Η τέταρτη επέτειος. Όχι τόσο δύσκολη όσο η πρώτη ή η δεύτερη αλλά ακόμα μία από τις πολλές που πρόκειται να έρθουν. Περίεργη αίσθηση η επέτειος. Η ζωή σου συνεχίζεται κανονικά κι έρχεται ξαφνικά αυτή η μέρα, που τη θυμάσαι με κάθε λεπτομέρεια, σα να μην έχει περάσει ώρα, πόσο μάλλον 4 χρόνια.

Αλλάζουν οι ζωές των ανθρώπων μέσα σε 4 χρόνια. Πολλές φορές άρδην. Και πάντα έχεις την αίσθηση ότι θα ήθελες να το μοιραστείς με τον άνθρωπο που έχει φύγει, να του πεις τα νέα. Νομίζω ότι αυτό είναι από τα δυσκολότερα συναισθήματα της απώλειας. Να νιώθεις ότι αυτός που έφυγε δεν ξέρει τίποτα από τη ζωή σου μετά. Δεν ξέρει για τα παιδιά σου, δεν ξέρει για τις δυσκολίες σου, δεν ξέρει για τις χαρές σου, δεν ξέρει για τα καινούργια σου ταξίδια. Δεν ξέρει και δε θα μάθει. Δεν είναι πια εδώ.

Art: Elzbieta Mozyro

Η απώλεια έχει τους δικούς της κανόνες. Οι κανόνες της δε συμβαδίζουν με τη ζωντάνια, τη φασαρία, την ευτυχία, τη ζωή. Οι αναμνήσεις που τη συνοδεύουν είναι εξαιρετικά επώδυνες. Και τα χρόνια περνούν. Κι ενώ πιστεύεις ότι ο πόνος θα παραμείνει ο ίδιος, όλο αυτό με τον καιρό αλλάζει. Αρχίζεις να μνημονεύεις αυτόν που δεν είναι πια εδώ, να θυμάσαι τα αστεία του, να γράφεις γι’αυτόν, αρχίζεις με έναν μαγικό τρόπο να τον διατηρείς μαζί σου. Και δεν πονάει πια τόσο πολύ. Πάντα σου λείπει, αυτό δεν αλλάζει. Μπορείς όμως πια να βλέπεις φωτογραφίες χωρίς να γίνεσαι κομμάτια. Μπορείς να ανακαλείς μνήμες βαθιά θαμμένες για να μην πονέσουν. Μπορείς να περνάς από γειτονιές και να μην τρέχεις για να ξεφύγεις από την ανάμνηση που σε κατακλύζει. Μπορείς να μιλάς με τους φίλους του και να μην έχεις συνέχεια μόνο την εικόνα του μπροστά σου. Μπορείς να ξεπεράσεις πια το γεγονός ότι ζούνε άνθρωποι πολύ μεγαλύτεροι από αυτόν (τα παράλογα της απώλειας- γιατί όχι αυτοί;). Μπορείς να επισκέπτεσαι το πατρικό σου και να μη σε πονάει κάθε του γωνιά.

Η απώλεια για μένα είναι σαν μία μεγάλη πέτρα. Την κουβαλάς πάντα στην τσέπη σου. Στην αρχή είναι πολύ μεγάλη. Εσύ την ακουμπάς, τη χαιδεύεις, αυτή είναι πολύ τραχιά, σου πληγώνει τα χέρια. Και σιγά σιγά από το άγγιγμα και την τριβή αρχίζει και μικραίνει, και λειαίνει. Και γίνεται όλο και μικρότερη. Είναι πάντα εκεί, δεν φεύγει ποτέ, αλλά από ένα σημείο και μετά παύει να σε βαραίνει, έχει γίνει μικρούλα και την έχεις συνηθίσει. Αυτό ακριβώς. Μαθαίνεις να ζεις μαζί της.

Ο πατέρας μου έφυγε στις 18 Νοεμβρίου 2009. Πριν 4 χρόνια ακριβώς. Μου λείπει πάντα.

Πηγή: Αφροδίτη Μαντά, Εις μνήμην, Ταξίδι στις εικόνες του μυαλού και της καρδιάς
Σ΄ευχαριστούμε Αφροδίτη, μας άγγιξες βαθιά…