Έχω γράψει πολλές φορές πως ο αγαπημένος μου κρύβει μέσα του έναν ποιητή. Γράφει μόνο όταν φορτιστεί συναισθηματικά, για λίγα λεπτά, κι αυτό είναι όλο. Παίρνω κι εγώ τα λιγοστά ποιήματά του, που συνήθως ανακαλύπτω εκ των  υστέρων στα πιο απίθανα μέρη, και τα αναρτώ εδώ, για να «παγιδεύσω» στον χρόνο τις μαγικές στιγμές τρυφερότητας και νοσταλγίας που μας σημαδεύουν για πάντα κι ας τις ξεχνάμε μετά καθώς η ζωή κυλά…  Το ποιηματάκι που ακολουθεί γράφτηκε για τη μία μας γοργονίτσα, την εποχή  που είχε ξεπεταχτεί και διεκδικούσε με  τρυφερότητα και τσαχπινιά την προσοχή του μπαμπά της:

Ένα ποίημα του Κωνσταντίνου
για την κόρη του

Το κορίτσι μου το ένα

Αγκάλιασέ με
κράτα με σφιχτά
ταξίδεψε τις σκέψεις σου
ονειρέψου απέραντα

Aγκάλιασέ  με
Μη με ρωτάς για πριν
εγώ χαμένος στη γη
κι εσύ σ’ ένα σύννεφο περίμενες

Αγκάλιασέ με
και γέλα
όπως  μόνο εσύ ξέρεις να γελάς
αθώα, άδολα

Πώς  μπορώ να χωρώ
στη μικρή σου αγκαλιά
Πώς ζεσταίνομαι τόσο
απ΄το  μικρό σου χεράκι

Σε ξυπνώ το πρωί για το σχολειό
κι συ  γελάς και τρέχεις
δεν σου δένω τα κορδόνια πια
μα τα ξανθά σου μαλλιά τα χτενίζω

Θα έρχομαι πάντα εκεί που είσαι
Θα τρέχεις στην αγκαλιά μου
Θα μου ζητάς να παίξουμε
Θα γελώ
Θα ελπίζω για άλλη μια μέρα…

Eπειδή με ρωτάτε, ο Κωνσταντίνος δεν είναι φυσικά “κατ’ επάγγελμα” ποιητής αλλά αργυροχόος. Mπορείτε να δείτε εδώ τα ασημένια χειροποίητα κοσμήματα που κατασκευάζει και τη σελίδα του Silver Jewellery +  στο facebook).