Υπάρχουν κάποιες στιγμές στη ζωή μας που δεν τις ξεχνάμε, γιατί βλέπουμε τον  εαυτό μας σαν τρίτοι και, ξαφνικά, ξεπετάγονται μπροστά μας κάποιες συνειδητοποιήσεις, άγνωστες μέχρι εκείνη τη στιγμή, που μας μετατρέπουν σε άτομα που αφυπνίζονται από ένα απατηλό όνειρο και βλέπουμε πως κάτι μέσα μας έχει αλλάξει καθώς κολυμπάμε στον αχανή ποταμό της εξέλιξης.  Είναι κάποια δευτερόλεπτα αφύπνισης που μας βγάζουν από την κιβωτό – φυλακή που ζούμε παρασυρμένοι από τον ορμητικό χείμαρρο  των  συνηθειών μας και  μιας χωρίς επίγνωση καθημερινότητας.

Μια βουτιά στην ομορφιά… Δυστυχώς δεν έχω το όνομα του καλλιτέχνη…

Θυμάμαι, λοιπόν, μια πολύ ζεστή μέρα του προπέρσινου καλοκαιριού, που πήγα στο σπίτι των γονιών μου… Θ’ ανοίξω εδώ μια παρένθεση και θα πω ότι, όταν ξεκινούσα να πάω στους γονείς μου,  ο πατέρας μου από την ανυπομονησία του μου τηλεφωνούσε για να με ρωτήσει σε πόση ώρα θα φτάσω. Μερικές  φορές, και τώρα  που το θυμάμαι  νιώθω ενοχές,  αγανακτούσα κι έλεγα από μέσα μου «έλεος πια!», γιατί αισθανόμουν πιεσμένη. Κάθε φορά, μα κάθε φορά. Ανοιξη, Καλοκαίρι, Φθινόπωρο, Χειμώνα (γεμίζουν δάκρυα τα μάτια μου τώρα  που το σκέφτομαι),  με οποιαδήποτε θερμοκρασία, στεκόταν στη βεράντα και  με περίμενε.  Αλλά  το πιο σημαντικό δεν ήταν αυτό… Ηταν ότι είχε ένα χαμόγελο  σαν να μ΄ έβλεπε για πρώτη φορά μετά από χρόνια… Αυτό το χαμόγελο που είχε τρυφερότητα, αγάπη, καλωσόρισμα, θαυμασμό, καλοσύνη, δύναμη και  αγνή χαρά… Αυτό το χαμόγελο που έκανε τα μάτια του να επεκτείνονται σαν δάση.

Ετσι, λοιπόν, κι εκείνη την  ημέρα που έψηνε ο ήλιος  το ψωμί από τη ζέστη, με  περίμενε μέσα στο λιοπύρι, με αυτό το μεγαλοπρεπές χαμόγελο. Τον φίλησα και μετά σκαρφάλωσα από τα κάγκελα, για να κάνω έκπληξη στη μάνα μου, που κοιμόταν στον καναπέ.  Ξύπνησα,  λοιπόν, τη μητέρα μου κι εκείνη κλασσικά άρχισε να με ρωτάει τι θα ήθελα να μου φτιάξει να φάω, να πιω και τέτοια μαμαδίστικα. Μετά από λίγο,   πίναμε όλοι μαζί καφέ, μιλούσαμε και  ξαφνικά εγώ λέω: «Αχ, πώς θα ήθελα να ήμουν σε μια παραλία τώρα!» Και τότε ο μπαμπάς μου λέει: «Εγώ, πάντως, είμαι μαζί σας αυτή τη στιγμή και είναι το  μόνο  μέρος που θα’θελα να βρίσκομαι. Πουθενά αλλού, παρά μόνο εδώ και με  κανέναν άλλο,  παρά μόνο με σας». Ποτέ, μα ποτέ σε όλη μου τη ζωή δεν είχα ακούσει πιο μεγάλη κουβέντα αγάπης. Τίποτα πιο όμορφο… Τίποτα πιο πλήρες… Τίποτα  που να εκφράζει καλύτερα την αγάπη!

Ανάλαφρη και σοφή σαν πεταλούδα… Art: Christian Schloe

Από εκείνη τη στιγμή, σαν ν΄άναψε ένα πολύ δυνατό φως μέσα στη συνειδητότητά μου. Εκείνο το καλοκαίρι ήταν το τελευταίο του πατέρα μου και το προτελευταίο της μάνας μου. Από εκείνη τη στιγμή έλεγα πάντα αυτή τη φράση στους γονείς μου, ακόμα και  τη μέρα  που τους είδα και τους αποχαιρέτησα για τελευταία φορά.

Αυτό θέλω ν΄ακούσω. Ολοι μας αυτό θέλουμε ν΄ακούσουμε.  Οταν είμαστε θλιμμένοι, όταν μοιραζόμαστε τα συναισθήματά μας με τους άλλους,  όταν μιλάμε για τις αγωνίες και  τα όνειρά μας, όταν μοιραζόμαστε τη χαρά και τον ενθουσιασμό  μας, έχουμε  ανάγκη από αληθινή παρουσία. Αυτό θέλω  και  όλοι μας αυτό θέλουμε. Να συναντιόμαστε σ΄εκείνα τα μέρη που η καρδιά αντηχεί την αγάπη. Να μη συναντιόμαστε μηχανικά ή από υποχρέωση, αλλά από αληθινή αγάπη και επίγνωση.

Ναι, είμαι  εδώ μαζί σου αυτή τη στιγμή και είναι το  μόνο μέρος που θα ήθελα να βρίσκομαι και,  όταν το συνειδητοποιώ αυτό, νιώθω εκείνο το  σπάνιο  συναίσθημα σαν να περπατώ σ΄έναν κόσμο που δεν  έχει βαρύτητα, το σώμα μου χάνει τη μάζα του και αιωρείται στο σύμπαν.

Πηγή αποσπάσματος: Γιώτα Σούσουλα, Ας  δημιουργήσουμε καταπληκτικές ζωές, εκδόσεις Ιαμβος, Αθήνα 2013. Ενα βιβλίο που χρειάζεται να έχουμε  δίπλα στο προσκέφαλό μας για άμεση πνευματική τόνωση πριν από τον  βραδινό ύπνο (και όχι μόνο)! Η σελίδα του βιβλίου στο facebook είναι αυτή εδώ.