοράζουν συνεχώς ό,τι θέλαμε και επίσης, δεν μπορούσαν. Αυτό το καταλάβαινα και δεν με τραυμάτισε σε καμία περίπτωση, γιατί μου το εξηγούσαν με τρόπο που γινόταν κατανοητός. Τελικά στην επόμενη ονομαστική μου γιορτή απόκτησα άλλα 4 (το έκανα φυσικά θέμα!) και έκτοτε δεν ξαναέπαιξα με κανένα άλλο πέραν της Χλόης, που ήταν το πράσινο με τα πλατινέ μαλλιά! Νομίζω ότι ήταν και από τα πρώτα μαθήματά στη ζωή, που ήρθε πολύ φυσικά, ότι συχνά δε μετράει η ποσότητα αλλά η ποιότητα, κάτι στο οποίο πιστέυω μέχρι και σήμερα. Και φυσικά κι εμένα αυτή είναι η προσωπική μου άποψη 🙂
Είμαι μια μεγάλη μαμά -oldagemama!!-και ανατρέχοντας στους ίδιους δικούς μου προβληματισμούς του παρελθόντος για τις κόρες μου και προβάλλοντάς τους στο σήμερα, θα συμφωνήσω με την Κατερίνα ότι τα παιδιά μας χρειάζονται κάποια όρια και από εμάς εξαρτάται ο τρόπος που θα μοιραστούμε κάποιες αξίες μαζί τους.Μην ξεχνάμε ότι το περιβάλλον είναι αυτό που διαμορφώνει τις απαιτήσεις των παιδιών μας ,οι διαφημίσεις ,οι φίλοι,τα φανταχτερά πρότυπα που μας κατακλύζουν συνεχώς, επομένως ας μην τα αφήνουμε εντελώς απροστάτευτα να μας τα κατευθύνουν όλοι αυτοί. Έχουμε και εμείς ευθύνες ,άποψη και υποχρέωση χωρίς υπερβολές και αφορισμούς να επηρεάζουμε διακριτικά τα παιδιά μας περισσότερο από τους άλλους.Μην ξεχνάμε τελικά, την παιδική μας ηλικία διαχειριζόμαστε με διάφορους τρόπους σε όλη μας τη ζωή .
Υ.Γ.Φίλες μου σε κάποιες χώρες η Barbie φοράει μπούρκα!!
Αμφιβάλλετε ότι και οι κακοποιοί χαίρονται ακολουθώντας το δρόμο του εγκλήματος; Να τους στηρίζουμε αφού αυτός ο δρόμος τους δίνει χαρά; Το πρώτο λάθος βρίσκεται στο πάρε ότι θες. Συμβάλλει στη διατήρηση και τη μεγέθυνση του εγωιστικού-κάρμα του ανθρώπου, που δεν είναι άλλο από την επιθυμία του για την απόλαυση της ποικιλίας και της υπέρβασης του μέτρου. Είναι άλλο να ικανοποιώ επιθυμίες και άλλο να διδάσκω το μέτρο που είναι και το άριστο. Πρώτα η διάκριση και μετά ο συνδυασμός τους πιστεύω ότι έχουν το καλύτερο αποτέλεσμα.