Αν και σχεδόν καλοκαίριασε, η ανεμελιά δεν μένει πια εδώ. Οσο κι αν προσπαθώ να εστιαστώ στην καθημερινότητα και στις όμορφες στιγμές της κάθε μέρας, νιώθω συχνά να μην έχω κουράγιο να αναζητήσω την έμπνευση, τη σπίθα του αύριο, τη φλόγα για την ομορφιά που με περιμένει. Σαν να ξεμένω από καύσιμα. Σαν να φοβάμαι να ελπίσω. Διακρίνω γύρω μου σφιγμένες τις καρδιές και κατεβασμένα τα ρολά στις ανθρώπινες ψυχές. Υπάρχει άραγε άλλο καταφύγιο απ΄την αγάπη;
Φωτό του tomelst, flickr
Eνα ποίημα του Κωνσταντίνου
Κρυώνω
Οι γιακάδες απ΄το σακάκι σηκωμένοι
τα χέρια χωμένα στις τσέπες
σφάλισε η καρδιά
δεν βγάζουν γέλιο τα χείλη
απόμακρος,
σαν κάπου αλλού να΄ναι η ζωή.
Πεζούλιασα το κουρασμένο σώμα μου
ανήμπορος να προχωρήσω
αδύνατον να καταλάβω.
Αυτοί.
Ολοι αυτοί.
Είναι απέναντί μου.
Φωνάζουν, τάζουν, ζητούν.
Το βλέμμα μου σκοτεινό τούς κοιτά.
Είναι πολλοί.
Θολώνω.
Τι θέλουν;
Πόσα θέλουν;
Δεν έχω άλλα.
Κλείνω με τα χέρια μου τ΄αυτιά.
Δεν μπορώ ν ΄ακούσω άλλο.
Η τσέπη μου άδεια,
μα όχι η καρδιά μου.
Εγώ φεύγω.
Newagemama.com 
Μόνο από μέσα μας Παναγιώτα μου, θα αντλήσουμε δύναμη και το πιο σημαντικό είναι πως δεν πρέπει να ξεχνάμε το όπλο των υποτιθέμενων ισχυρών που είναι ο φόβος για το αύριο..βλέπεις ξεχνούν ή αγνοούν πως όποιος ζει στο παρών δεν έχει τίποτα να φοβηθεί…»η τσέπη μας είναι άδεια άλλα όχι η καρδιά μας», όπως λέει αυτό το πολύ όμορφο ποίημα!
ΑΦιλάκια! 🙂
Μαγισσούλα, αν αδειάσει η καρδιά τότε είναι υπαρκτό το αδιέξοδο. Με γεμάτη καρδιά, παλεύεις γιατί έχεις δυνάμεις κι ελπίδες. Οσο για το φόβο, συμφωνώ ότι είναι το πιο επικίνδυνο όπλο κι έχει και την ιδιότητα να διαχέεται με μεγάλη ευκολία παντού. Μόνο η αγάπη μπορεί να τον αντιμετωπίσει και να τον νικήσει ευτυχώς!