Τα χέρια των ανθρώπων που δουλεύουν με τη γη κατέχουν μια αρχέγονη δύναμη. Οργωμένα, σκαμμένα, δοκιμασμένα από την αναμέτρηση με τη φύση και το χρόνο, κουβαλούν την αιώνια αγωνία της επιβίωσης μαζί με τη σοφία πως η αίσθηση του ελέγχου πάνω στη γη είναι εξ ορισμού προσωρινή. Κι όπως  στη φύση έτσι και στη ζωή, κύκλοι κλείνουν – για να ανοίξουν άλλοι –  μα τίποτα όμορφο απ΄ ό,τι ζήσαμε δεν ακυρώνεται:

Photo: Jim at Fotosyn, flickr

Μόλις έπεφτε ο ήλιος
μια κόκκινη σκόνη σκαρφάλωνε κι έβαφε τα φύλλα της καρυδιάς
καθώς το κάρο του πατέρα άφηνε δυο λεπτές γραμμές πάνω στο χώμα της αυλής
Τότε εμείς ακουμπούσαμε το ψωμί με το λάδι πάνω στο τραπέζι
και τρέχαμε γύρω του
Αυτός γελώντας άπλωνε τα χέρια του πάνω απ’ τα κεφάλια μας
Οι παλάμες του γεμάτες αυλάκια από το μόχθο και το χρόνο
ήταν για μας ολάκερος ο κόσμος
Μέσα τους έβλεπες τους κάμπους με τα στάχυα
την ευλογία της άνοιξης
τη θλίψη του φθινόπωρου
Άκουγες το τραγούδι των σπαρτών
για το πρωινό αντάμωμα με τον ήλιο
Το γέλιο και το θρήνο του σπορέα
Τη σταγόνα της βροχής να σπαρταράει
πάνω στην πέτρα
Ο πατέρας λες και διάβαζε τα έκπληκτα μάτια μας
γελούσε πιο δυνατά
μας σήκωνε στην αγκαλιά του
κι ύστερα χανόταν στο βάθος του σπιτιού

Photo: Roger Fraser, flickr

Γυρίζοντας πίσω στο μισοτελειωμένο ψωμί
βλέπαμε λυπημένοι τη μέρα που ήρεμα ξεψύχαγε
Σίγουρο για τη δύναμή του
έπεφτε αβίαστα το σκοτάδι
κάνοντας τις σκιές να μεγαλώνουν
Τίποτα δεν του αντιστεκόταν
ακόμα και τα λουλούδια στη γλάστρα
έσκυβαν το κεφάλι νικημένα κι έκλειναν
Αργά το βράδυ πίσω από το παράθυρο
βλέπαμε έξω στη αυλή το κάρο
που φάνταζε σαν ένα παράξενο ακίνητο ζώο
Ακούγαμε το πάλεμα της γέρικης καρυδιάς
με τον άνεμο
Κλείναμε τα μάτια
Κρύβαμε πεφταστέρια κάτω από το μαξιλάρι
για όνειρα
και κοιμόμασταν.

Διαδρομή ΙΙ, από τη συλλογή Μωβ σημαία (1981) του Γιάννη Τόλια

Πηγή: Γιάννης Τόλιας, Ό,τι άγγιξα κι ό,τι θυμάμαι [ποιήματα 1981-2011], εκδόσεις Γαβριηλίδη, Αθήνα  2011