«Η χαρά γεννάει πάντα χαρά»  –  Σοφοκλής

Ο αγαπημένος μου παππούς, ο  Λάμπρος, μοιραζόταν μαζί μας πολλά από τα μαθήματα που του έδωσε η ζωή (ίσως γι΄ αυτό τον αγαπούσαμε όλα τα εγγόνια τόσο πολύ, επειδή μας μιλούσε και μας άκουγε). Ενα από τα σπουδαία που μας είχε κάποτε πει ήταν το εξής: «Τον αληθινά δικό σου άνθρωπο θα τον καταλάβεις στη χαρά.  Οταν έχεις λύπες και καημούς πολλοί θα έλθουν για συμπαράσταση, είτε από λύπη είτε από περιέργεια είτε από υπόχρεωση. Ποιος θα είναι κοντά σου στη χαρά, ποιος θα αντέξει την επιτυχία σου, ποιος θα γιορτάσει μαζί σου για τα καλά σου, αυτό είναι το πιο σημαντικό, κι αυτό θα σου δείξει ποιος είναι πραγματικά δικός σου άνθρωπος«.  Οταν διάβασα το απόσπασμα που ακολουθεί τον θυμήθηκα και συνειδητοποίησα πόσο δίκιο έχει. Το αναρτώ γιατί πιστεύω πια πως συμμετέχοντας ενεργά  στη χαρά που τόσο αυθόρμητα και πηγαία εκφράζουν τα παιδιά μας όχι μόνο κάνουμε τη ζωή πιο όμορφη,  αλλά δυναμώνουμε  τους δεσμούς της αγάπης και της αληθινής ασφάλειας μέσα στην οικογένεια:

Ποιος μπορεί να μη νιώσει χαρά και ανάταση αντικρίζοντας αυτή την εικόνα του Ian Sane;

Μοιράζομαι, χαμογελώ, γελώ, φωνάζω, αναφωνώ, φιλώ, αγκαλιάζω, αυτά είναι τα ρήματα της χαράς.
Μη φοβάστε να κάνετε φασαρία. Δείξτε τη χαρά σας με πολύ θόρυβο, φωνάζοντας, πηδώντας, σηκώνοντας τα παιδιά ψηλά. Η χαρά είναι μια σωματική ανταλλαγή. Θυμηθείτε τους Γάλλους ποδοσφαιριστές μετά το τελικό σφύριγμα του Παγκοσμίου Κυπέλλου που σηματοδοτούσε τη νίκη τους!

Μπορούμε ακόμα να ξυπνήσουμε στα παιδιά τη χαρά της αισθητικής, να τους μάθουμε να βλέπουν την ομορφιά: «Κοίτα, μαμά, το φεγγάρι τι όμορφο που είναι!» Είναι τόσο γλυκό να το ακούει κανείς από το στόμα ενός μικρού παιδιού. Να λέτε με τ΄όνομά του ό,τι βλέπετε γύρω σας. Μοιραστείτε. Θα πετύχετε ως αμοιβή ερωτήσεις παράξενες, αλλά αστείες και χαριτωμένες.

Η αγάπη και η χαρά είναι το λίπασμα της ανάπτυξης του ανθρώπου. Οσα «σ΄αγαπώ» και «είμαι ευτυχισμένος που ζω μαζί σου» κι αν πει κανείς, ποτέ δεν είναι αρκετά. Μην υποτιμάτε αυτά τα γλυκά λόγια, να τους τα λέτε όσο συχνά θέλετε, πολλές φορές τη μέρα, πάντα όμως κοιτώντας το αγαπημένο σας στα μάτια, δημιουργώντας μια φυσική επαφή, ενώ νιώθετε το συναίσθημα της αγάπης και της τρυφερότητας. Ενα «ναι, σ΄αγαπώ» χωρίς να σηκώσετε τα μάτια από τα πιάτα δεν γεμίζει με χαρά την καρδιά του παιδιού που το ακούει. Βέβαια, δεν είναι δυνατόν να είναι κανείς συνέχεια χαρούμενος και, κυρίως, δεν χρειάζεται να προσποιείται. Αν όμως δεν είστε χαρούμενοι τουλάχιστον ένα 80% του χρόνου που είστε ξυπνητοί, θα πρέπει να αλλάξετε κάτι στη ζωή σας.

"Χαρούμενο παιδί" από την annemconnor, flickr

Συναισθηματικά προβλήματα  σάς απαγορεύουν την ευτυχία; Λύστε τα! Είναι ευθύνη σας ως γονιού. Διαφορετικά τα παιδιά σας θα τεθούν ασυνείδητα στην υπηρεσία των κρυφών σας καημών,  έστω (και κυρίως τότε) κι αν δεν τους μιλήσετε ποτέ γι΄ αυτούς. Τα παιδιά είναι έτοιμα να αποκηρύξουν πολλά στοιχεία της προσωπικότητάς τους προκειμένου να ξαναφέρουν το χαμόγελο  στο πρόσωπο ενός γονιού που είναι πολύ λυπημένος ή θυμώνει συχνά. Ας αναζητήσουμε μέσα μας πηγές ενδόμυχης χαράς. Ας μην αφήσουμε να μας κυριεύσει η κατάθλιψη, η ρουτίνα, η σοβαρότητα. Δεν είναι τόσο περίπλοκο να είναι χαρούμενος κανείς. Μπορεί να το καταφέρει παρά τις δύσκολες εξωτερικές συνθήκες. Αν δεν τα καταφέρνουμε μόνοι, μπορούμε να ζητήσουμε βοήθεια.

Ενας γονιός γεμάτος εσωτερική χαρά τη μεταδίδει στα παιδιά του και αυτή είναι η πιο ωραία κληρονομιά που μπορούν να λάβουν. Μόνο αν αυξήσουμε το επίπεδο της χαράς μέσα στις οικογένειες και μέσα στα σχολεία θα μπορέσουμε να συμπαρασταθούμε στα παιδιά μας στο δρόμο της ανάπτυξής και της ευχαρίστησης τού να ζει κανείς. Αρκεί κάτι ασήμαντο: μια πασχαλιά, ένα κάστανο, μια πίτα από άμμο, ένα μικρό δώρο έκπληξη, κεριά για το δείπνο, ένα πέταγμα μπαλονιού, φυσαλίδες…αγάπη, τρυφερότητα.

Πηγή: Isabelle Filliozat, Au coeur des emotions de l’ enfant (Jean-Claude Lattes, 1999). Στα ελληνικά κυκλοφορεί με τον τίτλο Στην καρδιά των συναισθημάτων του παιδιού,  σε μετάφραση Β. Κοκκίνου, από τις εκδόσεις Ενάλιος.