Είναι αυτή η ιδιαίτερη μελαγχολική ατμόσφαιρα της Μεγάλης Εβδομάδας που ξυπνάει  μνήμες  γλυκόπικρες… Που φέρνει στην  επιφάνεια τη νοσταλγία για τους αγαπημένους που έφυγαν και που δεν θα αγκαλιάσουμε ξανά… Κι ενώ προσδοκούμε με λαχτάρα τη λύτρωση της Ανάστασης, φτερουγίζει η καρδιά μας από  συγκίνηση γιατί τόσο πολλά γύρω μας μάς θυμίζουν την κοινή μας πορεία, τα σημεία αντάμωσης, τον πλούτο από τις εμπειρίες ζωής που μοιραστήκαμε,  την ευγνωμοσύνη που είναι για πάντα εδώ:

Λείπεις κι αυτή την άνοιξη
μαγεμένος των άστρων ταξιδευτής
τώρα που χαράζουν στο άφαντο σώμα σου
τα μπολιασμένα κλωνάρια των δέντρων σου
και μυρίζει το Διάσελο πικρά αρώματα
μέταλλα και λιασμένο σχιστόλιθο
κι αυτή η κατηφόρα στην Καμαρίτσα
πόση ζωή αθάνατη σου έταξε στη θέα του κάμπου
μα σε ξεγέλασε το ύψος του βουνού
θαρραλέε ταξιδευτή

Κοιτάζω τις φωτογραφίες σου
στον σιωπηλό μπουφέ
που πάνω τους κέντησες με πείσμα παιδικό
το παράπονο βλέμμα σου
για τις προδομένες ελπίδες μας
βλέπω τα ρούχα σου
να καίγονται αργά
στα κλειστά παράθυρα μπροστά
και το τουφέκι σου να σημαδεύει ουρανό
Τώρα πια τα κοτσύφια ξεθαρρεμένα
κελαηδούν τόσο γλυκά τις νύχτες
μαζεύοντας τους καρπούς στα περιβόλια
που μπόλιαζες από παιδί
Σε βλέπω συχνά στον ύπνο μου μπαμπά
με το καρό σου μπουφάν που πάντα αγαπούσες
το φοράω κι εγώ τώρα σαν χάδι
όταν κρυώνω στην καρδιά
οι τσέπες του έχουν γίνει φωλιά των τρυφερών σου στίχων
να ντύνουν την κόκκινη νοσταλγία των ματιών μου.

Ηλίας Μάρκος, «Η απουσία της άνοιξης»