Δημιουργικός αναβρασμός στο φουλ

Εντυπώσεις και συναισθήματα από τις «Ψηφιακές Γειτονιές» 2014

Όλος ο καλός ο ψηφιακός κόσμος συναντήθηκε φέτος στις Ψηφιακές Γειτονιές (4-5 Απριλίου), το διήμερο συνέδριο για τον κόσμο του Διαδικτύου που διοργανώθηκε για 2η χρονιά  από  την δυνατή κι ακούραστη ομάδα Μικροί Μεγάλοι. Παρακολούθησα τις περισσότερες από τις  ομιλίες, είχα την τιμή να συμμετέχω σε ένα πάνελ με εκλεκτούς γείτονες μπλόγκερς και επιχειρώ έναν απολογισμό, που προφανώς δεν  θα έχει χαρακτήρα «ρεπορτάζ»,  αλλά την περιγραφή της αίσθησης που μου έμεινε απ΄όλα αυτά τα ωραία και ενδιαφέροντα που  άκουσα  κι έζησα  εκεί:

Bridget Wilkinson

Art: Bridget Wilkinson

1. Την ίδια στιγμή που τόσο πολλοί άνθρωποι γύρω μας γκρινιάζουν, παραπονιούνται και έχουν παραλύσει από φόβο και θυμό, υπάρχει κόσμος – που ευτυχώς πληθαίνει – που σε πείσμα των δυσκολιών ψάχνει, οραματίζεται δημιουργεί κι ανοίγει καινούργιους δρόμους. Κάθε ένας από  μας  μπορεί να διαλέξει πού θέλει να βρίσκεται.

2. Το πάθος είναι ισχυρότερο από το φόβο και την αμφιβολία. Είναι η κινητήρια δύναμη για να αψηφάς την ματαίωση, την κούραση, την ανασφάλεια. Το πάθος κρατάει το όνειρό σου ζωντανό όταν οι καταστάσεις σε σπρώχνουν προς το βόλεμα και την παραίτηση. Ο Κώστας Βογιατζής, Yatzer, περιέγραψε με απίστευτη ακρίβεια τη δύναμη του πάθους και τη διαδρομή προς την επικράτησή του.

3. Πίσω από την αποδοχή και την αναγνώριση των Ψηφιακών Γειτόνων που έκαναν αίσθηση με την ιστορία τους, υπάρχει σκληρή δουλειά, ξενύχτια, πολλή λάντζα και άπειρη επιμονή. Το μετέφεραν όλο αυτό πολύ γλαφυρά οι εκδότες της Key Books Βασίλης Βαρδάκας και Βλάσης Μαρωνίτης. Όλα μοιάζουν εύκολα όταν τα κοιτάς απ’ έξω σαν παρατηρητής, αλλά  καμιά διαδρομή προς την εκπλήρωση δεν είναι σπαρμένη με ρόδα.

4. Οι άνθρωποι που αφήνουν το στίγμα τους και εμπνέουν εμάς τους υπόλοιπους δεν παραιτήθηκαν μπροστά στην αποτυχία και την αλλαγή. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση ακούγοντας τον Παναγιώτη Βρυώνη, τον Κίμωνα Φραγκάκη, τον Απόστολο Αποστολάκη πόσα διαφορετικά πράγματα είχαν δοκιμάσει και από πόσα κύματα είχαν περάσει – και περνούν – συνεχίζοντας την πορεία τους ακάθεκτοι προς το επόμενο δημιουργικό πρότζεκτ, προς τον επόμενο προσωπικό τους σταθμό…

Karla Gerard

Art: Karla Gerard

5.  Ο  συνδυασμός υψηλής ποιότητας και συνέπειας είναι ακαταμάχητος. Το εξαιρετικό πρωτογενές περιεχόμενο, αυτό που μπορείς μόνο εσύ να δημιουργήσεις, είναι η δύναμή σου και η ευθύνη σου. Όποιος γλυκαίνεται  από τις σειρήνες της ευκολίας αργά ή  γρήγορα χάνει πρώτα τη μάχη με τον εαυτό του και μετά το ενδιαφέρον των άλλων…

6. Η  φλόγα της δημιουργίας κρατιέται ζωντανή με ρομαντισμό, αφοσίωση και μεράκι, όχι με μάρκετινγκ και διασυνδέσεις. Το είπε πολύ ωραία με τον τρόπο της η Αρετή Μποραϊτη του Bright Side of Mom στο πάνελ της, όταν η συζήτηση περιστράφηκε γύρω από το κατά πόσον τα μπλογκς μπορούν να προσελκύσουν μπράντς  και οι μπλόγκερς χρήματα από διαφήμιση.

7.  Οι άνθρωποι που αποτελούν το περιβάλλον σου και ο τρόπος που βλέπουν τη ζωή σε επηρεάζουν άμεσα. Η τακτική επαφή, ακόμα κι αν είναι ψηφιακή, με ανθρώπους  που έχουν τις  κεραίες τους στραμμένες προς τη δημιουργική πλευρά της  ζωής, με  μια ανοιχτή καλοπροαίρετη ματιά προς το  καινούργιο και το  φρέσκο, σου κάνει  καλό. Ενισχύει τον οργανισμό  σου με  αντισώματα ενάντια στην γκρίνια και την σκοτεινιά.

8.  Ό,τι ισχύει στο μπλόγκιγκ ισχύει και στη ζωή. Και τίποτα δεν είναι τυχαίο. Το ψηφιακό σου σπίτι, όπως  ακριβώς το φυσικό σου σπίτι και το αυτοκίνητό σου, είναι προέκταση του εαυτού σου, καθρέφτης της δικής σου μοναδικής προσωπικότητας. Ισως κλισέ και αυτονόητη η διαπίστωση, αλλά εμένα μου έγινε το κλικ όταν η σπινθηροβόλα συντονίστρια του πάνελ μου Εφη Ανέστη με  ρώτησε «αν το μπλογκ σου ήταν  παιδί τι παιδί θα ήταν;» Και όταν απάντησα «ένα παιδί ανήσυχο, απ΄έξω ήρεμο και καθώς πρέπει, ενώ από μέσα τρώγεται για να  κάνει τα  πράγματα  με τον τρόπο του», ένιωσα πως μιλούσα για τον εαυτό μου.  ‘Ηταν για μένα μια στιγμή συνειδητοποίησης που θα θυμάμαι  για  καιρό.

9. Χωρίς συναίσθημα δεν υπάρχει χρώμα ούτε στα κείμενα, ούτε στους ιστότοπους,  ούτε στη ζωή. Η γκάμα των  συναισθημάτων είναι ευρεία, περιλαμβάνει τον πόνο, τη ντροπή, τον ενθουσιασμό, τον φόβο…  Η  έκφρασή τους κάνει το ψηφιακό  περιεχόμενο ενδιαφέρον, δίνει  ζωντάνια και αλήθεια, συντονίζει τις καρδιές, συνδέει τους ανθρώπους. Η πιο  πλούσια σε συναίσθημα παρουσίαση ήταν του Ναυτίλου, με το  πιο γλυκό χαμόγελο του Διαδικτύου, της Κατερίνας Χλωροκώστα  που μίλησε για το συγκλονιστικό έργο των θεραπευτών Νίτσας και Νίκου Κωνσταντινίδη στη Θάσο και της αεικίνητης Σοφίας Γκιούσου, που μετέδωσε τον δημιουργικό της ενθουσιασμό με τις διαδικτυακές της ιστορίες.

10.  Τα ανοιχτά  μυαλά χωράνε το διαφορετικό και εμπνέονται απ΄αυτό. Δεν  χρειάζεται ας πούμε να μαγειρεύεις συστηματικά για να παρακολουθείς ένα μπλογκ μαγειρικής ή να είσαι ντε και καλά γονιός για να περιδιαβαίνεις τα ιστολόγια των μαμάδων και μπαμπάδων.  Σε όλους τους χώρους θα βρεις ενδιαφέρουσες περιπτώσεις που θα τροφοδοτήσουν το  πνεύμα σου και θα κάνουν την καρδιά σου να χαμογελάσει!

Αυτές ήταν οι εντυπώσεις μου από  τις Ψηφιακές Γειτονιές 2014, που μου  άνοιξαν την όρεξη για καλύτερο και περισσότερο μπλόγκιγκ.  Ευχαριστώ θερμά όλους τους ψηφιακούς γειτόνους για την επικοινωνία και την ομορφιά  της επαφής. Εύχομαι και του χρόνου να παραμείνει έτσι ψηλά ο πήχυς για να δούμε ακόμα πιο δημιουργικά καινούργια πράγματα στην  Ψηφιακή μας Γειτονιά!

Άρθρο δημοσιεύτηκε σε Ζωή εδώ | Ετικετοποιημένο , , , , , , , , , , , , , , , | 9 Σχόλια

Τι έμαθα στα 4 χρόνια του blogging

«Δεν μπορώ να γυρίσω πίσω στο χτες, γιατί  τότε ήμουν άλλος άνθρωπος»-  Lewis Carroll

4thbirthdayΤο ιστολόγιο αυτό μόλις συμπλήρωσε τέσσερα χρόνια ζωής. Και  σκέφτηκα να τιμήσω τα τέταρτα γενέθλιά του με έναν μίνι απολογισμό,
με τα πιο «ζουμερά» απ΄όσα  έμαθα αυτά τα τέσσερα χρόνια,  μετά από 334 αναρτήσεις, 600.000 θεάσεις και 2.500 σχόλια.
Επιτρέψτε μου για σήμερα να παραστήσω την «παλιά» και να πω κι εγώ τα δικά μου, μια που η μπλογκόσφαιρα έχει την τιμητική της αυτή την εβδομάδα χάρη στις Ψηφιακές Γειτονιές, που θα πραγματοποιηθούν για 2η φορά στις 4-5 Απριλίου και θα συγκεντρώσουν όλο τον καλό τον κόσμο της ψηφιακής κοινότητας. Σας παρουσιάζω λοιπόν τα 10 πράγματα που έμαθα ως 4χρονη μπλόγκερ:

1. Χρειάζεται χρόνος για να βρεις την ταυτότητά σου ως μπλόγκερ
Και ακόμα περισσότερο χρόνο για να καταφέρεις να «γεμίσεις» το ιστολόγιό σου με περιεχόμενο άξιο λόγου. Στην αρχή δεν θα  ξέρεις πού πάνε τα τέσσερα,  τα κείμενά σου θα βγαίνουν κάπως άκαμπτα, αλλά όσο γράφεις θα λυθεί η ψηφιακή σου γλώσσα και θα βρεις ρυθμό. Αν  στην αρχική φάση ζοριστείς και τα παρατήσεις,  τότε το μπλόγκιγκ δεν κάνει για σένα, βρες κάτι άλλο για να επενδύσεις την ενέργειά σου.

2. Όταν καταθέτεις ψυχή στο κείμενό σου, ο αναγνώστης το νιώθει.Όταν γράφεις διεκπεραιωτικά, κι αυτό το νιώθει
Οι άνθρωποι που σε παρακολουθούν – λίγοι στην αρχή,  περισσότεροι αργότερα – δεν τρώνε κουτόχορτο. Αντιλαμβάνονται  από την πρώτη παράγραφο, μην πω από τον τίτλο της ανάρτησης, αν έχεις κάτι να πεις, αν αγγίζεις κάποια εσωτερική τους χορδή. Και το  πιο   σημαντικό είναι ότι κι  εσύ το ξέρεις όταν πατάς  το «Publish» και  δημοσιεύεις περιεχόμενο. Ποιότητα κι όχι ποσότητα λοιπόν, δεν είναι αυτοσκοπός να μπλογκάρεις!

3. Το μπλόγκιγκ θέλει χρόνο και τρόπο
Ναι, χρειάζεται να μείνεις μόνη με τον εαυτό σου (και τον υπολογιστή σου). Ναι χρειάζεται να κόψεις και να ράψεις, να σβήσεις και να διαγράψεις.  Να κρατήσεις την ιδέα σου στα «Πρόχειρα» και να την  ξαναπιάσεις μετά από μέρες… Δεν υπάρχει μαγικό ραβδί. Όπως είπε ο Πικάσσο «η έμπνευση υπάρχει,  αλλά πρέπει να σε βρει να δουλεύεις».

4.  Το μπλόγκιγκ σε οδηγεί σε καινούργια μονοπάτια γνώσης
Είναι μέρος της ομορφιάς του κι αυτό. Πέρα απ΄το ότι γίνεσαι αναγκαστικά εξπέρ της πλατφόρμας που χρησιμοποιείς, μαθαίνεις σιγά σιγά κι άλλα ωραία, για να κάνεις τις αναρτήσεις σου πιο  ενδιαφέρουσες και τη ζωή σου πιο εύκολη: SEO, Google Analytics, Photoshop, Social Media, Networking είναι μερικά από  τα «μαθήματα» που μπαίνουν σταθερά και αμετακίνητα στη ζωή κάθε μάχιμου μπλόγκερ.

Art: Claire Barone

Art: Claire Barone

5. Οι μπλόγκερς είναι ενδιαφέροντες, γενναιόδωροι και την «ψάχνουν»
Δεν είμαι άνθρωπος των γενικεύσεων, αλλά η αλήθεια να λέγεται! Σε μια παρέα μπλόγκερς δεν υπάρχει περίπτωση να βαρεθείς ποτέ. Θα ακούσεις ωραία νέα πράγματα, θα εκτιμήσεις το ζήλο τους και  θα αντιληφθείς ότι τελικά τίποτα δεν είναι τυχαίο στη ζωή. Βρίσκεις ό,τι ψάχνεις.

6. Όσο μοναχικός κι αν είσαι, νιώθεις τη σύνδεση να ρέει
Ακόμα κι  αν είσαι μια μοναχική κοριτσομαμά  όπως εγώ,  θα έχεις την ευκαιρία να απολαύσεις την  ψηφιακή συντροφιά κι άλλων ανθρώπων σαν κι εσένα. Και το πιο ωραίο είναι πως  καμιά φορά μια ψηφιακή φίλη μπορεί  να γνωρίζει περισσότερες συναισθηματικές αποχρώσεις της ζωής σου από μια «φυσική» φίλη.

7. Το μπλόγκιγκ σε βγάζει από  το καβούκι σου (ακόμα κι αν δεν είχες εξ αρχής την  πρόθεση να ξανοιχτείς)
Ξεκινάς με την πρόθεση να μοιραστείς τις  έννοιες που έχεις σαν γονιός κι όσο περνά ο καιρός μπαίνεις και σε άλλα μονοπάτια: Προσωπική εξέλιξη, κοινωνική πραγματικότητα, εκπαιδευτικό σύστημα…. γιατί στο μπλόγκιγκ  όπως και στη ζωή, «όλα συνδέονται με όλα».

8. Το μπλόγκιγκ δυναμώνει τη φωνή και την αυτοπεποίθησή σου
Για να δημοσιεύσεις μια ανάρτηση χρειάζεται κάτι να έχεις να πεις. Και να εκτεθείς. Αν υπάρξουν αμφισβητήσεις,  θα «κληθείς» να υπερασπιστείς την άποψή σου. Τα σχόλια δεν είναι πάντα θετικά, υπάρχουν και τα δεικτικά, τα ειρωνικά και καμιά φορά και τα κακόβουλα σχόλια. Χάρη στο ιστολόγιό σου μαθαίνεις να υψώνεις το ψηφιακό σου ανάστημα!

"Stand out from  the crowd" by MANvsPRIN

«Stand out from the crowd» by MANvsPRIN

9. Το μπλόγκιγκ σε ανταμείβει με αναπάντεχους τρόπους
Δεν μιλάω για οικονομική ανταμοιβή, αλλά για ουσιαστική ανταμοιβή. Ποια είναι αυτή; Όταν μια ανάρτησή σου τη μοιράζονται χίλιες μαμάδες  στο facebook γιατί συντονίστηκαν με το συναίσθημα και  την έννοια σου..Όταν το ιστολόγιό σου είναι πηγή πληροφόρησης και  αναφοράς για γονείς και εκπαιδευτικούς… Όταν εσύ η ίδια παρατηρείς την προσωπική σου εξέλιξη μέσα από τις αναρτήσεις  σου (κι  αυτό που βλέπεις σου αρέσει).

10. Το μπλογκ σου σε ακολουθεί
Μετά από 4 χρόνια, απλώς δεν γίνεται να ζεις χωρίς το ιστολόγιό σου. Είναι κομμάτι της προσωπικής σου ιστορίας και της καθημερινότητάς σου. Αλλάζεις εσύ, αλλάζει κι αυτό. Μεγαλώνεις εσύ,  μεγαλώνει κι αυτό. Ωριμάζεις εσύ, ωριμάζει κι αυτό.

omilitis_300x300

Κλείνοντας αυτή την επετειακή ανάρτηση θέλω να σας ευχαριστήσω θερμά για την αγάπη και τη σύνδεση που μοιραζόμαστε όλα αυτά τα χρόνια. Θα χαρώ ειλικρινά να τα πούμε από κοντά στις Ψηφιακές Γειτονιές. Ραντεβού λοιπόν στο Hub events στις 4 και 5 Απριλίου. Μπορείτε να ενημερώνεστε για το αναλυτικό πρόγραμμα εδώ και στο fb εδώ. Και όσες «ψήνεστε» να δημιουργήσετε δικό σας ιστολόγιο, είναι μια χρυσή ευκαιρία να μάθετε από πρώτο χέρι τα «μυστικά» της δουλειάς!

 

Άρθρο δημοσιεύτηκε σε Ζωή εδώ, Της καρδιάς | Ετικετοποιημένο , , , , , , , , , , , , , , , , , | 8 Σχόλια

13 μαμαδίστικες αλήθειες για όλες τις εποχές

Έχω τη βεβαιότητα  πως το lifestyle έχει  κάνει μεγάλη ζημιά στις γυναίκες. Παρουσιάζει μια εικόνα της μητρότητας και της οικογένειας τόσο εκτός πραγματικότητας, που καταλήγεις να νιώθεις ενοχές που είσαι φυσιολογικός άνθρωπος: Θέλεις χρόνο να ξεφορτωθείς τα  κιλά της εγκυμοσύνης, το  σπίτι σου είναι μονίμως άνω κάτω, εσύ δεν έχεις το χαμόγελο της colgate, δεν έχεις φορέσει ένα ρούχο της  προκοπής για να  κυκλοφορήσεις βράδυ εδώ και αιώνες,  το να βοηθάς τα  παιδιά για τα μαθήματα του σχολείου είναι σκέτη αγγαρεία και, ναι, έρχονται στιγμές απόγνωσης που λαχταράς να μην κάνεις τίποτα (αλλά δεν  μπορείς).
Το κείμενο της Rachel Martin που ακολουθεί, σε εξαιρετική μετάφραση της φίλης Signora Alba,  μου άρεσε γιατί  βάζει τα πράγματα  στη θέση τους.  Μιλά για την πραγματική ζωή, για τις ανεκπλήρωτες προσδοκίες, για τις δυσκολίες που όλες συναντούμε καθημερινά. Στέκεται και στην ομορφιά, την  ευγνωμοσύνη, τον πλούτο των  συναισθημάτων, την ικανοποίηση.  Αυτή την υπέροχη ικανοποίηση   που νιώθει μια γυναίκα που δυναμώνει κι αυτή και τα παιδιά της μέσα από το καθημερινό βίωμα της οικογένειας,  μέσα από το  πέρασμα από  το «εγώ» στο «εμείς»:

Αrt: Kim Berggren

Αrt: Kim Berggren

1. Το σπίτι σου δεν αντικατοπτρίζει την ποιότητά σου ως γονιού. Ξέρεις τι εννοώ. Είναι 2.28 το μεσημέρι, κάποιος χτυπάει την πόρτα και το σπίτι σου δεν είναι σε άψογη κατάσταση. Άνοιξε την πόρτα. Καλωσόρισε τους φίλους σου. Μην ζητήσεις συγγνώμη για την ακαταστασία. Δείξ’ τους πως είσαι αληθινή. Και θυμήσου πως το σπίτι σου δεν αντικατοπτρίζει την αξία σου ως γονιού. Είναι απλά ένα σπίτι -μεγάλο, μικρό, νοικοκυρεμένο, ακατάστατο, συμμαζεμένο, οργανωμένο, οτιδήποτε – δεν έχει σημασία. Αυτό που έχει σημασία είσαι εσύ –  που είσαι μαμά, διδάσκεις και αγαπάς τα παιδιά σου.

2. Μερικές φορές χρειάζεται να διαβάσεις το ίδιο βιβλίο ξανά και ξανά. Ή να διδάξεις την ίδια αλήθεια ξανά και ξανά. Ή να ασχοληθείς πάλι με την ίδια αταξία. Ή να πλύνεις τα πιάτα (χα!) ξανά. Η επανάληψη είναι κομμάτι της ανατροφής ενός παιδιού και είναι απαραίτητη. Για παράδειγμα, το διάβασμα ενός βιβλίου. Τα παιδιά έχουν ανάγκη ν’ ακούν την ίδια ιστορία ξανά και ξανά – έτσι αναγνωρίζουν τις διάφορες λεπτομέρειές της και μαθαίνουν. Κι εσύ; Απλά πρόσθεσε κι αυτό το βιβλίο στη λίστα των βιβλίων που ξέρεις απ’ έξω κι ανακατωτά. Και τα θέματα πειθαρχίας; Κι αυτά ενέχουν προσπάθεια. Μην τα παρατάς. Απλά συνέχισε.

3. Έκρηξη οργής μέσα σε μαγαζί. Είναι μες στο πρόγραμμα. Τις προάλλες που ήμουν σ’ ένα μαγαζί ήμουν μάρτυρας μιας τέτοιας έκρηξης. Το παιδί τσίριζε, ούρλιαζε, ένα κλασικό ξέσπασμα οργής ενός 4χρονου. Και η μαμά; Σφίγγοντας τα δόντια της, με ήρεμες κινήσεις, έβαλε πίσω στη θέση του το καρότσι για τα ψώνια και έδεσε το παιδί στο καθισματάκι του. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν «Έτσι μπράβο, μανούλα, ψηλά το κεφάλι». Όλοι ξέρουμε ότι αυτά τα ξεσπάσματα συμβαίνουν. Κι όταν συμβούν, μην κατακρίνετε. Δώστε κουράγιο.

Art: Li Zi Jian

Art: Li Zi Jian

4. Θα είσαι κουρασμένη. Θέλετε να μπω σε λεπτομέρειες; Μάλλον όχι. Αρπάξτε τον καφέ ή το τσάι σας ή το δυναμωτικό ποτό σας ή ό,τι χρειάζεστε τελοσπάντων και συνεχίστε! Μπράβο σας, μανούλες. Θα τα καταφέρετε.

5.  Κάποιες μέρες θα είναι βαρετές. Άλλες φυσιολογικές. Άλλες δύσκολες. Κι άλλες εκπληκτικές. Η μητρότητα είναι ένα συνεχές συναισθηματικό σκαμπανέβασμα όπως μια διαδρομή στο τρενάκι του λούνα παρκ. Κι όλα αυτά τα συναισθήματα μπορεί να χωρέσουν μέσα σε μια μόνο μέρα. Μπορεί να ξεκινήσεις νιώθοντας πως είσαι η καλύτερη μαμά του κόσμου κι ύστερα να σου τραβήξουν το χαλί κάτω από τα πόδια στις 8.34 το πρωί και να θες να καλέσεις ενισχύσεις. Όπως και το σπίτι σου, έτσι και αυτές οι μέρες δεν σε χαρακτηρίζουν ως γονιό. Η αέναη κίνηση είναι αυτή που έχει σημασία. Και η αγάπη προς τα παιδιά σου.

6. Τα παιδιά αρρωσταίνουν. Έτσι απλά. Αφιερωμένο ειδικά σε σας τις νέες μαμάδες. Τα παιδιά μας αρρωσταίνουν. Απλά συμβαίνει, κι όταν συμβεί, αντιμετωπίστε το. Σας το λέω όμως, – είναι τέχνη να φροντίζεις ένα δίχρονο που ξερνοβολάει προς πάσα κατεύθυνση, ή να μείνεις ξύπνια όλο το βράδυ επειδή πονάει το αυτί του ή να περιμένεις στον γιατρό και να αγωνιάς για τη διάγνωση. Τα παιδιά αρρωσταίνουν. Απλώς αυτό δεν είναι το διασκεδαστικό κομμάτι στη ζωή ενός γονιού.

7. Λιγότερα πράγματα ίσον λιγότερο άγχος. Όσο περισσότερα έχεις, με τόσα παραπάνω έχεις να καταπιαστείς. Όσο πιο απασχολημένη είσαι, τόσο περισσότερο θα νιώθεις πως τρέχεις σαν την παλαβή και θα αδειάζεις. Ξεσκαρτάρισε τη σαβούρα – αυτό είναι το καλύτερο που μπορείς να κάνεις- συνέχεια ξεφορτώσου πράγματα. Και έτσι τα παιδιά μας μαθαίνουν κιόλας να μην βυθίζονται σ’ έναν «όσο περισσότερα, τόσο καλύτερα» τρόπο ζωής.

Art: Alice Vergova

Art: Alice Vergova

8. Θα κάνεις λάθη. Όπως κι εγώ. Αρχικά είχα ανεβάσει το ποστ χωρίς τον αριθμό 8 (αυτά παθαίνω επειδή δεν τσεκάρω τη σειρά). Αλλά ξέρεις κάτι; Λάθη γίνονται. Δεν μας καθορίζουν. Μαθαίνουμε από αυτά, συνεχίζουμε και προσπαθούμε να το κάνουμε καλύτερα την επόμενη φορά. Η τελειότητα δεν υπάρχει. Μόνο η πραγματικότητα υπάρχει.

9. Τα πλυντήρια δεν θα τελειώσουν ποτέ. Ναι. Το ‘χεις στη λίστα σου, αλλά όπως όλοι ξέρουμε, τα 18 δευτερόλεπτα που δεν θα έχεις άπλυτο ρούχο τελειώνουν γρήγορα. Απλά και καθημερινά, όπως παίρνεις ανάσες, έτσι θα βάζεις πλυντήρια. Και απόλαυσε αυτά τα 18 δευτερόλεπτα που έχεις στη διάθεσή σου. Κι αυτό καλό είναι.

10. Πέσε στο επίπεδό τους. Κοίταξέ τα στα μάτια όταν σου μιλάνε. Μάθε να αγαπάς ό,τι αγαπάνε. Στον σημερινό κόσμο όπου όλα γίνονται τόσο γρήγορα και όλοι επικοινωνούν μέσω Twitter, Instagram ή Facebook είναι εύκολο να χάσουμε την τέχνη του να κοιτάμε και να επικοινωνούμε άμεσα με εκείνους που αγαπάμε. Δημιούργησε στιγμές μακριά από τον κοινωνικό θόρυβο έτσι ώστε εσύ και τα παιδιά σου να βρείτε το χώρο σας μέσα σε όλη αυτή τη «φασαρία».

11. Τα μπιμπερό θα στάξουν. Τα παιχνίδια θα σπάσουν. Αυτά τα πράγματα δεν έχουν σημασία. Αυτά δεν θα τα θυμάσαι προς το τέλος της ζωής σου. Θυμάμαι αμυδρά κάνα δυο παιχνίδια από όταν ήμουν μικρή – το κομπιουτεράκι κ. Κουκουβάγια, μια Μπάρμπι που είχε ένα χρυσό συνολάκι, τα LEGO μου κι ένα μικρό αρμόνιο. Ξέρετε όμως τι θυμάμαι σαν να ‘ταν χθες; Όταν πηγαίναμε στη λίμνη για ψάρεμα όλη η οικογένεια. Όταν έβλεπα το Παγωμένο Παλάτι ένα κρύο χειμωνιάτικο πρωινό στη Μινεσότα. Όταν έπαιζα χαρτιά με την οικογένειά μου. Όταν έκανα ποδήλατο. Όταν έπαιζα κυνηγητό στην αυλή. Τα μικρά απλά πράγματα.

Bonding  by Shakaya Leone

Art: Bonding, Shakaya Leone

12. Μην αγχώνεστε αν δεν απολαμβάνετε την κάθε στιγμή. Δώστε στον εαυτό σας άφεση αμαρτιών. Αναφερόμενη ξανά στο σημείο «τα παιδιά αρρωσταίνουν» – υπάρχουν στιγμές στη ζωή όπου οι μικρές στιγμές δεν είναι και οι καλύτερες. Μην αγχώνεστε. Αντί γι’ αυτό, να είστε ευγνώμονες για τις στιγμές που είναι «κρυμμένες» μέσα στην καθημερινότητα. Και που συχνά έρχονται εκεί που δεν το περιμένουμε -είναι οι στιγμές που θα σου πουν «είσαι η καλύτερη μαμά» αφού τους έχει κόψει σε τρίγωνα το σάντουιτς με το φυστικοβούτυρο και τη μαρμελάδα και τους έχεις δώσει το γάλα. Οι στιγμές έχουν σημασία, αλλά δεν χρειάζεται να «γευτούμε» όλες τις στιγμές. Κατέγραψε τις καλές στιγμές για να τις θυμάσαι.

13. Δεν υπάρχει σούπερ-μαμά. Υπάρχει μόνο η συνηθισμένη μαμά. Κι αυτή η μαμά είναι γενναία, επίμονη, αστεία, τρελή, ενθουσιασμένη, κουρασμένη, δοτική, γεμάτη ελπίδα και αγάπη, που αντιμετωπίζει προκλήσεις, δουλεύει, είναι εξαντλημένη, που αγαπά τη ζωή, τα παιδιά και είναι εκπληκτική. Οι αληθινές μαμάδες είναι εκπληκτικές. Οι συνηθισμένες μαμάδες είναι εκπληκτικές. Εσύ, η μαμά που αγαπάς και δίνεις και φροντίζεις τα παιδιά σου, είσαι υπέροχη απλά και μόνο επειδή είσαι μαμά. Να θυμάστε, όπως ακριβώς γράφω και στο βιβλίο μου, το να είσαι μαμά είναι αρκετό.

Εσείς τι θα προσθέτατε;

Άρθρο δημοσιεύτηκε σε Μαμαδίστικα | Ετικετοποιημένο , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , | 5 Σχόλια

Το σβήσιμο της φωτιάς

«Eκπαίδευση δεν είναι το γέμισμα ενός κουβά, αλλά το άναμμα μιας φωτιάς»- 
W. B. Yeats

Κάθε απόγευμα μια  δεκάχρονη μικρή  διαβάζει  κι εγώ βράζω από το θυμό μου. Αποστηθίζει λέξεις που δεν κατανοεί χωρίς να ρωτάει την έννοιά τους.  Κόβει τον κόσμο και τον καταπίνει αμάσητο. Προφανώς κανείς ποτέ δεν την έμαθε να ρωτάει. Σκέφτομαι στο σχολείο τη δασκάλα να αγκομαχά να τελειώσει την αδυσώπητη ύλη. Πού χρόνος για ερωτήσεις και απαντήσεις. Αυτά είναι γι΄αυτούς που θέλουν να μάθουν να σκέφτονται. Αποστηθίζει την Ιστορία, τη Γεωγραφία.  Όταν πάει να γράψει μια  πιο σύνθετη σκέψη γράφοντας μια πιο σύνθετη πρόταση, μπερδεύεται.

Art: Alexey Slusar

Art: Alexey Slusar

Βλέπω τα παιδιά να δυσκολεύονται. Τα πιο αδύναμα να πασχίζουν βασανιστικά να πιάσουν τους πιο δυνατούς. Κι  όλοι μαζί να λουφάζουν, να υποστέλλουν τη σημαία της φιλομάθειας, της αναζωογονητικής περιέργειας. Να νιώθουν σαν επιβάτες σε ένα τραίνο που τους πάει μακριά σε χώρες στείρες και ξερές, μακριά από τους θρεπτικούς χυμούς της αληθινής γνώσης. Να βαριούνται , να αδιαφορούν, να μισούν. Να χάνουν ψιχουλάκι – ψιχουλάκι την έμφυτη ανάγκη για εξερεύνηση του κόσμου. Να παρασύρονται στη δική μας δίνη, να εσωτερικεύουν τις τρύπες μας, να αδειάζουν από ουσία.

Τη βλέπω να βάζει στη σάκα της τα βιβλία. Ένα από τα έξι της γλώσσας, ένα από τα πέντε των Μαθηματικών,  ένα Ιστορίας γραμμένο από κάποιον που μάλλον  είχε μισήσει πολύ τη Ιστορία ή τα παιδιά που διαβάζουν Ιστορία.  Ένα Θεατρικής Αγωγής που δεν θα το ανοίξουν και πάλι σήμερα γιατί η ύλη δεν θα το επιτρέψει, ένα Φυσικής Αγωγής για τις ασκήσεις που θα μπορούσε μόνη της να κάνει αν είχε ελεύθερο χρόνο. Πολλά βιβλία που δεν θα ανοίξουν ποτέ. Γραμμένα με τα λεφτά από τα κοινοτικά κονδύλια. Από ανθρώπους που αρπάξανε τότε πολλά λεφτά και που τώρα δεν είμαι καν σίγουρη πως μάθανε τουλάχιστον να μη μιλάνε. Μερικοί δάσκαλοι προσπαθούν, δίνουν τα δικά τους φυλλάδια. Αλλά αυτό δεν αρκεί.

Τη βλέπω να μαζεύει τα τετράδια της. Αυτά που περιέχουν τα πρώτα της βήματα στη μαγική χώρα του λόγου. Τις λέξεις, τα επιχειρήματα, τις σκέψεις της. Και θέλω να της ζητήσω συγγνώμη που εξακολουθώ να την αφήνω απροστάτευτη να σκορπίζεται άσκοπα, να μπαίνει κι αυτή σαν ένα μικροσκοπικό λιθαράκι σε μια ιστορία θλιβερής πραγματικότητας που μας σφίγγει όλο και πιο βάρβαρα.

Αrt : Amanda Cass

Αrt : Amanda Cass

Να της πω πως ονειρεύομαι να την δω να περπατά ελεύθερη στα λιβάδια κρατώντας την ζωή στα χέρια της. Να μην φοβάται να μιλήσει, να διεκδικήσει, να θυμώσει, να αγαπήσει. Να της πω πως ονειρεύομαι να την δω ν ΄ανοίγει την πόρτα του σπιτιού της και της καρδιάς της για να δώσει βοήθεια στον αδύναμο, αγάπη στον φίλο της. Να της πω πως ονειρεύομαι να την δω να αναλαμβάνει ρίσκο για να μπορέσει να περπατήσει σε δρόμους ωραίους και φωτεινούς γιατί οι δρόμοι δεν πάνε πάντα από τα σίγουρα. Να περπατήσει άφοβα σε δρόμους που οι άνθρωποι δοκιμάζουν να συνδεθούν, να δώσουν και να πάρουν.

Την βοηθώ να φορέσει τη σάκα της στην πλάτη και παρακαλώ από μέσα μου να γίνει σήμερα το θαύμα. Όπως τότε χρόνια πολλά πριν που είχαμε κανονίσει στην ώρα των «φιλολογικών» να μην κάνουμε μάθημα. Μέρες πριν ο δάσκαλος μας είχε γράψει σ ΄ένα χαρτάκι Ν. Καββαδίας «Μαραμπού».  Σαν συνθηματικό το νιώσαμε.  Συνθηματικό ήταν. Δυο ώρες εκεί. «Μαραμπού», «Πούσι», «Η βάρδια», απαγγελία από το στόμα δωδεκάχρονων παιδιών. Τα τραγούδια ενδιάμεσα. Απαγγελίες του ποιητή σ΄ένα κασσετόφωνο που είχαμε φέρει από το σπίτι. Και για διακόσμηση αφίσα με θέμα από πίνακες του Τσαρούχη. Δυο ώρες δεν μίλησε κανείς.

Art: Kat Hannah

Art: Art: Kat Hannah

Αυτό το συνθηματικό περιμένω κάθε μέρα. Για να πάψω να νιώθω πως κρεμώ στην τσάντα της τη συνεχόμενη  ανημπόρια μας για ένα καλύτερο αύριο. Γι’ αυτό το αύριο που μεγαλώνει σήμερα στα πόδια μας, δίπλα μας. Ένα δίπλα μας τόσο ακόμα μακριά από τις δυνατότητες μας. Ένα συνθηματικό που να με κάνει να ελπίσω ξανά πως τα δεκάχρονα παιδιά θα αρχίσουν να μαθαίνουν πως οι φίλοι, οι δάσκαλοι είναι μνήμες . Και πως όπως  η ποίηση δεν βρίσκονται μόνο στα βιβλία, αλλά στα πρόσωπα και στα έργα των ανθρώπων. Στον κόσμο.

Πηγή: Αννίτα Λουδάρου, «Συνθηματικό», http://ann-lou.blogspot.gr/, ευχαριστούμε πολύ!

Άρθρο δημοσιεύτηκε σε Ζωή εδώ | Ετικετοποιημένο , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , | Σχολιάστε

Το μανιφέστο του αφοσιωμένου γονιού

Ούτε κι εγώ ξέρω  πόσες φορές έχω ευχηθεί μέχρι τώρα να υπήρχε ένα βιβλίο με «οδηγίες χρήσης»  ή, ακόμα καλύτερα, ένα «λυσάρι για γονιούς», που να περιέχει όλα τα πιθανά ζητήματα που υπάρχει περίπτωση να συναντήσεις, μαζί με τις λύσεις τους φυσικά. Ζούμε και σε μια κουλτούρα που μας εκπαιδεύει συστηματικά στην ανοησία της ισοπέδωσης του κανόνα, στη λογική πως ότι δεν συμπεριλαμβάνεται στο αναμενόμενο είναι ένδειξη «προβλήματος» που απαιτεί να βρούμε «λύση», σαν να είναι οι άνθρωποι ηλεκτρικές συσκευές που θα σε καλύψει η εγγύηση του κατασκευαστή ή θα τις πας για επισκευή στο άψε – σβήσε και  μετά όλα θα διορθωθούν, μέχρι την  επόμενη «βλάβη»…

To κουπί της μάνας

Όπως όλοι οι  γονείς γνωρίζουν,  οι περισσότεροι κανόνες φαίνονται λειψοί  όταν δοκιμάζονται στην αλήθεια της πραγματικής ζωής.  ‘Οταν  πάνε να στριμώξουν ντε και   καλά την ιδιαίτερη προσωπικότητα κάθε παιδιού – και κάθε γονιού –  σε ένα καλούπι.
Κι αυτή η αγωνία  μας  να «βρούμε  λύσεις» και «να κάνουμε  το καλύτερο» εδώ και τώρα έχει συχνά τα αντίθετα αποτελέσματα,  γιατί συχνά μέρος της όποια «λύσης» ενός θέματος είναι η προσέγγιση με την ήρεμη ματιά της αποδοχής, χωρίς πιέσεις, ‘πρέπει»  και καταναγκασμούς. Αλλιώς καταλήγεις να νιώθεις άδειος, κενός και ξεζουμισμένος, ο τέλειος συνδυασμός  για να δημιουργηθούν περισσότερα προβλήματα, ακόμα  κι  εκεί που δεν υπήρχαν!

Τι κάνουμε λοιπόν; Ναι, χρειαζόμαστε κάποιες αρχές. Αρχές που να αγκαλιάζουν την ευάλωτη πλευρά μας,  την πεπερασμένη ανθρώπινη φύση μας, τα λάθη και τις ατέλειές μας… Μακριά από την  επίκριση,  την αυτοεπίκριση, τη σκληρότητα  και την ισοπέδωση των έτοιμων λύσεων.

Όταν διάβασα εδώ για τη δουλειά της Brene Brown, κοντοστάθηκα. Ο   δωδεκάλογος που που η ίδια ονομάζει «the wholehearted parenting manifesto» (η μετάφραση «το  μανιφέστο του αφοσιωμένου γονιού είναι μάλλον η κοντινότερη,  αν και η λέξη «αφοσιωμένου» μπορεί να σε πάει σε άλλα μονοπάτια)  με άγγιξε, γιατί αντιμετωπίζει τον γονιό σαν άνθρωπο  που όχι μόνο νοιάζεται, αλλά και παίρνει τη γενναία απόφαση να είναι αυθεντικός κι  αληθινός απέναντι στον εαυτό του και στα παιδιά του. Ιδού ο δωδεκάλογος, σε δική μου ερασιτεχνική μετάφραση. Για την ώρα τον διαβάζω καθημερινά χωρίς να είμαι σε θέση ακόμα να τα υιοθετήσω όλα αυτά, νιώθω όμως πως είναι εξαιρετικά σημαντικά για την οικογένειά μου:

Μαζί στα δύσκολα

1. Πάνω απ΄όλα, παιδί μου, θέλω να ξέρεις πως  είσαι άνθρωπος αγαπητός  και αξιαγάπητος. Θα  το νιώθεις και  θα το  μαθαίνεις μέσα από τα λόγια και τις πράξεις μου.  Τα μαθήματα της αγάπης τα διδάσκεσαι από  τον τρόπο που σου συμπεριφέρομαι και από το πώς εγώ η ίδια συμπεριφέρομαι στον εαυτό μου.

2. Θέλω να έρχεσαι σ΄επαφή με τον  κόσμο έχοντας  συνείδηση της αξίας σου. Να ξέρεις πως αξίζεις την αγάπη, τη χαρά, την αίσθηση πως ανήκεις κάπου, και να το  διαπιστώνεις κάθε φορά που με βλέπεις να αναγνωρίζω με  συμπόνοια τα λάθη μου και να αγκαλιάζω τις ατέλειές μου.

3. Μέσα στην  οικογένειά μας καλλιεργούμε το θάρρος, εκφράζοντας τα συναισθήματά μας,  αφήνοντας τους άλλους να δουν τι μας συμβαίνει, τιμώντας την πλευρά του εαυτού μας που νιώθει ευάλωτη και εκτεθειμένη. Μοιραζόμαστε τις  σκέψεις και τις ιστορίες μας, τους αγώνες και τις δυνάμεις μας. Πάντα στο σπίτι μας υπάρχει χώρος και χρόνος για όλα αυτά.

4. Θα μάθεις από εμάς, τους γονείς σου, τη  συμπόνοια  γιατί πρώτα εμείς οι ίδιοι θα βλέπουμε με συμπόνοια τους εαυτούς μας και τους ανθρώπους γύρω μας. Θέτουμε και σεβόμαστε τα προσωπικά όρια. Εκτιμάμε τη σκληρή δουλειά, την  ελπίδα, την επιμονή.
Η  ξεκούραση και το  παιχνίδι είναι οικογενειακές αξίες και κομμάτια της καθημερινής μας ζωής.

5.  Θα μάθεις την υπευθυνότητα και τον σεβασμό βλέποντάς με να αποδέχομαι και να επανορθώνω τα λάθη μου. Βλέποντάς με να ζητάω ό,τι έχω ανάγκη και να εκφράζω τα συναισθήματά μου.

6. Θέλω να γνωρίσεις τη χαρά, γι΄αυτό  μαζί θα εκφράζουμε  συνειδητά την ευγνωμοσύνη μας.

Μαζί, με αφοσίωση

7.  Θέλω να νιώσεις τη χαρά, γι’ αυτό μαζί θα μάθουμε το πώς θα είμαστε άνθρωποι ευάλωτοι κι αληθινοί.

8. Οταν η αβεβαιότητα και ο φόβος μάς χτυπούν την πόρτα,  θα έχεις τη δυνατότητα να αντλείς υποστήριξη από την πνευματικότητα που είναι μέρος της καθημερινότητάς μας.

9. Μαζί θα κλάψουμε και θα αντιμετωπίσουμε το φόβο και την απώλεια.  Αντί να προσπαθήσω μάταια να αφαιρέσω τον πόνο σου,  θα μείνω μαζί σου για να σου μάθω πώς να νιώσεις τον πόνο.

10.  Θα γελάμε, θα τραγουδάμε, θα χορεύουμε  και θα δημιουργούμε.  Ο καθένας μας  έχει την άδεια να είναι ο εαυτός του. Ο,τι κι αν συμβαίνει να ξέρεις πως πάντα είσαι καλοδεχούμενος στην οικογένειά μας.

11. Καθώς ξεκινάμε το ταξίδι  μας με  αφοσίωση,  το μεγαλύτερο δώρο που έχω να σου προσφέρω είναι το να ζω και ν΄αγαπώ με όλη μου την καρδιά και να τολμάω  όσο μπορώ.

12. Τίποτε απ’  ό,τι θα σου μάθω ή θα σου δείξω δεν θα είναι τέλειο. Θα σ΄αφήσω όμως να δεις  ποια στ΄αλήθεια είμαι και πάντα θα θεωρώ ιερό δώρο  το ότι είδα ποια είσαι, βαθιά κι αυθεντικά.

Πώς σας φάνηκε; Τι σας άγγιξε περισσότερο; Εμένα το σημείο 9 (γι΄αυτό και το έκανα έντονο),  γιατί αισθάνομαι πως όλη αυτή η κουλτούρα αποφυγής του πόνου  που μας περιβάλλει μας οδηγεί στην αποχαύνωση και στην αναισθησία. Κι όποιος καταφέρει να νιώσει τον πόνο, είναι σε θέση να βιώσει και τη χαρά!
Με αδημονία περιμένω τα σχόλιά σας!

Άρθρο δημοσιεύτηκε σε Ζωή εδώ, Κοινή λογική, Μαμαδίστικα, Της καρδιάς | Ετικετοποιημένο , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , | 6 Σχόλια

Η νιότη είναι μια κατάσταση του νου

«Οι νέοι είναι χαρούμενοι, γιατί έχουν την ικανότητα να βλέπουν την Ομορφιά. Όποιος διατηρεί αυτή την ικανότητα, δε γερνά ποτέ» – Φραντς Κάφκα

Felice Casorati

Art: Felice Casorati

Να είστε νέοι
Η νεότητα  δεν  είναι περίοδος της ζωής
Είναι κατάσταση του νου,  η συνέπεια της προθυμίας
Η ιδιότητα της φαντασίας,  η συναισθηματική δύναμη
Η νίκη του θάρρους ενάντια στη δειλία
Η νίκη της λαχτάρας για περιπέτεια  ενάντια στο βόλεμα μιας άχρωμης ζωής.
Δεν γερνάμε γιατί διανύουμε έναν συγκεκριμένο αριθμό ετών
Γερνάμε  γιατί εγκαταλείπουμε τον ενθουσιασμό μας
Τα χρόνια ρυτιδώνουν το δέρμα, η απουσία ενθουσιασμού ρυτιδώνει την ψυχή
Η ανησυχία, η αμφιβολία,  ο φόβος,  η  απελπισία
είναι εχθροί που σιγά  σιγά μας  κάνουν να γέρνουμε προς το έδαφος
και να γινόμαστε σκόνη πριν  από το θάνατο…

Brook Almatas

Art: Brook Almatas

Νέος είναι αυτός που αιφνιδιάζεται και θαυμάζει.
Που ρωτάει σαν αχόρταγο παιδί: «Και μετά;»
Προκαλείται από τα γεγονότα
και βρίσκει χαρά στο παιχνίδι της ζωής.
Είστε όσο νέα είναι η πίστη σας. Οσο ηλικιωμένη είναι  η αμφιβολία σας
Οσο νέα η αυτοπεποίθησή σας
Οσο νέα είναι  η ελπίδα σας. Οσο ηλικιωμένη είναι η απελπισία σας
Οσο νέα  είναι η  αγάπη που νιώθετε για τον  εαυτό σας
Οσο ηλικιωμένη είναι η κριτική που ασκείτε σ΄εσάς και  στους άλλους…
Θα μείνετε  νέοι για όσο καιρό παραμένετε δεκτικοί  και ανοιχτοί
Δεκτικοί στο ωραίο, στο καλό, στο  μεγάλο.
Ανοιχτοί στα μηνύματα του σώματός σας, της φύσης, του ανθρώπου, του απείρου….
Αν μια μέρα η καρδιά σας ταραχτεί από την απαισιοδοξία
θυμηθείτε ότι το χαμόγελο και το γέλιο
μπορούν να φωτίσουν ξανά την αιώνια νεότητά σας!

Εμπνευσμένο από το ποίημα Η νεότητα του Σάμιουελ Ούλμαν, μια πρώτη «παραλλαγή» του οποίου μπορείτε να βρείτε στο Αφυπνίστε το γιατρό μέσα σας της Λιζ Μπόλντυκ, εκδόσεις Ενάλιος.

Άρθρο δημοσιεύτηκε σε Ζωή εδώ, Κοινή λογική | Ετικετοποιημένο , , , , , , , , , , , , , | 9 Σχόλια

Η αλυσίδα της βίας

Υπάρχει άραγε άνθρωπος που δεν  έχει χαραγμένη ανεξίτηλα στη μνήμη του μια  πράξη  σωματικής βίας που είχε υποστεί σαν παιδί; Μια σφαλιάρα,  ένα σπρώξιμο, μια κλωτσια ή ένα γερό ξυλοφόρτωμα; Αν το σκεφτείς λίγο, το  πιο  πιθανό είναι  να ανακαλέσεις τέτοιες στιγμές  και, μαζί μ΄αυτές,  κι όλη τη συναισθηματική μνήμη που τις συνοδεύει… Τον πόνο, τη ντροπή, το φόβο,   τον εξευτελισμό… Ολ΄αυτά τα θυμήθηκα με αφορμή το συγκλονιστικό κείμενο της φίλης του ιστολογίου Signora  Alba, που σας καλώ να διαβάσετε και να  σχολιάσετε κι εσείς:

Ilya-Andriyanov

Φωτό: Ilya Andriyanov

Σκηνή πρώτη:

Πήγα τις προάλλες για μάθημα στ’ αγόρια μου. Δυο γλυκύτατα αγόρια που τώρα μπαίνουν στην εφηβεία, έχουν πολλές απορίες για τη ζωή («Κυρία, όταν μεγαλώσουμε, θα μπορούμε να οδηγάμε αμάξι στην έρημο;»), τη μόδα («Κυρία, γιατί φοράτε τόσο περίεργα σκουλαρίκια;), τη ζωή μου («Κυρία, εσείς στο σπίτι σας έχετε κουνέλια σαν κι εμάς;») και τα κορίτσια («Κυρία, όταν ακουμπάς ένα κορίτσι, δεν μένει έγκυος, ε;») και όρεξη για ό,τι τους αρέσει («Κυρία, τις προάλλες έκοψα όλο το γκαζόν μόνος μου!!!»). Μου φτιάχνουν χάρτινα λουλούδια, όταν τους βάζω εργασίες κατασκευών, τις φτιάχνουν με τόσο μεράκι και το στόμα τους πάει ροδάνι! Κι όμως, βαθιά στα μάτια τους, βλέπεις μια θλίψη περίεργη η οποία χάνεται τη στιγμή που θα ακούσουν ένα τεράστιο «Μπράβο! Τα καταφέρατε!» και θα αστράψουν από χαρά.

Εκείνη την ημέρα, λοιπόν, δεν ξέρω πώς έτυχε αλλά είχαμε αφήσει την πόρτα ανοιχτή και κάναμε μάθημα.

Ξαφνικά, ακούω φωνές και ύστερα Φσατ! Φσατ!

Μου σηκώθηκε η τρίχα! Με διαπέρασε ένας ηλεκτρισμός και ένας καταιγισμός αναμνήσεων που θέλω ν’ αποδιώξω.

Τ’ αγόρια κατάλαβαν την αναστάτωσή μου και μου είπαν: «Ε, κυρία, πώς κάνετε έτσι; Λίγο ξύλο είναι».

Το σαγόνι στο πάτωμα… ΕΕΕΕ;;;;;; Τι άκουσα πάλι!!!!!!;;;;;;

Δικαιολογήθηκα «Εεεε, να, δεν είμαι υπέρ της βίας….» ενώ το συννεφάκι, σαν αυτό στα καρτούν που καταγράφει τις σκέψεις έλεγε «ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ!!!!!!»

Σκηνή δεύτερη:

Βρέθηκα σ’ ένα φιλικό σπίτι. Η μητέρα, από τις συζητήσεις που έχουμε κάνει κατά καιρούς, είναι σαφώς ενάντια στην σωματική τιμωρία. Είχα καιρό να τους επισκεφτώ και ξαφνικά, η μικρή μπουμπού της δημιουργεί επεισόδιο. Σύρραξη… ακούω τη μικρή να λέει «Θέλω ξύλο!» «Θέλεις ξύλο;;;» της λέει η μητέρα. «Πάρε!!!!» Και της ρίχνει τρεις αμνημόνευτες ξυλιές στον κώλο…

Τι έγινε, ρε παιδιά; Τι επεισόδια έχασα;

Σκηνή τρίτη:

Κομμωτήριο. Κάθε καρυδιάς καρύδι εκεί μέσα. Οι μεγάλοι μιλάνε, οι μικροί ενοχλούν και διακόπτουν. «Μιλάω, σου είπα. Έχω δουλειά τώρα. Μην μ’ ενοχλείς». Η μικρή ξαναενοχλεί για να μας δείξει τη ζωγραφιά της όλο χαρά «Μιλάω, ΣΟΥ ΕΙΠΑ!!! Τι δεν κατάλαβες; Ηλίθιο είσαι;» Ξαναμαζεύεται η μικρή. Έρχεται να μας δείξει και τα γράμματα που έφτιαξε κι εκείνη τη στιγμή τρώει ένα βασιλικό χαστούκι, η μαμά της αρπάζει το αυτί τραβώντας το με μανία και ακούω: «Μα, καλά, δεν καταλαβαίνεις τίποτα πια; Τόσο ηλίθια είσαι;;; Κάτσε εκεί και ζωγράφισε χωρίς να μας ενοχλείς!!!!»

Angela-Marchetti

Art: Angela Marchetti

Σκηνή τέταρτη:

Σε άλλο σπίτι μαθητή. Δύο μικρά ζωντόβολα τρέχουν και παίζουν. Ξαφνικά ο μεγάλος αδερφός (πεντάχρονος) αρχίζει και κοπανάει το κεφάλι της αδερφής του (τετράχρονη) στην πόρτα. Τσιρίδες, φωνές! Ακούω τη μαμά να λέει «Μην χτυπάς την αδερφή σου, δεν είναι σωστό». Ο μικρός (Ταλιμπάν τον λέω) συνεχίζει. Σκασίλα του για τις νουθεσίες της μαμάς. Δεύτερη προειδοποίηση «Σου είπα δεν κάνει να χτυπάς την αδερφή σου!!!!». Ξανά μανά σκασίλα του. Τρίτη προειδοποίηση μαζί με σωματική «επαφή»… τον αρπάζει από το χέρι τον σέρνει πιο πίσω και του δίνει «ένα χεράκι ξύλο» λέγοντας παράλληλα «Δεν κάνει να χτυπάς την αδερφή σου!!».

Σκέφτομαι (αχ αυτό το συννεφάκι)…. Αυτό το παιδί τι κατάλαβε; Ότι ναι μεν δεν είναι σωστό να χτυπάμε τους άλλους, αλλά είναι σωστό για τους άλλους να με χτυπάνε. Δεν νομίζω ότι μπορεί να διαχειριστεί αυτό το παράδοξο ένα πεντάχρονο μυαλό…

Σε καμία από αυτές τις περιπτώσεις, δεν μίλησα. Αν έκανα κουβέντα εκείνη την ώρα, πάνω στο θυμό του γονιού, δεν θα κατάφερνα τίποτα. Θα μου λέγανε «Δουλειά σου εσύ! Δεν σε αφορά το θέμα!»

Κι όμως, τελικά, με αφορά. Γιατί εγώ αύριο, θα χρειαστεί να επικοινωνήσω με αυτά τα παιδιά, με αυτούς τους ενήλικες.

Απαντήστε σε αυτή την ερώτηση:

Είναι σωστό να χτυπάμε τους ανθρώπους;

Όχι, θα μου πείτε.

Μα, τα παιδιά, είναι κι αυτά άνθρωποι.

ΟΥΠΣ, δεν το σκεφτήκατε ποτέ αυτό, ε;

Πιστεύω ακράδαντα τα εξής:

Τα παιδιά αναπτύσσουν στο έπακρο τον εαυτό τους και τις δεξιότητές τους αφού αναγνωρίζονται ως άτομα που έχουν δικαιώματα, υποχρεώσεις και τα βλέπουμε ως μικρούς ενήλικες που μπορούν να κάνουν πολλά πράγματα χωρίς να τα ακρωτηριάζουμε.

Η βία γεννάει βία. Το παιδί μαθαίνει πως είναι σωστό να χτυπάς τον άλλο και είναι πιο πιθανό να το μεταφέρει αυτό στο σχολείο ή αργότερα στην ενήλικη ζωή του.

Η τιμωρία γεννάει κι άλλη τιμωρία. Αν το χτυπήσεις μία φορά στον πισινό του, αργότερα αυτό δεν θα σου είναι αρκετό γιατί θα το έχει συνηθίσει και η βία θα κλιμακωθεί. Το παιδί θα τραυματιστεί σωματικά και ψυχικά και το επιθυμητό αποτέλεσμα δεν θα έρθει ποτέ. Ναι, βραχυπρόθεσμα θα σωπάσει, αλλά εις βάθος χρόνου όχι.

Λέτε «όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος», μα δεν είναι η ράβδος της τιμωρίας, αλλά η ράβδος του ποιμένα που οδηγεί τα πρόβατά του ασφαλή στο μαντρί. Για τους Χριστιανούς, που θεωρούν ότι η βία είναι αποδεκτή από τον Θεό, σας λέω πως δεν είναι. Έχουν απλά ερμηνεύσει τα εδάφια για να δικαιολογήσουν τ’ αδικαιολόγητα.

Λέτε «και πού το κακό να χτυπάς ένα παιδί; Κι εμάς μας χτύπησαν και δεν πάθαμε και τίποτα». Λέω «και πού το καλό να χτυπάς ένα παιδί; Κι εμένα με χτύπησαν αλλά έπαθα πολλά, και μάλλον αυτά που πάθατε εσείς δεν θέλετε να τα δείτε».

Η βία καταργεί την αξία του παιδιού ως άνθρωπο και ως άτομο. Το παιδί νιώθει αβοήθητο, άχρηστο, «κακό» και η αυτοπεποίθησή του καταρρακώνεται.

Το παιδί μπορεί να λάβει εκατό αγκαλιές και ένα χτύπημα (όποιας μορφής κι αν είναι αυτό) και πάντα θα θυμάται το χτύπημα και όχι τις αγκαλιές. Η βία πληγώνει τον συναισθηματικό κόσμο του παιδιού.

Η βία καταργεί την αξία του γονέα. Ο γονέας, ως μορφή εξουσίας, πρέπει να εμπνέει σεβασμό και εμπιστοσύνη, όχι φόβο. Ναι, χτύπα το παιδί. Θα κερδίσεις τη μάχη, μα θα χάσεις τον πόλεμο.

Η σωματική τιμωρία καλλιεργεί τον θυμό. Θυμωμένος γονιός, θυμωμένο παιδί, ρήξη στη σχέση και έλλειψη επικοινωνίας.

Η σωματική τιμωρία δεν βελτιώνει τη συμπεριφορά του παιδιού. Το βλέπω γύρω μου και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί αυτοί οι γονείς δεν αλλάζουν τακτική. Δεν διερωτώνται πως κάτι δεν γίνεται σωστά; Δεν θέλουν να καταλάβουν; Σίγουρα η συζήτηση και η επικοινωνία με το παιδί, η πειθαρχία μέσω της λεκτικής οδού είναι πιο δύσκολη. Ενέχει μεγαλύτερη υπομονή από την πλευρά του γονέα και όπως πολλοί γονείς πλέον είναι κουρασμένοι και καταβεβλημένοι από την καθημερινότητα, επιλέγουν τον εύκολο δρόμο της φυσικής τιμωρίας.

family blessings

Τέλος, όπως έχουν δείξει και έρευνες που έχουν γίνει κατά καιρούς (κι εγώ είμαι μία από τα θύματα βίας), τα παιδιά που έχουν υποστεί βία (οποιασδήποτε μορφής) τείνουν να γίνονται αντικοινωνικά, να έχουν προβλήματα επικοινωνίας με τους ανθρώπους, να γίνονται καταθλιπτικά και ενίοτε πιο επιθετικά από άλλα παιδιά που μεγαλώσανε σε περιβάλλοντα με περισσή αγάπη και κατανόηση.

Υπάρχουν τόσα βιβλία που δίνουν εναλλακτικές πειθαρχίας για τα παιδιά. Ανοίξτε τα.

Μάθετε να κάνετε υπομονή. Τις περισσότερες φορές το παιδί θέλει απλά να ξεσπάσει λίγο γιατί δεν μπορεί να διαχειριστεί τα άσχημα συναισθήματά του. Ο μέγας καλλιτέχνης Ροντέν έχει πει «Η υπομονή είναι μορφή δράσης».

Η αγάπη στα παιδιά έχει χίλιους τρόπους έκφρασης. Το «σε χτυπάω γιατί σ’ αγαπάω και πρέπει να μάθεις» δεν είναι ένας από αυτούς.

Το παιδί βλέπει εσάς ως πρότυπο. Κι αυτό θα ακολουθήσει στην υπόλοιπη ζωή του. Κοιτάξτε τον εαυτό σας και πείτε μου πόσα χούγια έχετε πάρει από τους γονείς σας.

Κόψτε την αλυσίδα της βίας. Ο μικρός ανθρωπάκος που σας κοιτάει με απελπισία την ώρα που του ρίχνετε με τόσο μένος το χαστούκι για να διώξετε τον δικό σας θυμό, θα θυμάται για πάντα αυτά τα χτυπήματα γιατί οι πράξεις μετράνε και όχι τα λόγια. Τα έχετε δει ποτέ αυτά τα ματάκια; «Δεν μ’ αγαπάς, δεν με θέλεις, εγώ όμως σ’ αγαπώ και θα κάνω αυτό που μου λες γιατί θέλω να μ’ αγαπάς».

«Θέλω να μ’ αγαπάς»…. Τα παιδιά θέλουν την αποδοχή μας, την αγάπη μας και το σεβασμό μας. Η βία τα καταργεί όλα αυτά και φέρνει κενό και πικρία… «γιατί με χτυπούσες όταν ήμουν μικρός; Τόσο άσχημα πράγματα έκανα; Λίγες αταξίες δεν είναι μέσα στη ζωή; Έπρεπε να με χτυπήσεις με τη ζώνη σου για να καταλάβω ότι δεν έπρεπε να ανοίξω την πόρτα του αυτοκινήτου χωρίς να κοιτάξω το δρόμο;»

Σ΄ευχαριστούμε πολύ Signora Alba γι΄αυτή τη συναισθηματική «σπρωξιά» που μας έδωσες με το κείμενό σου!

Άρθρο δημοσιεύτηκε σε Ζωή εδώ, Μαμαδίστικα | Ετικετοποιημένο , , , , , , , , , , , , , , , | 4 Σχόλια

Δέκα πράγματα που χρωστάς στον εαυτό σου τον καινούργιο χρόνο

«….να έχουμε το πείσμα να αποδεχτούμε τη χαρά μας μέσα  στο ανελέητο καμίνι αυτού του κόσμου»   – Jack Gilbert

Πάντα μου άρεσαν οι απολογισμοί και τα ξεσκονίσματα ιδεών και  σκέψεων μπροστά στο  κατώφλι της νέας  χρονιάς. Θεωρώ ιερές και θεραπευτικές αυτές τις τελευταίες ώρες του έτους που αποχωρεί, γιατί προσφέρουν μια υπέροχη ευκαιρία να αποδεχτούμε ό,τι έχει συμβεί – πικρό, γλυκό, άνοστο ή γευστικό, δεν έχει  σημασία – και να δώσουμε συνειδητά το στίγμα της νέας χρονιάς.  Δίνω λοιπόν και φέτος το «παρών» και σας καλώ να βγείτε από το γενικευμένο σύννεφο ματαίωσης κι απελπισίας, ακολουθώντας το δεκάλογο που ακολουθεί για να ενεργοποιήσετε τα πιο υγιή σας ανακλαστικά στο ξεκίνημα του νέου έτους:

Art: ruggieri

Art: ruggieri

1. Δεσμεύσου απέναντι στον εαυτό σου
Κανείς δεν πρόκειται να φτιάξει τη ζωή σου για λογαριασμό σου. Ναι, η κρίση μπορεί να γίνεται όλο και οξύτερη, κι εσύ χρειάζεται να το πάρεις απόφαση ότι θα βρεις τον τρόπο, τη βοήθεια, τη δύναμη και το τσαγανό να ανακαλύψεις φως στο βάθος του προσωπικού σου τούνελ, όσο κι αν ξεβολεύεσαι ή φοβάσαι.Τελεία.

2. Γίνε επιτέλους «χοντρόπετση» (με την καλή έννοια)
Οταν σηκώσεις τα μανίκια για να αλλάξεις τα δεδομένα στη ζωή σου, κάποιοι θα ενοχληθούν  και θα επιχειρήσουν να σου κόψουν τη φόρα με διάφορους τρόπους. Αγνόησέ τους και προχώρα, όσο κι αν νιώθεις το στομάχι σου να βουλιάζει. Οταν, για να είσαι «καλή» με τους άλλους, βάζεις σε δεύτερη μοίρα τις αληθινές σου ανάγκες, απλώς πληρώνεις αδίκως τον λογαριασμό. Συνήθισε στην ιδέα ότι τα κέρδη και οι απώλειες είναι μέρος του παιχνιδιού και δεν χρειάζεσαι την έγκριση κανενός για τις ιδέες και τις πράξεις σου.

3. Συγχώρα και προχώρα
Η πίκρα και η μνησικακία σε κρατούν δεμένη στο παρελθόν χωρίς να το καταλαβαίνεις. Συγχώρεση δεν σημαίνει πως δέχεσαι ό,τι συνέβη και παριστάνεις την άνετη ενώ μέσα η φλόγα σιγοκαίει. Συγχώρεση σημαίνει απελευθέρωση από τον πόνο και την πικρία, ενώ προχωράς παρακάτω. Ναι, καμιά φορά είναι δύσκολο. Ναι, θέλει δουλειά (πνευματική). Ναι, σε ξαλαφρώνει από βάρη που ούτε φανταζόσουν πως κουβαλούσες. Ναι, είναι αναγκαία για να χτίσεις το καινούργιο πάνω σε γερά θεμέλια.

4. Δώσε στους ανθρώπους που δεν γνωρίζεις μια ευκαιρία
Εχεις ανάγκη από την εμπειρία, την ενέργεια, τη σπίθα, τον παλμό διαφορετικών ανθρώπων που θα σε βοηθήσουν να δεις καινούργια πράγματα και να χαράξεις νέους δρόμους. Οι διαφορετικοί άνθρωποι συνήθως βρίσκονται έξω από τη ζώνη άνεσής σου και πιθανόν έχεις μάθει να τους αποκλείεις,  παγιδευμένη σε στερεότυπα. Γι΄ αυτό, δώσε μια δίκαιη ευκαιρία στις νέες γνωριμίες, με ανοιχτή καρδιά και  διάθεση να γνωρίσεις το διαφορετικό.

Art: I. Lisches

Art: I. Lisches

5. Κράτα ζωντανή τη σύνδεση με τους ανθρώπους που αγαπάς και νοιάζεσαι
Μέσα στη δίνη των αλλαγών είναι εύκολο να θεωρήσεις δεδομένους και σίγουρους τους αγαπημένους σου. Ομως  οι όμορφες σχέσεις  θέλουν τη δική τους τροφή για να παραμείνουν ακμαίες, γι΄αυτό αφιέρωσε συστηματικά χρόνο και ενέργεια για να τις φροντίσεις, με ουσιαστική επικοινωνία, υποστήριξη, μοίρασμα  και ευγνωμοσύνη.

6. Αμφισβήτησε τη φωνή μέσα σου που ψιθυρίζει «δεν  είσαι ακόμη έτοιμη»
Η παγίδα είναι η εξής: συσσωρεύεις προσόντα, γνώσεις, σχέδια, όνειρα, αλλά δεν κάνεις ποτέ ένα πρακτικό βήμα υλοποίησης, γιατί έχεις «υψηλά στάνταρντς»,  γιατί χρειάζεσαι ακόμα ένα λιθαράκι στο όραμά  σου, γιατί η στιγμή δεν είναι η κατάλληλη κοκ. Το αποτέλεσμα είναι να είσαι  κολλημένη στο ίδιο σημείο,  ενώ άλλοι πιο τολμηροί και  διεκδικητικοί άνθρωποι προχωρούν μπροστά, κι ας είχαν λιγότερα «χαρτιά» στα χέρια τους από σένα. Βγες λοιπόν στον πραγματικό κόσμο και  ξεκίνα. Στην πορεία θα διαπιστώσεις έμπρακτα τον βαθμό ετοιμότητάς σου.

7. Κράτα τις υποσχέσεις σου και διατήρησε την ακεραιότητά σου
Ακόμη κι αν σου δοθεί μια αρχική ευκαιρία, δεν πρόκειται να πας  μακριά με ψέματα,  παλινωδίες και βρώμικους χειρισμούς. Ο,τι σπείρεις θα θερίσεις, διαπιστώνοντας σύντομα  πως  τίποτα ωραίο και αληθινό δεν γεννιέται μέσα από δόλιες συμπεριφορές. Αν το έχεις ξεχάσει, η ζωή θα σου το θυμίσει.

8.   Αναγνώρισε με  ευγνωμοσύνη την ομορφιά  των  «μικρών στιγμών»
Χωρίς τις απλές  καθημερινές απολαύσεις κινδυνεύεις να χάσεις την πνευματικότητα, τη γλύκα της ανθρώπινης σύνδεσης, την απαλότητα της προσωπικής ρουτίνας, την  οικειότητα της επαφής με το πιο γνήσιο κι αυθεντικό κομμάτι  του εαυτού σου. Δώσε συνειδητά χρόνο και χώρο να θρέψεις την  ομορφιά μέσα κι έξω σου.

9. Φρόντισε να περνάς καλά όσο εφαρμόζεις όλα  τα παραπάνω
Επιτυχία δεν είναι να κυνηγάς στόχους και  να ξεχνάς να ζήσεις εν τω μεταξύ. Ναι, η αυτοπειθαρχία είναι αναγκαία για να κάνεις τη διαφορά, αλλά η αληθινή ζωή αγκαλιάζει όλες τις συχνότητες του φάσματος. Αληθινή ζωή είναι ο έρωτας, η φιλία, οι νίκες και οι απώλειες,  τα λάθη, τα στραπατσαρίσματα και οι πανηγυρισμοί. Ολα είναι μέσα στο παιχνίδι, μαζί με τα συναισθήματα που τα συνοδεύουν και πλουτίζουν κάθε στιγμή τον προσωπικό σου κόσμο.

Art: Boris Prokazov

Art: Boris Prokazov

10. Μην  περιμένεις να σου δώσουν  το βραβείο Οσκαρ
Μ΄άλλα λόγια, να μην ζεις με την προσδοκία της επιβράβευσης και του»μπράβο» των άλλων.  Κανείς δεν θα σου δώσει την άδεια να  μιλήσεις, να πεις την άποψή σου, να ορθώσεις το ανάστημά  σου, να υπερασπιστείς τη γνώμη σου, να πάρεις την  κατάσταση στα χέρια σου, να δείξεις τις δυνατότητές σου. Κανείς δεν θα σε ανακαλύψει (παρά μόνο όταν  εσύ η ίδια ανακαλύψεις τι μπορείς να κάνεις όταν  ξεπεράσεις το φόβο της έκθεσης του εαυτού σου).

Μ΄αυτό τον «δεκάλογο» αγαπημένες φίλες  και φίλοι του ιστολογίου, σας φιλώ σταυρωτά και σας εύχομαι ολόψυχα  μια χρονιά συναρπαστική και  γεμάτη εξαιρετικές εμπειρίες!

Άρθρο δημοσιεύτηκε σε Ζωή εδώ, Κοινή λογική | Ετικετοποιημένο , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , | 5 Σχόλια

Αποχωρισμοί και αποχαιρετισμοί

Για τη φίλη μου την Αργυρώ που μας αποχαιρέτησε σήμερα, 19  Δεκεμβρίου 2013.

Πριν από μερικά χρόνια απέφευγα συστηματικά τους αποχαιρετισμούς κάθε είδους. Ενιωθα ένα αφόρητο μίγμα συναισθημάτων (από αμηχανία και θλίψη μέχρι θυμό και ανακούφιση), που προτιμούσα να μην πάω στο αποχαιρετιστήριο πάρτυ μιας φίλης που μετακόμιζε στο εξωτερικό, στην κηδεία ενός αγαπημένου  ή στην τελευταία συνάντηση των συναδέλφων σε μια δουλειά που έκλεινε, πιστεύοντας – λανθασμένα – ότι έτσι έκανα πιο εύκολα τα πράγματα για μένα.

Αλλά, ποιος μπορεί να γλιτώσει από τη δοκιμασία των αποχαιρετισμών στην πορεία της ζωής; Στην πραγματικότητα οι αποχαιρετισμοί – αποχωρισμοί μάς επισκέπτονται με πολλές και διαφορετικές μορφές: πουλάμε το σπίτι μας για να αγοράσουμε κάτι μεγαλύτερο, το μέχρι χτες μωράκι μας μπαίνει άρον άρον στην εφηβεία και θέλει μόνο την παρέα των φίλων του, το άλλο παιδί μας φεύγει για σπουδές σε άλλη πόλη, αγαπημένοι συνάδελφοι μετακινούνται σε άλλη υπηρεσία, αλλάζουμε δουλειά…., ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό.

Photo:  Αlexander Steinhof

Photo: Αlexander Steinhof

Κάποιους αποχαιρετισμούς τους επιδιώκουμε, κάποιοι μας επιβάλλονται, άλλοτε πάλι απλώς συμβαίνουν χωρίς καλά καλά να το καταλάβουμε. Όπως και να΄ ναι, το θέμα αυτό μ΄έχει απασχολήσει πολύ, μ΄έκανε να διαβάσω και να σκεφτώ αρκετά. Εχω καταλήξει σε κάποιες σκέψεις  που θέλω να μοιραστώ μαζί σας:

1. Ο αποχαιρετισμός είναι διαδικασία, όχι γεγονός

  • Είτε πρόκειται για μια ερωτική σχέση που τελείωσε είτε για την πολυπόθητη προαγωγή που σε οδήγησε σ΄ ένα καλύτερο εργασιακό περιβάλλον, χρειάζεται χρόνος για να αναγνωρίσεις και να αποδεχτείς ό,τι συνέβη. Στην πραγματικότητα δεν αποχαιρετάς απλώς έναν άνθρωπο, μια δουλειά, ένα σπίτι ή μια κατάσταση, αλλά μια σειρά από εμπειρίες, μαθήματα ζωής, προσδοκίες και όνειρα που συνδέονται μ΄ αυτό. Τα συναισθήματα που πηγάζουν από την αλλαγή – επιθυμητή ή μη δεν έχει σημασία –  θα έρχονται για καιρό στο προσκήνιο για να τα αντιμετωπίσεις και να τα αγκαλιάσεις.

2. Το συνειδητό «αντίο» ανοίγει το δρόμο

  • Δημιουργείς τις προϋποθέσεις για ένα αληθινά νέο ξεκίνημα όταν συμμετέχεις με ανοιχτή καρδιά στο «κλείσιμο» της προηγούμενης κατάστασης. Απελευθερώνεις έτσι ό,τι δεν χρειάζεσαι πια και βάζεις θεμέλια στο καινούργιο που χτίζεις στη θέση του παλιού. Δεν θα ξεχάσω ποτέ πόσο εντυπωσιάστηκα ευχάριστα όταν το παλιό μου διαμερισματάκι πουλήθηκε με τους καλύτερους δυνατούς όρους, μία μόλις μέρα μετά την αυτοσχέδια «τελετή αποχαιρετισμού» που είχαμε σκαρώσει με την αδελφή μου προς τιμήν των ανέμελων χρόνων που ζήσαμε εκεί σαν φοιτήτριες. Η «τελετή» ήταν απλά ένα δίωρο πέρασμα από το άδειο σπίτι, όπου θυμηθήκαμε διάφορα περιστατικά της κοινής μας ζωής, νιώθοντας πόσο όμορφη και σημαντική υπήρξε για μας η παλιά μας «φωλιά».

3. Η θλίψη είναι φίλη

  • Στον πολιτισμό μας ξοδεύουμε τεράστια ποσότητα ενέργειας (συναισθηματικής και οικονομικής) για να αποφύγουμε τη θλίψη και τον πόνο, λες και δεν είναι φυσιολογικό να υπάρχουν στη ζωή ενός ανθρώπου. Όταν καταπιέζεις τη θλίψη και τον πόνο οδηγείς τον εαυτό σου στην αναισθησία και δεν μπορείς να νιώσεις ούτε τη χαρά όταν έλθει με τη σειρά της. Αφησε λοιπόν τον εαυτό σου να παραδοθεί  στη θλίψη που συνοδεύει κάθε αποχαιρετισμό, χωρίς να προσπαθείς να τον πείσεις  να νιώσει αναγκαστικά κάτι διαφορετικό.
Photo: Alexander Steinhof

Photo: Alexander Steinhof

Τι μπορείς να κάνεις

Αυτές τις μέρες πάρε τη συνειδητή απόφαση να  αποχαιρετήσεις  με αγάπη κάποιον ή κάτι που τελείωσε στη ζωή σου. Ισως να ανάψεις ένα κερί για έναν φίλο που έφυγε απ΄ αυτόν τον κόσμο, ίσως να πετάξεις τα χαρτιά που ακόμα κρατάς από μια παλιά δουλειά, ίσως να δώσεις σε κάποια οικογένεια τα μωρουδιακά του παιδιού σου που πάει πια στο Δημοτικό, ίσως να ξεκαθαρίσεις τις φωτογραφίες από τον πρώτο σου γάμο, ίσως να γράψεις ένα αποχαιρετιστήριο γράμμα σε μια συμμαθήτρια από το Γυμνάσιο που τη σκέφτεσαι με νοσταλγία….
Ό,τι κι αν κάνεις, τίμησέ το με όλη σου τη συνειδητότητα. Όταν τιμάς τη ζωή που έζησες, θα έλθει κι αυτή με τη σειρά της να σε τιμήσει.

Άρθρο δημοσιεύτηκε σε Ζωή εδώ, Κοινή λογική, Της καρδιάς | Ετικετοποιημένο , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , | 3 Σχόλια